De geboorte van Bodhi

26 maart 2013, precies 40 weken zwanger.  Ik heb in de ochtend een afspraak bij de verloskundige. Ik ben echt enorm, 28 kilo aangekomen en hou heel veel vocht vast. Om een impressie te geven, crocs kwam ik niet meer in. Ik ben het ook echt zat. De verloskundige controleert mijn bloeddruk en die is echt veel te hoog. Ik moet over een staafje plassen en daaruit blijkt dat er eiwitten in mijn urine zitten. Foute boel, dit zou wel eens een zwangerschapsvergiftiging kunnen zijn. Mijn zus heeft hellp syndroom gehad en haar dochter is (godzijdank bij 37 weken) met een spoedkeizersnede gehaald. Ik moet naar het ziekenhuis en mijn zus brengt me, mijn man is nog op zijn werk en werkt niet in de buurt. Daar aangekomen wordt ik gelijk aan de CTG meter gelegd, krijg ik een bloeddrukmeter om en wordt er bloed geprikt. Ook wordt er alvast een infuus aangelegd. Door mijn vele liters vocht is het prikken lastig, uiteindelijk vinden ze een ader aan de zijkant van mijn pols, één van de gemeenste prikken in mijn leven die ik ooit gehad heb. Mijn man arriveert en neemt de shift over van mijn zus, we duimen op een goede afloop, er is tenslotte nog geen reden tot paniek. Mijn bloeddruk is veel te hoog en ze besluiten mij magnesium te geven om de bloeddruk te verlagen. Er wordt een spuit op mijn infuus aangesloten en ze vertrekken met de mededeling dat ze over 5 minuten weer terug zijn. Nog geen minuut na hun vertrek moet ik naar de wc en ik kom overeind maar voel me helemaal raar worden. Ik ga gauw weer liggen in de hoop dat ik te snel overeind gekomen ben en daarom wat duizelig ben maar het wordt erger. Ik vraag mijn man de artsen te halen, dat het niet goed gaat. Hij zeg 'maar ze komen zo terug' maar ik geef aan dat het niet goed gaat. Gelukkig komen de artsen op dat moment de kamer binnen en op datzelfde moment zak ik weg. Ik zie niets meer, kan me niet bewegen maar hoor hen wel praten. Ik herken het gevoel en weet dat ik flauwgevallen ben. Ik heb ondertussen een zuurstofmasker gekregen en de artsen hebben de geconcludeerd dat ik teveel magnesium kreeg waardoor mijn bloeddruk te laag werd en ik flauw viel. Ze hebben me iets gegeven om dat op te heffen. Ik ben er zelf erg van geschrokken maar de artsen geven aan dat er 'niets' aan de hand was. Een hoge bloeddruk is veel gevaarlijker dan een lage. Dat kan dan misschien wel zo zijn, van een hoge bloeddruk voelde ik niets ook al weet dat het gevaarlijker is. De uitslagen komen terug en ik heb pre eclampsie, een zwangerschapsvergiftiging. Nu mijn bloeddruk naar beneden is en de baby het goed doet, is er geen reden voor paniek. Ik word de volgende dag ingeleid, ze gaan om 7u starten met het eerste pilletje inbrengen. Mijn man slaapt thuis en ik slaap wonderwel prima, ik kijk er zelfs erg naar uit dat het gaat beginnen en maak me geen zorgen meer, alles komt nu goed.

