De eerste baby van 2015?!

Die vraag zal me altijd bijblijven. Ik ben op 31 december bevallen van Joost en ging met een lege maxi cosi op 1 januari naar huis.

Die vraag van de baliemedewerkster van het ziekenhuis ging door merg en been. Daar kon zij ook niks aan doen, zij kon het ook niet weten. Maar het deed wel zeer. Zo graag als ik met mijn zoontje naar huis wou kon dat helaas niet.

Op 25 december was ik uitgerekend. Het rommelde al weken maar omdat de twee eerdere bevalling ook tot dagen na de uitgerekende datum lieten wachten ging ik er vanuit dat het nog wel even zou duren.

En dat was ook zo, kerst ging voorbij en op 30 dec had ik een afspraak bij de verloskundige die ik hoopte niet te halen. Toch ging ik met volle moed naar die afspraak in de hoop dat ze me dan eindelijk wel konden strippen en ik die kleine in mijn armen kon houden. Zo gezegd zo gedaan en ik werd gestript aan het eind van de middag. Het was kerstvakantie en een drukke boel in huis toen ik thuiskwam. Buurmeisje was met de meiden aan het spelen en Sander was ook vrij. Ik ging gewoon door met wat ik altijd doe en ging eten koken. Rustig gegeten met zijn allen, meiden op bed en ik ben even lekker gaan douchen.

Toen dacht ik dat er misschien toch iets ging gebeuren. We hebben het nog even aangekeken en de weeën kwamen echt! Opa en oma gebeld die hebben de meiden opgehaald, verloskundige gebeld en die kwam ook vrij snel. Ze kon mijn vliezen breken en dat was nog even spannend. Ik wou heel graag thuis bevallen en bij Aniek moesten we naar het ziekenhuis omdat het te lang duurde (2dagen) en bij Karlijn omdat ze in het vruchtwater had gepoept. Alles was goed en we konden lekker thuisblijven.

Klinkt als een bevalling uit het boekje en dat was het eerst ook. Joost werd thuis geboren en ik vond het heerlijk om hem eindelijk in mijn armen te hebben. Tot het moment dat ik me helemaal niet lekker voelde. Ik verloor ontzettend veel bloed en had het gevoel dat ik flauw ging vallen. Alles ging in sneltreinvaart, Joost werd aangekleed en ambulance gebeld. Ik weet niet alles meer, ben een paar keer flauw gevallen toen ik naar beneden wou gaan en uiteindelijk ben ik door een ambulancebroeder naar beneden gedragen. Hoe beschamend ik me daar achteraf ook over voel ben ik heel blij dat het allemaal zo goed en snel gegaan is en heb ik totaal geen spijt dat ik thuis bevallen ben.

We waren snel in het ziekenhuis en voelde me ook snel wat beter na het infuus met vocht. Ik wou met mijn ventje knuffelen, hem aanleggen en eens goed bekijken. Hij werd voor het eerst gewogen, hij mocht bij me drinken, alles leek goed en we zouden waarschijnlijk diezelfde dag nog naar huis gaan.

Snel daarna deed Joost raar. Echt omschrijven kan ik het niet, ik vond het gewoon raar. Hij bleef kreunen, kreeg een gekke kleur en het voelde gewoon niet goed. Paar keer een verpleegkundige komen kijken, die dachten allemaal dat het van de bevalling was en we mochten toch gewoon vandaag naar huis gaan. Maar toen was echt niets meer goed voor Joost, hij wou niet drinken, wou niet bij me liggen, wou niet in zijn wiegje en bleef kreunen. Ik voelde me zo machteloos.

De kinderarts is er bijgekomen en ze vermoedde dat hij een infectie had opgelopen tijdens de bevalling en is naar de afdeling neonatologie gebracht. Toen pas voelde ik me echt waardeloos. Ik had een kindje gekregen, voelde me zelf niet lekker en dan werd hij ook nog bij me weggehaald. Zo wil ik geen moeder zijn. Ik wil in mijn eigen bed liggen en die kleine dicht tegen me aan. Maar op zo’n moment ga je door en probeer je alles te doen wat je kan.

Ik moest ook nog een nachtje blijven en mocht de volgende ochtend naar huis. Toen kwam een hele moeilijke beslissing. Ik kon niet bij Joost op de kamer liggen, wel op andere afdeling maar ik kon niet zelf naar hem toe gaan, daar was ik nog te zwak voor. Dan zou ik bijna de hele dag in mijn eentje op een kamer liggen terwijl ik ook graag bij mijn meisjes wou zijn. Ik heb besloten toch naar huis te gaan en lekker in mijn eigen bed bij te komen van alles. Toen kwam de vraag. Is dit de eerste baby van 2015? Ik ging in tranen en met een lege maxi cosi naar huis.

Ik ging twee keer per dag op en neer naar het ziekenhuis wat me zeker in zijn totaal 2 tot 3 uur kostte. Het maakte me allemaal niet uit op dat moment, ik moest er ook voor Joost zijn. Ik kolfde als een gek, ze hadden de hele afdeling ermee kunnen voeden en probeerde ook genoeg tijd te hebben voor mijn meisjes.

Na bijna twee weken en een berg antibiotica mocht Joost ook eindelijk mee naar huis en konden we gaan genieten. Al ging het leven gewoon door, Sander moest weer werken en drie kleintjes in huis geeft je niet echt de tijd die je wilt.

Ik heb me lange tijd heel schuldig gevoeld. Ik heb die bacterie bij me gedragen en aan Joost meegegeven tijdens de bevalling. Waarom Joost nou juist zo ziek werd is verder onduidelijk omdat we geen enkel risico hadden, geen lang gebroken vliezen of vroeggeboorte.

Toch voelde ik me rot en schuldig. Hij had het immers van mij. Ook al kon ik er niks aan doen.

Nu zijn we 9 maanden verder en de tijd is veel te snel gegaan. Ik heb die kraamtijd echt gemist maar nu wel mijn draai gevonden met drie kindjes en we hebben het leuk samen. Ik probeer zo veel mogelijk van ze allemaal te genieten. Alles gaat goed, daar ben ik eeuwig dankbaar voor. Joost is een vrolijk ventje dat nu al achter een karretje door het huis heen stapt. En als ik dan dan zie vraag ik me af waar mijn baby’tje is gebleven.