De geboorte van een heel bijzonder kind (deel 2)

Na een lange bevalling en anderhalf uur persen werd mijn zoontje met grof geweld ter wereld gebracht. Een flinke knip en een vacuumpomp moesten daar aan te pas komen. Achteraf bleek nog dat er een stukje vel van mij tussen de vacuumpomp zat, waardoor de gynaecoloog hem heeft moeten slopen om hem weer los te krijgen. Dingen, die je op dat moment door alle adrenaline, koorts en emoties helemaal niet doorhebt (gelukkig).

Mijn zoontje werd op mijn borst gelegd en het enige wat ik dacht was: "Wat is hij heet!" Dit bleek ook wel het geval, want gelijk werd de thermometer in zijn billen gedaan. Hij bleek 40 graden koorts te halen en werd gelijk bij mij weggehaald en meegenomen naar de couveuse afdeling. Mijn man is met hem mee gegaan, met de camera, want ik wilde dat hij alles zou filmen wat ik miste. Daar lag ik dan, net bevallen van mijn eerste kind, helemaal open van onderen, met mijn emoties, hoge koorts en zonder man en kind.

Terwijl ik daar lag ben ik een rondje gaan bellen, mijn moeder wist bijvoorbeeld dat ik aan het bevallen was en zat op het verlossende telefoontje te wachten. Trots vertelde ik haar dat ze oma was geworden van een prachtige kleinzoon. Ik vertelde haar hoe de bevalling verlopen was en dat mijn grote mannetje nu bij mijn kleine mannetje was, maar tegelijkertijd wist ik niet hoe hij er aan toe was. Dat was eigenlijk maar goed ook, want anders had ik me alleen maar zorgen gemaakt. Nu zat ik nog zo in mijn bevallingsroes, dat ik me eigenlijk nog helemaal niet druk maakte over een eventuele slechte afloop.

Na ruim een uur kwam mijn man terug op de kamer, ik was toen gelukkig goed gehecht en inmiddels ook al gedoucht. Hij vertelde mij wat ze allemaal hadden gedaan en hoe ons kleine mannetje nu veilig in de couveuse lag. Met tranen in zijn ogen stond hij naast mij, die stoere kerel die anders nooit huilt! Op dat moment zei ik nog tegen hem: "haha, volgens mij heb jij nu de kraamtranen in plaats van ik". Ik had immers geen idee van de ernst van hoe ons mannetje er aan toe was. Mijn man vertelde dat ze een infuus hadden geprikt en hoe dit gebeurde. Dat ze dit 5x opnieuw moesten doen omdat het steeds niet lukt. Dat ze besloten hadden om antibiotica te geven, terwijl ze nog niet wisten wat er aan de hand was, het feit was namelijk dat hij hoge koorts had en dit duidde op een infectie.

Na ruim 2 uur kon ik dan eindelijk mijn kleine mannetje gaan zien en wat was hij mooi! Hij lag in de couveuse aan allemaal toeters en bellen en met een heel bedrukt gezichtje. Alsof hij enorme pijn in zijn hoofd had, iets wat waarschijnlijk door de heftige bevalling ook wel het geval was. Moet je eens voorstellen dat je met volle kracht gewoon uit je veilige woonomgeving wordt getrokken, daar zou ik ook wel hoofdpijn van krijgen. Tevens moest hij veel spugen, waarschijnlijk omdat hij toch aan het eind van de bevalling zijn eigen ontlasting binnen had gekregen. 

Gelukkig mocht ik hem vasthouden en hem zelfs proberen aan de borst te leggen. Dit wilde hij niet, maar ik merkte wel dat hij door de lichaamswarmte meer kon ontspannen. Maar aangezien het al middernacht was moesten we helaas al weer veel te snel afscheid van hem nemen. Hij mocht lekker gaan slapen, terwijl ik vol adrenaline een verdieping lager bij allemaal andere pas bevallen moeder (MET kinderen) werd gelegd. Daar lag ik dan, alleen met mijn emoties, gedachten en angsten en zonder mijn kleine mannetje en mijn grote steun en toeverlaat, want die werd gewoon naar huis gestuurd!

In deel 3 vertel ik hoe het verder ging met mijn krummeltje en natuurlijk ook met mij.