Snap
  • Bevallingsverhalen
  • keizersnede
  • infecties
  • opname
  • #teleurstelling
  • Mediumcare

De dagen na de keizersnede

Het was 31 december 2018, 09.36 uur toen ons zoontje Scott ter wereld kwam door middel van een keizersnede. Met smacht wachtte ik op het eerste huiltje, maar die kwam niet...

We waren ervan op de hoogte dat Scott in het vruchtwater gepoept had. Maar dat werd nogmaals bevestigd toen Scott uit de buik getrokken werd. Hij maakte geen geluid. Ik heb hem 2 seconde achter het doek kunnen bekijken, daarna werd hij gelijk meegenomen naar een andere ruimte. Vol schrik, maar nog niet helemaal geland, vroeg ik “gaat het wel goed met hem”. Voordat ik het wist was hij al weg.

Dit scenario hadden wij eigelijk niet besproken. Mijn vriend was ook behoorlijk onder de indruk van alle hectiek. Hij was direct met Scott meegelopen naar de andere ruimte. Daar kreeg Scott kort een zuurstofmasker op, werd hij vluchtig schoongemaakt en werd de navelstreng door papa doorgeknipt. Dit alles gebeurde in een rap tempo. Vervolgens werd Scott door zijn kersverse vader en een verpleegkundige met spoed naar de afdeling Medium Care gereden. Daar hebben ze zijn maag en longen leeggepompt. Ook daar zat meconium in. Het was echt een klein groen/geel monstertje voor zover ik op de foto’s heb kunnen zien. Ik ben de verpleegkundige zo dankbaar voor de foto’s. Ik kijk hier nog zeker wekelijks naar! Het voelt nog zo onwerkelijk en het ging allemaal zo snel.

Ondertussen werd ik nog steeds gehecht en had ik geen idee wat er zich allemaal achter de schermen afspeelde. Gelukkig kwam mijn vriend al snel kort verhaal brengen. Wel ging hij snel weer terug want ze waren ook nog bezig met onderzoeken. Het bleek dat Scott een hoge infectiewaarde in zijn bloed had. Waarschijnlijk afkomstig van het meconium. Ook was zijn bloedsuiker spiegel erg laag. Hij kreeg een navellijn voor de glucose en een infuus met antibiotica voor de infectie.

En wat er hierna gebeurde kan ik slecht voor mij halen. Ik weet dat ik heel kort even in de couveuse mocht kijken en naar de kamer ben gereden. Pas rond half 12 heb ik Scott voor het eerst echt mogen vasthouden. Dit is een feit waar ik het nog erg moeilijk mee heb. Ik had het mij zo anders voorgesteld, de eerste ontmoeting met mijn zoon. We zaten beide nog volledig aan apparatuur. Scott nog meer dan ik.

We hebben die avond met zijn drieën oud-en-nieuw gevierd op de afdeling waar Scott in de open couveuse lag. Dat was echt heel gek, maar wel speciaal. We hadden nog niet echt een goed gesprek gehad met de kinderarts. Dit kwam de volgende dag. Steeds meer werd voor ons duidelijk waar Scott last van had. We waren niet thuis in deze medische molen, maar ik wilde alles weten. Ze konden ons alleen nog zo weinig vertellen. De grootste vraag was, wanneer mag hij mee naar huis? Scott werd op maandag geboren en ik werd donderdag ontslagen uit het ziekenhuis. De verwachting was dat hij in ieder geval een 5-daagse antibiotica kuur moest afmaken in het ziekenhuis. Dat zou betekenen dat hij die vrijdag nog naar huis zou mogen.

Donderdag mochten wij dan eindelijk naar huis. Op zich voelde ik mij goed, natuurlijk nog last van de wond en een stuk minder mobiel, maar het was te doen. Scott had echter nog steeds lage glucosewaardes en had ook nog sondevoeding nodig. Hij dronk nog niet uit een flesje. De infectiewaardes in zijn bloed waren al een stuk gezakt, maar de kuur werd wel verlengt want het was nog steeds aanwezig. Hij mocht dus nog niet naar huis.

En zo verstreken de dagen. Elke dag weer een teleurstelling. Pas na 9(!) dagen was hij van zijn navellijn af voor de glucose. Daarna was het nog een kwestie van goed drinken. Ondertussen reisden wij 2x per dag naar het ziekenhuis. Met een verse keizersnee is dat geen pretje kan ik je vertellen. Mentaal was het ook een rollercoaster. Elke ochtend hoopten wij dat hij zijn limiet gehaald had. Wat een klap was dat als we hoorden dat hij wéér niet mee mocht. Zodra hij zijn minimale intake gehaald had mocht hij naar huis. Dit haalde hij een aantal dagen nét niet. Op dag 11 hebben ze een herberekening gemaakt en werd de minimale intake verlaagd. Ik snap dit tot op de dag van vandaag nog steeds niet. Waarom was minder nu ineens voldoende? Dit had hij namelijk al een aantal keer behaald. Maar nee, nog moest hij blijven. Gelukkig had hij de volgende 24 uur de intake gehaald en op dinsdag 12 januari mocht hij dan eindelijk mee naar huis. Wat voelde ik een intens geluk toen wij met de maxi-cosi door de deuren heen liepen naar buiten.

Het zwaarste van deze 2 weken vond ik dat ik voor mijn gevoel geen echte eerste ontmoeting heb gehad. Ook mocht hij pas na dag 9 voor het eerst in bad en kleertjes aan. Ook hebben wij niet veel flesjes kunnen geven of luiers kunnen verschonen. Dit zijn toch dingen waar je naar verlangd als je nog zwanger bent.

En toen waren we thuis en hadden wij geen recht meer op kraamzorg. Hoe dat is verlopen lezen jullie in de volgende blog!

Liefs,

Yanique 

(Volg ons op instagram @yanique_f) 

Snap