Om 7u stipt wordt het eerste pilletje ingebracht. Iedere keer als er een pilletje ingebracht wordt sluiten ze de CTG en de weeën meter aan. Iedere 4 uur wordt er een nieuw pilletje ingebracht maar het blijft rustig. Ik slaap zelf het grootste gedeelte van de dag. Wel heeft onze zoon regelmatig de hik, ik vind het op moment wel een soort grappig dat dat kan. Later heb ik er gemengde gevoelens over. Na het 3e pilletje gebeurd er nog steeds weinig. Ze laten me wel continue aan de meters aangesloten. Niet alleen ik slaap veel maar ook onze zoon slaapt veel. Dit lezen ze af aan een rustige stabiele hartslag. Ik moet regelmatig draaien om hem wakker te maken en het werkt, zijn hartslag gaat dan weer omhoog. Na het 4e pilletje is het nog steeds rustig. Ik krijg een vreemd gevoel en ik heb het idee dat er door de artsen getwijfeld wordt. Ik vraag ernaar en geef aan dat als er getwijfeld wordt, ik liever heb dat ze ingrijpen en hem halen. Maar mijn twijfel wordt weggewuifd, alles gaat goed. Het is dan rond half 8 en mijn man wordt naar huis gestuurd om wat spulletjes te gaan halen om te blijven slapen in het ziekenhuis. Het is nu nog rustig maar het kan zomaar anders worden vannacht. In de tussentijd slaapt onze zoon weer en moet ik een aantal keer draaien. Nog geen half uur nadat mijn man naar huis is gestuurd staat de verloskundige weer aan mijn bed. Het gaat toch niet goed met onze zoon, met het draaien werd hij wel wakker maar maakte zijn hartslag dipjes. Ze gaan hem moet spoed halen en vragen waar mijn man is. Tja naar huis om spullen te halen zoals jullie hebben aangegeven. Ik moet hem bellen en zeggen dat hij met spoed naar het ziekenhuis moet komen, ze kunnen niet op hem wachten. Ik bel hem en hij wil net onder de douche stappen, op de achtergrond hoor ik de kraan al lopen. Ik had geen 10 seconden later moeten bellen, dan had hij zijn telefoon niet gehoord en had hij de bevalling gemist. Als een speer komt hij terug naar het ziekenhuis. Ik word ondertussen klaar gemaakt voor de operatie. Ik krijg een ruggeprik, er is niet zoveel spoed dat ik onder narcose moet. Ik ben als de dood voor die prik en baal dat ik alleen ben, dat mijn man er niet is om op te leunen. Al had hij hier waarschijnlijk toch niet bij mogen zijn. Ik moet als een plumpudding zitten en dan volgt de prik. Het was heel anders dan ik me voorgesteld had. Pijn deed het niet, het voelde eerder als een soort kriebel, het is haast niet te omschrijven. Ik word overlegd op de operatietafel en geïnstalleerd. Mijn armen worden vastgebonden voor de veiligheid en de tafel kantelt. Ik kan me niet meer bewegen en ben bang dat ik eraf val. Dan beginnen ze me schoon te maken. Ik schrik als ik merk dat ik alles nog voel en geef dat aan. De assistent vraagt of het ook koud aanvoelt? Nee dat niet geef ik aan. Dan vertelt ze me dat het net als een tandarts verdoving is, je voelt geen pijn maar wel dat ze daar bezig zijn. Hier had ik niet op gerekend, ik ben vreselijk bang en voel me alleen. Mijn man is er nog steeds niet en ze moeten zo gaan beginnen. De anesthesist, de assistenten en de artsen, ze zijn ontzettend vriendelijk voor mij maar ik wil gewoon dat mijn man er is, dat we dit samen gaan doen en samen de geboorte van onze zoon mee gaan maken. Net op dat moment gaat de deur op en komt mijn man binnen, godzijdank nu kan het beginnen, haal hem maar gauw! Mijn man krijgt nog uitleg en dan starten ze. Een van de verpleegkundige zet alles op de foto, wat ben ik daar blij om! Bij de baarmoeder aangekomen (ze moeten door zo'n 6 lagen heen