4 jaar geleden
De eerste mama uren
Wachtend op de roze wolk
Inmiddels lig ik weer, dicht en al, op de verloskamer. Behalve de verpleging is er niemand te bekennen. Zelf mijn vriend is niet in de kamer? Als ik iemand nu wel even wil zien is hij het wel, waar is die? Vast bij mijn kind die ergens in het ziekenhuis ligt. MIJN kind, MIJN zoon. Wat een gek idee. Zeker omdat ik hem nog niet heb gezien, op die ene seconde na, of heb vastgehouden. Daarnaast is mijn zo bescheiden zwangere buik ook zo goed als helemaal weg.
Gelukkig, mijn vriend komt aangelopen! Nog in zijn apen pakje. Al die tijd heeft hij met ons kind gezeten. Een gedachte waar ik wel van smelt, ondanks dat ik nog best verdoofd ben van de medicatie.
De tosti-verpleegkundige vraagt hoe de kleine heet; Jesse, zeg ik vol trots. Niet veel later komt ze aanzetten met een ontbijtje en beschuit met muisjes voor mijn vriend en mij. Dit voelt gek, er staan beschuit met muisjes maar ben niet bij mijn kind of heb dat moeder gevoel. Het voelt eerder alsof ik een operatie heb gehad die goed is verlopen. In feiten is dat ook wel zo maar er is ook een kind bij gekomen. Een klein wezentje waar wij voor moeten zorgen.
Een kleine 2 uur na de operatie besluiten mijn vriend en ik om de familie in te lichten. Mede omdat mijn moeder in de ochtend naar de stad zou gaan om, uit voorzorg, premature kleding te halen. Ik bel als eerste haar op en vraag of zij nog thuis is. Dit is gelukkig, gezien haar emoties, het geval. Gevolgd door een; hallo oma, hij is al geboren. Schreeuwend naar boven hoor ik haar zeggen; je bent weer opa geworden! Langzaam kruipen de tranen achter mijn ogen (en nu weer). Kort verteld hoe en wat maar mede dat ik hem nog niet heb gezien maar hij Jesse Ryan heet. Snel zal ik laten weten wanneer ze hem kunnen bewonderen.
De volgende die ik bel is mijn schoonmoeder. Ze neemt op en ik zeg; hoi oma. Waarop zei reageert; nee dat ben ik nog niet he dat duurt nog even. Ik; het is wel zo anders zou ik het niet zeggen. Schoonmoeder; je maakt geen grapje? Ik; nee het is echt zo hij is vanochtend geboren (in mijn achterhoofd dacht ik nog; wat ik net heb doorstaan is alles behalve een grap dus het is echt, echt). Verbazing, ongeloof, blijdschap en trots kwam toen heb besef daar was.
Mijn vriend heeft mijn zus, zijn broer, zijn zus en vader gebeld. Bij iedereen kwam toch de verrassing, want ja ook zij hadden dit niet verwacht. Bij het bellen van zijn broer kwam het besef en knapt hij. Waardoor ik natuurlijk ook wel moest maar wel het gesprek kon overnemen. De belangrijkste mensen waren ingelicht, wat was dit ergens gek om te doen.
Met ons beschuit maar getoast op onze zoon die ergens in dit ziekenhuis ligt. Eten was niet echt een succes omdat ik heel misselijk werd van de morfine. Na een tegenmiddel ging het al snel veel beter.
Eindelijk was het moment daar, ik ging naar mijn kind toe. Deze lag op de afdeling neonatologie een paar meter verder. Voor ik dat wist voelt het veel verder weg. Bij de afdeling aangekomen uitleg over hygiëne blablablabla. En toen reden zij mij naar Jesse toe. Onder de bekendmaking: dit is de moeder van Jesse. Over wie hebben ze het, oh wacht dat ben ik. En daar lag dan een piepklein mannetje van 1640 gram kreeg ik te horen. Die aan allemaal toeters en bellen lag. Wat vond ik dit eng! Dit was mijn kind die ik ergens niet durfde aan te raken, zo klein, zo kwetsbaar.
Ik mocht meteen met hem buidelen, wat vondt ik dit spannend en eng. Ondanks dat ik zoveel ervaring heb met babys en kleine kinderen. En mijn vriend heeft net ruim een uur met hem gezeten terwijl hij 0,0 ervaring heeft. Ik werd er meteen zo onzeker. Eenmaal op mijn borst nam ik hem helemaal in mij op en wachtte ik op dat warme mama gevoel die je meteen zou moeten voelen, toch? En had ook geen roze wolk gevoel. Ik voelde angsten, verdoving en vermoeidheid.
Na, wat zou het zijn geweest, nog geen half uurtje ging ik weer terug naar de kamer. Er waren genoeg indrukken en informatie die ik moest verwerken. Ik was helemaal gesloopt. Nog vermoeid van de operatie, hoestbuien (geen pretje na een keizersnede), en zoveel meer. Halverwege de middag komt de familie op kraamvisite.
Maar waar is nu die roze wolk, dat moeder gevoel? Ik was aan het buidelen met een kind wat mijn zoon is, mijn vlees en bloed. Het wezentje waar ik de rest van zijn en ons leven voor zou moeten zorgen. Hoe doe ik dat/ hoe moet dat als ik geen band voel?