De geboorte van Linde Naomi

Het was 2 september 2019. Een paar maanden geleden, in mei, een miskraam met ongeveer 6 weken meegemaakt. Maar nu voelde ik me al een beetje moe en niet zo lekker. En mijn cyclus liep weer over de 35 dagen. Maar testen wilde ik vandaag (2 september) pas doen want waarom eerder testen als het toch negatief was? En mijn cyclus duurde de vorige keer ook 35 dagen. Maar nu voelde het toch al anders.

Het was maandag en ik had het afgelopen weekend gewerkt. Ik had dagdienst, ik wilde nog niet testen in het weekend en daarom wachtte ik tot maandag Want om nou een test om 06:00u s ochtends te gaan doen en daar manlief voor wakker te maken? Die dan toch niet zo enthousiast zou reageren zoals je zou willen... Nee dan wacht ik wel even.

Die ochtend ging ik testen, en ja hoor! En duidelijke streep.

En paar dagen toch weer een test gedaan om toch die zekerheid te hebben. Vooral na een miskraam vertrouw je het allemaal niet meer. Je vertrouwd je eigen lichaam niet meer. Zou het dan nu wel goed gaan?

Om de aankomende negen maanden in een notendop samen te vatten: 

De zwangerschap ging goed. Mentaal was het voor mij wel een dingetje omdat ik heel onzeker was door de miskraam die ik meegemaakt heb. Die onzekerheid is echt wel een paar weken gebleven. Het ging pas weg toen ik haar dagelijks duidelijk voelde schoppen.

Maar nu kwam het moment, het grote moment: de bevalling.

Ik keek er op zich niet tegenop. Ja dat het weer pijn gaat doen was wel een feit. Maar de vraag was meer: hoe zou deze bevalling gaan beginnen?

Mijn eerste bevalling ging heel snel en heel fijn. Zo'n bevalling zou ik nog wel een keer willen doen. Die bevalling begon met het breken van vliezen. Ik had 1-2u weeën, toen de verloskundig kwam en ging voelen had ik al volledige ontsluiting. Ik heb een kwartier geperst en toen was onze zoon geboren. De bevalling duurde alles bij elkaar bijna 3 uur.

Maar deze bevalling ging iets anders.

Het was 12 mei. Onze trouwdag. We zaten met z'n tweeën op de bank tv te kijken.

Nee, we zaten niet samen romantisch aan een tafeltje in een restaurant, manlief wilde dat sowieso niet omdat ik bijna uitgerekend was. Dan wil je liever thuis zitten. En het kon trouwens niet eens, want alles was dicht vanwege Corona. En ik zou zelf ook niet uiteten willen want ten eerste heb ik altijd rond deze termijn last van rugpijn, en de enigste positie die nog comfortabel is, is liggen. Liggen op de bank of gewoon lekker in bed.

Maar goed, ik zat op de bank. En ik voelde me al bij het avondeten een beetje vervelend, weet je wel, dat gevoel dat je je gewoon niet zo lekker voelt. Het voelt zo raar, je bent snel geirriteerd.

Na het avondeten ging onze oudste naar bed.

Toen ik op de bank zat voelde ik dat ik een beetje weeën had. En ik wist niet zo goed wat ik er mee moest. Dus ik appte met vriendinnen wat ik nou moest doen. Ondertussen had ik ook contact met de kraamverzorgende die ik ook bij onze oudste zoon had. Die wilde ik het liefst weer hebben bij deze baby. De kraamverzorgende zei dat ik moest gaan timen.

Ik had nog niets tegen mijn man gezegd.

Ik begon met timen en op een gegeven moment zei ik tegen mijn man: 'Ik denk dat we morgen met z'n vieren zijn'. Hij keek me aan met grote ogen. 'Ik denk dat de bevalling begonnen is, maar ik weet het niet zeker hoor, dus ik ga even de verloskundige bellen'. 