voordat ze daar zijn) hoor ik een flinke plons, mijn vruchtwater spuit eruit en er worden grapjes gemaakt over zeiknatte sokken en schoenen. Het is 21.50 uur en dan volgt het moment van de waarheid, ik mag via een spiegel meekijken. Wat een prachtig gezicht dat mijn mannetje daar uit mijn buik komt en wat ben ik opgelucht dat hij er is. Ze vragen naar zijn naam en trots kunnen we het nu hardop zeggen: Bodhi! Het ergste is nu achter de rug, we kunnen nu gaan genieten schiet er allemaal door me heen. Hij wordt meegenomen maar ik hoor hem niet huilen realiseer ik me. Het duurt even en bijna begint er paniek bij me te ontstaan. Dan hoor ik een prachtige huil. Pff wat ben ik opgelucht. Toch klopt er iets niet, hij komt maar niet bij me, waarom niet? De kinderarts komt naar ons toe, Bodhi heeft wat opstartproblemen. Mijn man mag meekomen naar hem maar Bodhi kan nog even niet naar mij toekomen. Hij krijgt op dit moment zuurstof bij. Ze hoopt dat hij zo bijtrekt en dan alsnog even bij mij mag komen. Ik lig daar alleen, het operatieteam probeert me gerust te stellen en me bij te staan. Mijn man komt bij me terug om verslag uit te brengen. Hij mocht de navelstreng doorknippen maar hij ligt nog aan de zuurstof. De kinderarts volgt kort daarna, Bodhi heeft ondersteuning nodig met ademen en kan daarom niet bij mij komen en zal straks naar de neonatologie gaan. Mijn man mag dan met hem mee, ik moet eerst naar de uitslaapkamer. Ik word als eerste naar de uitslaapkamer gereden en passeer de ruimte waar Bodhi ligt. Ik mag hem voor het eerst aanraken en voor de foto doen ze zijn zuurstofmasker even af. Pas later toen ik had geleerd over saturatie zag ik op de foto de saturatiedip die hierdoor werd veroorzaakt. Ik lig nog ergens tussen een half uur en uur op de uitslaapkamer. Dan komt er iemand die niet bij de kraamafdeling hoort die me naar mijn kamer brengt. Ze laat me alleen met de mededeling dat er zo iemand bij me komt maar er komt niemand... Ik lig daar alleen en hulpeloos. Ik kan niet bewegen, weet niet waar mijn kind en man zijn en veel belangrijker nog, hoe het met mijn kind gaat. Wat is er toch aan de hand?? Ik durf niet op de bel te drukken want ik heb voor mijn gevoel geen spoed en ze weten toch dat ik er ben? Niet dus, rond 00.00 uur komen ze er pas achter dat ik al teruggebracht ben...

 Vlug brengen ze me naar de afdeling neonatologie. Bodhi zijn couveuse staat in de verste uitzoek en met millimeter werk weten ze mijn bed de afdeling in de manoeuvreren. Ik kan niet anders dan met de rug van mijn bed naar hem toe staan, ik kan hem niet zien. Mijn man geeft aan dat hij wat vlekken over zijn lijf heeft en dat hij een rood gezicht heeft. De verpleegkundige stelt me gerust, het is gebruikelijk dat een baby wat last heeft van stuwing na een bevalling en daarom is zijn gezichtje zo rood. Wat wij niet wisten is dat stuwing alleen bij een natuurlijke bevalling kan ontstaan en de verpleegkundige blijkbaar niet wist dat Bodhi met een keizersnede is geboren. Bodhi is gelukkig inmiddels stabiel en krijgt alleen nog extra zuurstof door een neusbril, hij moet nog wel in de couveuse blijven. Gezien het tijdstip worden we al snel weer naar mijn kamer gebracht en mijn man mag gelukkig blijven slapen, iets wat op dat moment nog niet gebruikelijk is in het ziekenhuis. Moe vallen we in slaap, morgen zal het genieten dan echt gaan beginnen dachten we...

(het ziekenhuis komt in mijn verhaal wat negatief over, ik wil nog even een kanttekening maken dat ik al met al vind dat het ziekenhuis het fantastisch gedaan heeft)