De eerste date met de mooiste mannetjes

 e kerstdag 08.00 uur ik word meegenomen naar de verloskamer, daar gaan ze kijken of mijn baarmoederhals al helemaal verweekt is. Dit blijkt niet het geval ze brengen daarom een pil in die dat moet gaan stimuleren na 4 uur weer controle maar het was nog niet zo ver. Weer werd er een pil ingebracht en weer moest ik 4 uur wachten. Na die 4 uur was het nog niet genoeg en kreeg ik weer een pil ingebracht. Dit is echt geen pretje het doet pijn maar je weet waar je het voor doet. Na de derde pil was het afwachten tot de volgende ochtend want meer doen ze niet. Ik had wel kans dat de bevalling nu vanzelf opgang zou komen. Mijn ouders en schoonouders kwamen langs om nog even kerst te "vieren". Ik werd nog verwend met cadeautjes maar het duurde niet lang of ik vroeg iedereen te gaan. Ik was moe en gespannen voor de volgende dag. Die morgen zou ik zo ie zo een infuus krijgen met weeën opwekkers. Ik had mijn moeder gevraagd of ze ook bij de bevalling wilde zijn, ik had daar meerdere redenen voor. De eerste is dat ze mij echt super goed kent en weet wat ik nodig heb. Ten 2e heeft ze zelf ook een tweeling (mijn jongere broertjes) en ten 3e wilde ik dat mijn kinderen in de handen van familie terecht zouden komen. Om 8 uur moest ik mij weer melden in de verloskamer en ik bleek al 2 cm ontsluiting te hebben maar geen weeën. Toen hebben ze me aangesloten op het infuus. In het begin zaten we nog gewoon heerlijk met te kletsen toen mijn moeder kwam maar al gauw kreeg ik een weeën storm en wist ik niet meer hoe ik het had. Mijn man moest echt met mij mee puffen anders wist ik niet eens meer hoe het moest. Uiteindelijk was het echt geen doen meer. Het voelde zo on natuurlijk, wat natuurlijk ook zo was. Ik kreeg morfine om wat te ontspannen, dat was lachen. Ik voelde me stoned en ik heb het over champagne gehad en een appartementen complex geen idee hoe ik er op kwam. Toen het dan eindelijk zo ver was dat ik wilde persen mocht het nog niet want ik moest nog en klein randje voor ik volledige ontsluiting had. Ik mocht gelukkig al wel wat mee geven dat was al een hele opluchting. Al gauw was het toen zo ver dat ik mocht gaan persen. Toen waren er geen pers weeën dacht ik. Op de ecg was duidelijk te zien dat ik die wel had, maar doordat mijn baarmoeder erg groot was geworden door de tweeling voelde ik ze niet meer. Ik moest volledig vertrouwen op de gynaecoloog wanneer hij zei dat ik moest persen deed ik dat. Doordat je geen gevoel erbij hebt maak je ook geen adrenaline aan daardoor voel je alles veel erger. Helaas moest ik ook nog ingeknipt worden en hebben ze Brandon met een vacuümpompje ter wereld geholpen. Hij werd heerlijk bij me gelegd en al huilend vroeg ik: " moet ik alles nu nog een keer doen?". Het antwoord was dat de 2e meestal vrij snel er achter aan komt omdat de doorgang al vrij is gemaakt door de eerste. Brandon werd onderzocht door de kinderarts daar heb ik niets van mee gekregen omdat ik alweer bezig was met de "volgende" bevalling. Bradley was lekker eigenwijs en lag met zijn arm onder zijn hoofd waardoor het erg moeilijk zou zijn om normaal te bevallen van hem. De gynaecoloog probeerde hem te draaien door met zijn had in mijn baarmoeder te gaan en de kleine bij zijn beentjes te pakken en hem proberen te draaien zodat hij in stuit zou bevallen. Dit gebeurde echter niet hij draaide elke keer weer terug. Ik kreeg het moeilijk en ik hoorde de gynaecoloog bellen dat de OK klaargemaakt moest worden. Toen besloot Bradley dat het tijd was om ter wereld te komen op de manier die we niet wilde. Bradley scheurde daardoor mijn baarmoeder en ik verloor vreselijk veel bloed. Ik kan me nauwelijks herinneren dat hij bij mij werd neergelegd. Ik voelde me niet goed worden en zakte weg. Ik heb mijn moeder nog horen schreeuwen dat ze me moesten helpen daarna weet ik het allemaal niet meer. Toen ik na een paar minuten er weer was waren ze nog druk aan het hechten, er moest een wandje in mijn baarmoeder gehecht worden om het bloeden te laten stoppen. Ik keek naar mijn man en mijn moeder en zag dat ze lijk wit waren van angst om mij. Ik kan me niet voorstellen hoe het voor hun moet zijn geweest. Ze dachten echt dat ze mij kwijt zouden raken. Toen ze klaar waren met hechten kreeg ik mijn mannen bij me en besefte ik pas echt dat ik moeder was geworden van deze prachtige kereltjes. We kregen wat te eten omdat ik zo slap was en het was inmiddels al 19.00 uur. Mijn man belde zijn ouders om te vertellen dat de jongens waren geboren en dat ze om 20.30 in het ziekenhuis mochten komen om de mannetjes te bewonderen. Ze wilde graag met de hele familie komen maar dat was op dat moment veels te zwaar voor mij en we vertelden hun dat ze samen mochten komen. Daarna belde ik mijn vader die zaten al erg lang te wachten op een telefoontje omdat ze wisten dat ik bezig was. Daarna belde ik mijn zus om te vertellen dat haar petekind geboren was. Ze klonk zo gelukkig en ze zei me dat ze mij ook wat te vertellen had. Mooier kon de dag niet worden dacht ik, maar niets was minder waar mijn zus vertelde dat ze voor de tweede keer zwanger was. Het was een mooie emotionele bijzondere dag. Helaas zat er nog een randje aan deze dag. Eenmaal terug op de kamer met de mannen vroeg mij man me of ik had gehoord dat ze bij Brandon een ruis hadden gehoord bij zijn hartje. Ik moest bekennen dat ik daar niets van mee had gekregen. Ze zouden de volgende dag nog een keer komen luisteren omdat het vaker gebeurd bij te vroeg geboren kindjes dat ze een ruis horen en dat na een dag weer weg is.

Volgende keer meer.