Toen ik aan het bellen was begonnen de weeën wel wat heftiger te worden, ik vertelde van hoe of wat, hoe vaak de weeën kwamen enz. Ze zei dat ze er meteen aan zou komen. Ik belde rond 21:30u. Ik wilde niet later bellen want ik dacht: anders wordt het zo laat voor haar (hun zitten ook gewoon thuis).

Tijdens het bevallingsgesprek hadden we afgesproken dat ik meteen zou bellen als ik zou denken dat de bevalling begonnen was. Omdat mijn eerste bevalling zo snel ging, en hun eigenlijk laat er pas bij waren (als ze 15 minuten later waren geweest was ik zonder verloskundige bevallen, want ik had al persdrang voordat de verloskundige er al was, en daarnaast was de kraamverzorgende al te laat. Onze oudste was al geboren toen ze kwam), deze keer wilde ze er op tijd zijn.

De kraamverzorgende kwam, ze voelde dat ik al 4-5cm ontsluiting had.

'Ik ga niet meer weg. Ik ga alles klaarleggen voor de bevalling'.

Mijn man en ik hebben even overlegd wat we met onze zoon zouden doen die al boven lag te slapen. We besloten om mijn schoonmoeder te bellen om Noah te komen halen. Zodat we de volgende ochtend even rustig kunnen starten met z'n drieën. Aangezien dit weer een nachtbaby zou worden, was dat wel fijn.

Ik belde m'n schoonmoeder op met de mededeling dat de bevalling begonnen was. Ze reageerde heel enthousiast en kwam er zo snel mogelijk aan. Ik ben onder de douche gaan zitten, op een douchekruk, om de weeën op te vangen, en daarna de laatste weeën bij het bed.

Het duurde een eeuwigheid voordat ik eindelijk kon persen of dat m'n vruchtwater zou breken. De verloskundige heeft mijn vliezen kunstmatig gebroken bij 9 cm. Daarna ging het al wat sneller en kon ik gaan persen. Volgens mij heb ik deze keer ook weer 15 minuten geperst totdat ze kwam. Alleen heeft ze tussendoor nog even vastgezeten want mijn perswee viel weg voor een paar minuten. Toen de volgende wee kwam moest ik alles geven omdat haar hartslag daalde. Dit was gelukt en ik was zo blij dat ze er was. Het eerste wat ik tegen mijn man zei was: 'Dit is de laatste keer'.

Linde woog bij de geboorte 4000gr, en is om 01:01 uur geboren.

Rond 3:00u gingen de verloskundige en de kraamhulp naar huis en konden wij met z'n allen lekker gaan slapen. De volgende ochtend belde de verloskundige op...

Ze had tijdens de geboorte van Linde heel even, een seconde, het idee dat ze misschien het Syndroom van Down zou hebben. Omdat Linde een beetje haar tong uit haar mond had en ze dacht dat ze een verdikte nekplooi zag. Wij hebben namelijk geen NIPT-test gedaan, dus het zou zomaar kunnen dat het wel zo is. 

Ik ben best wel geschrokken, en het eerste wat je dan gaat doen is Googelen naar de symptomen en kijken naar je kind of je gelijkenissen kan zien. Maar ik kon het niet zien.

De verloskundige zei dat er meteen een collega aan kwam die wel vaker een geboorte van een kindje met het Syndroom van Down heeft meegemaakt. Ze wilde even goed komen kijken naar onze Linde. Gelukkig kwam ze al heel snel, en na lichamelijk onderzoek en wat testjes met Linde bleek er niets aan de hand te zijn. Gelukkig!

Het was zo fijn dat ze zo snel kon komen, zodat je zelf ook weet waar je aan toe bent.

Nadat de verloskundige weg was hebben we alle familieleden en vrienden op de hoogte gebracht van onze kleine gezonde Linde Molenaar :) 

Tot de volgende blog :) Liefs,Jedidja