7 jaar geleden
De eerste uren met ons wondertje
De eerste uren na de bevalling en Hoe wij de eerste nacht doorgekomen zijn met onze kleine meid,
terwijl ik geniet van het perfecte ieniminie mensje wat bovenop mijn borst ligt, belt Barry op de gang onze ouders. Mijn moeder en zusje waren al in het ziekenhuis aangekomen en liepen net de gang op. Ondertussen hersteld de verloskundige de boel daar beneden met een paar prachtige hechtingen. Stuk of 15, wat mij op dat moment niks uitmaakt, want ik heb onze prachtige dochter in mijn armen.
Daarna douchen. Ondanks de benen die voelen alsof ze gemaakt zijn van pudding, voelt het heerlijk. Alleen dat afdrogen is toch een dingetje. Ik krijg mijn benen niet afgedroogd en doe de duur open om de verpleegkundige erbij te halen. Echter waar is dat mens heen...Alleen Barry zit half slapend in een luie stoel met onze dochter in zijn armen. Hij kan mij niet helpen, want het ziekenhuiswiegje ligt vol met spullen.
Er zit helaas niks anders, dan met het superkleine handdoekje voor mijn buik naar het bed lopen om op de knop te drukken. Heb nog nooit zo angstvallig de deur in de gaten gehouden, voor het geval hij open zou gaan, stond namelijk wel in mijn blote klont.
De papieren die geregeld moesten worden, ging ook niet goed. Roanne stond er met de verkeerde achternaam op, maar uiteindelijk konden we in de auto op weg naar huis. 5 uur na de bevalling. Gelukkig was de kraamhulp er vrij vlot na ons en hielp ons met opstarten voor de nacht
En dan ben je alleen met een baby. Wat een stress die eerste nacht. Ik verging van de pijn en de naweeën, kikte op pure adrenaline. Barry was ruim 40 uur wakker en wilde slapen. Om de 3 uur voeden, wat gewoon anderhalf uur duurde. Elke keer schone kleertjes, want ze spuugde alles onder. Wat waren we bang dat we iets zouden breken. Ze wilde ook niet drinken. Niet aan de borst of uit de fles. We waren nog nooit zo blij dat het 8 uur was en dat de kraamhulp zou komen. Met veel moeite de trap afgestrompeld, om de kraamhulp gedag te zeggen. Want dat vond ik wel zo netjes.
Alleen het werd 8:15, 8:30, om 9uur vroegen wij ons af, of we de kraamhulp verkeerd hadden begrepen die had geholpen met het opstarten. Om half 10 pakte Barry maar eens de telefoon en belde ze maar eens op.
Sorry, we zijn jullie volledig vergeten, was hun reactie. Er komt zo spoedig mogelijk iemand jullie kant op. Nou lekker, daar sta je dan als kersverse ouders. Je wilt graag hulp hebben, omdat je radeloos bent omdat je kind niks wil drinken en veel spuugd en dan vergeten ze je gewoon volkomen. Het duurde nog een uur voordat de bel ging en de kraamhulp op de stoep stond.