Snap
  • Bevallingsverhalen

De geboorte van een heel bijzonder kind (deel 1)

Mijn eerste zwangerschap verliep vlekkeloos, het was er eentje uit de boekjes. Echter de bevalling veranderde dit perfecte plaatje...

Mijn eerste zwangerschap verliep vlekkeloos. Ik ben niet misselijk geweest, heb geen bekkenklachten gehad en kon eigenlijk nog vrij bewegen tot aan de bevalling. Alleen die bevalling verliep dan weer niet zo vlekkeloos als dat ik gehoopt en misschien ook wel gedacht had!

Met 38,5 week braken mijn vliezen, totaal nog niet verwacht, maar toch gebeurde het. Ik lag nog in bed en door een beweging stroomde er ineens iets uit. En hoewel ik ergens wel wist dat het echt mijn vliezen waren, was ik nog steeds niet overtuigd van het feit dat het nu dus allemaal zou gaan beginnen. Snel mijn man gebeld, want die was gewoon naar zijn werk gegaan. Hij zou proberen zo snel mogelijk te komen. Daarna de verloskundige gebeld, want eigenlijk wist ik niet zo goed wat ik moest doen. Ze zou een paar uur later komen om te komen kijken of het daadwerkelijk vruchtwater was en om te kijken hoe het verloop verder zou zijn. 

En daar zat ik dan, alleen met mijn gedachten. Ik zat te wachten wat er komen zou, maar helaas gebeurde er niet zoveel. Ik kreeg geen weeën, maar wat niet was kon immers nog komen. De verloskundige kwam een paar uur later, zij vertelde mij dat het inderdaad vruchtwater was en dat het nu wachten was op de weeën. Mochten die weeën niet binnen 24 uur komen, dan zou ik naar het ziekenhuis moeten om ingeleid te worden. De hele dag heb ik tevergeefs gewacht, wat duurde die dag lang. Wel nog even een rondje gelopen door het bos, want beweging zou het immers op gang kunnen helpen allemaal. Helaas hielp het niet om de bevalling verder in gang te zetten, wel verloor ik elke keer weer vruchtwater.

Toen gingen we de nacht in, een nacht waarbij ik bij elk krampje wat ik voelde hoopte dat dat het begin zou zijn. Maar een krappe 8 uur en weinig slaap later, moest ik toch echt concluderen dat dit niet het geval was. Inmiddels was het dus 24 uur verder vanaf het moment van het breken van de vliezen en mijn man en ik zaten klaar om naar het ziekenhuis te gaan. De verloskundige kwam bij ons thuis om naar het ziekenhuis te bellen, zo, wat vond ik het spannend allemaal! Toen ze ophing zag ik al aan haar gezicht dat het niet helemaal het nieuws was waar wij op gehoopt hadden. Het ziekenhuis lag vol en niet alleen het ziekenhuis van onze keus, maar ook alle andere ziekenhuizen in de omgeving. Uhm.. okee.. maar wat nu?

We konden s middags terecht om een ctg te laten maken en daarna werden we weer naar huis gestuurd met de mededeling dat we moesten bellen als ik koorts zou krijgen. Dit zou duiden op een infectie wat kan ontstaan bij langdurig gebroken vliezen (iets wat ik dus had). En verder konden we morgenochtend weer bellen om te kijken of er plek was. Een lange dag en nacht volgden weer. Een dag vol zenuwen en een nacht zonder slaap. En weer zaten we s ochtends klaar om naar het ziekenhuis te gaan. Deze keer hadden we geluk en konden we terecht. Zo stapten we voor de laatste keer samen zonder kindje in de auto op weg om een gezinnetje te worden.

In het ziekenhuis aangekomen werden we naar onze kamer gebracht, daar werd eerst een echo gemaakt om te kijken hoeveel vruchtwater ik nog had en om te kijken of het kindje nog goed lag. Daarna werd ik getoucheerd om te bepalen of ik gelijk aan de weeen opwekkers kon of dat het allemaal eerst rijp gemaakt moest worden. Gelukkig had ik al 1 cm ontsluiting, ik mocht dus gelijk aan de weeen opwekkers. Maar wat een polonaise aan mijn lichaam was dat in ene keer, zo had ik me mijn bevalling al helemaal niet voorgesteld. Ik was in de naieve veronderstelling dat ik lekker thuis zou kunnen bevallen, in mijn eigen omgeving met mijn eigen vertrouwde spulletjes, geuren en geluiden.

De eerste paar uur gebeurde er vrij weinig, ik had wel wat last van harde buiken, maar daar bleef het bij. Als dit de bevalling zou zijn, dan tekende ik er voor, maar stiekem wist ik wel beter. De dosis werd verhoogd en nu was het afwachten wat mijn lichaam daarmee ging doen. De weeen begonnen langzaam wat sterker te worden en de gynaecoloog adviseerde mij om te gaan douchen om mijn lichaam te laten ontspannen, zodat de weeen nog sterker zouden worden. Alleen was dit helaas niet het geval, mijn ontsluiting bleef ook een beetje hangen, waardoor er besloten werd om de dosis opwekkers nog een tandje op te voeren.

Ditmaal nam mijn lichaam de signalen wel goed op en begonnen de weeen ontzettend heftig te worden, zelfs zo heftig dat ik de welbekende weeenstorm kreeg. Helaas voor mij resulteerde dit alleen niet in het meer worden van de ontsluiting, waardoor ik de moed een beetje begon te verliezen. De pijn werd bijna ondraaglijk en de weeen kwamen, maar gingen niet meer. Het was ongeveer één lange wee geworden en dat terwijl ik nog maar op 4 cm ontsluiting zat. Ik wilde geen pijnbestrijding, ik wilde dit op eigen houtje doen, maar de gynaecoloog dwong mij bijna tot een ruggenprik. Huilend heb ik hiermee ingestemd, dit bleek achteraf de beste beslissing ooit te zijn geweest.

Terug op mijn kamer en verlost van de ergste pijn kon ik gaan beginnen aan het laatste stukje van mijn bevalling. Ik ging weg met 4 cm ontsluiting en binnen een uur na terugkomst van het zetten van de ruggenprik had ik het idee dat ik persdrang kreeg. In de tussentijd heb ik enorm veel mensen op mijn kamer gezien (verloskundige, verpleegkundige, gynaecologen). Ik dacht dat dat er allemaal bij hoorde, maar achteraf bleek het gewoon niet goed te gaan met dat kleine mannetje in mijn buik. Regelmatig werd mij gevraagd om even op mijn zij te gaan liggen, okee, als dat moet dan doe ik dat braaf. Maar eigenlijk geen idee waarom. Ik heb er ook geen moment bij nagedacht om dat te vragen.

Vanaf het moment van de ruggenprik voelde ik mij enerzijds heel goed omdat de scherpte van de weeen er van af waren, maar aan de andere kant kreeg ik het steeds warmer en kwam ik steeds meer in een soort roes. Ik dacht dat dit de welbekende 'in jezelf keer' fase was van de bevalling, maar achteraf bleek dat ik toen al hoge koorts kreeg. Mijn persdrang bleek te kloppen, want na getoucheerd te zijn, mocht ik gaan persen. Ik had volledige ontsluiting, wat een opluchting! Anderhalf uur ben ik bezig geweest om mijn mannetje er uit proberen te persen, maar het lukte niet. Waarom ze het mij zo lang hebben laten proberen snap ik echt niet, maar dit was nou eenmaal het geval.

Op een gegeven moment kwamen er weer steeds meer mensen op de kamer en werd mijn mannetje uiteindelijk met een knip en met grof geweld uit mij getrokken. Op datzelfde moment (hoorde ik achteraf van mijn man) werd de kinderarts gebeld met de mededeling dat hij NU moest komen....

Binnenkort deel 2 van deze blog!

8 jaar geleden

Het loopt altijd anders, soms makkelijker dan je denkt soms veel zwaarder. Ik hoop wel voor je dat je het een plekje hebt weten te geven of dat het schrijven van je blogs je hierbij kan helpen...

8 jaar geleden

Ja heftig! De tijd na de bevalling is ook heftig geweest helaas, maar daar probeer ik nog over te schrijven. Het is ook maar goed dat je van tevoren niet weet hoe het allemaal gaat verlopen. En dan kan je nog zo goed voorbereid zijn (heb netjes een zwangerschapscursus gedaan haha), maar toch loopt het dan heel anders.