De dag waarop mijn wereld op zijn kop stond.

De dag voor de bevalling had ik een wat zeurderig gevoel in mijn buik, maar omdat ik altijd al wat last had van mijn darmen tijdens mijn zwangerschap zocht ik er niets achter. Mijn vriend en ik hadden boodschappen ingeslagen voor de dag erna, want het zou een warme dag worden en we zouden gezellig met vrienden barbecuen.

.s’ Avonds werd de kramp wat erger. Ik nam voor het slapen gaan nog een paracetamol in, in de hoop dat het dan over zou gaan.

Om 6 uur die ochtend werd ik weer wakker met kramp. Ik stond op om naar het toilet te gaan en dacht dat het wel overging zodra ik stoelgang had gehad. Dit was niet het geval. Ik nam een zakje movicolon in zodat mijn stoelgang op gang kwam. Dit werkte! Ik ging naar het toilet en voelde me al wat beter. De kramp daarentegen was nog steeds niet gezakt dus ik besloot op de bank de gaan liggen zodat ik mijn vriend niet wakker zou maken met mijn gedraai in bed. Ik ben toen waarschijnlijk nog even in slaap gevallen.

Toen ik weer wakker werd was de kramp er weer. Ik dacht zouden het dan toch weeën zijn? Ik googelen met mijn mobiel, hoe voelen weeën. Ik dacht welnee het zijn geen weeën want het is nog veel te vroeg.
Ik ben toen nog maar eens naar het toilet gegaan.

Toen ik op het toilet zat werd de kramp zo hevig. Het zweet stond op mijn rug en ik moest er van overgeven. Op dat moment riep ik mijn vriend, die gauw naar beneden kwam. Ik stond op van de wc en op dat moment zag ik dat er bloed in lag. Helemaal in paniek riep ik tegen mijn vriend dat hij de verloskundige moest bellen. Die zei dat we gelijk moesten komen.

Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis voelde de verloskundige of ik al ontsluiting had. Wat ze toen zei vergeet ik nooit meer. De baby zal binnen een uur geboren worden. Het bleek dat ik op dat moment al 9 cm ontsluiting had en dat ik dus al bijna kon beginnen met persen. Ik zei dat het niet kon omdat ik nog helemaal geen voldragen zwangerschap had. De gynaecoloog kwam erbij en die vertelde mij dat er een neatoloog onderweg was met een helikopter vanuit het academisch ziekenhuis. Deze zou zich ontfermen over de baby zodra die geboren was. Op dat moment weet ik niet meer wat er in me omging. Het was alsof mijn automatische piloot het had overgenomen. Knop om en alles doen wat er van je gevraagd werd.

Eenmaal in de verloskamer braken ze mijn vliezen en mocht ik persen. Na 5 keer persen en een knip was ze daar, onze Jaide! 2 seconden lang hielden ze haar voor me en toen werd ze gelijk meegenomen. Ik kon niet zien wat ze met haar deden, want er stonden zoveel mensen om haar heen. Mijn vriend mocht naar haar kijken en hield me op de hoogte van wat ze met haar deden. Gelukkig had ik haar direct na de bevalling een klein kreetje horen geven, waardoor ik wist dat ze in leven was.

Ik werd teruggebracht naar mijn kamer en een paar minuten later kwamen de artsen met een enorm grote couveuse waarin een ontzettend klein mensje lag. Op dat moment kon ik alleen maar huilen. Ik was bang om naar haar te kijken, zoveel slangetjes en kabeltjes en apparatuur dat ik er bang van werd.
De neatoloog vertelde mij dat ze een goede start gemaakt had en dat ze haar met de helikopter over gingen brengen naar het academisch ziekenhuis. Ik kon haar zo gauw ik op de been was bezoeken.

Gelukkig had ik een vrij makkelijke bevalling en mocht ik diezelfde dag nog naar huis toe. Ik wilde helemaal niet naar huis. Ik wilde naar het ziekenhuis waar mijn kleine meisje lag te vechten voor haar leven.
Daar aangekomen kwamen we in een voor ons onbekende wereld terecht.
Op dat moment kwam er zoveel op me af, dat in het allemaal niet in me opnam. De verpleger bracht ons naar haar couveuse en daar lag ze dan, bedekt onder een enorm masker wat haar beademde. Met overal kabeltjes en infuusjes. Echt een vreselijk zicht!

Die dagen erna waren heel onwerkelijk. Van iedereen kreeg ik felicitaties en gelukswensen, maar ik voelde me alleen maar leeg vanbinnen. Mensen steunden je en leefden met je mee, maar daar had ik helemaal niets aan. Mensen stelden me gerust met verhalen over andere die ook te vroeg geboren waren, maar dat interesseerde me helemaal niets. Ik werd er alleen maar boos om. Ik dacht dan, wat kan mij het schelen. Het gaat nu om mijn kind, in het hier en nu!
De eerste paar dagen durfde ik me niet echt te hechten aan haar. Ik was bang haar alsnog te verliezen. Ook werd ik overladen door schuldgevoel. Ik dacht dat het mijn schuld was dat de zwangerschap voortijdig was geëindigd en ik was enorm teleurgesteld in mijn lichaam. Nu heb ik dat een plekje kunnen geven en de oorzaak van de vroeggeboorte kunnen ze niet precies achterhalen. Waarschijnlijk zullen we dat nooit te weten komen.

De eerste keer dat ik haar vast mocht houden, was een paar dagen na de geboorte. Bij prematuur geboren kindjes wordt dit ook wel buidelen genoemd. Wat een fijn gevoel! Ze was zo zacht en lekker warm. Dat kleine lijfje tegen het mijne. De tranen stroomden over mijn wangen, zo gelukkig was ik dat ik haar eindelijk in mijn armen kon nemen. Vanaf dat moment kon ik haar niet meer loslaten. Ieder moment van de dag dacht ik aan haar en wilde ik bij haar zijn.

Iedere dag besteedde ik de meeste tijd in het ziekenhuis. Daar kreeg ik dan te horen hoe goed ze het deed en hoeveel ze aangekomen was. Ik mocht zelfs al helpen met haar luiertje te verversen en met haar verzorging. Naar die momenten keek ik echt uit. Ook mocht ik iedere dag even met haar knuffelen. Deze momenten waren het hoogtepunt van de dag. Lekker met z’n 2en en als papa niet hoefde te werken,was hij er natuurlijk ook bij.

Jaide deed het wonder boven wonder zo goed dat ze na 4 weken terug mocht naar het streekziekenhuis. Dat was een ontzettend spannende dag! Het was enorm dubbel. Blij dat ze het zo goed deed dat ze terug mocht, maar anderzijds moesten we meer afstand van haar nemen,omdat het er in het streekziekenhuis heel anders aan toe ging. Niet meer buidelen, niet meer uren naast haar zitten, niet meer naar haar toe wanneer ik dat wilde, wat ik denk ik nog het ergste van allemaal vond.

Ik kon moeilijk wennen aan de nieuwe situatie. Toen ik dat aankaartte in het ziekenhuis hebben ze mij wel enorm goed geholpen. Zo mocht ze intussen af en toe al zo'n 1ml uit een flesje drinken, die ik haar dan mocht geven. de verpleging betrok ons nu wel in haar verzorging, wat ze voorheen niet deden. In de uren dat ik nu thuis was, was ik bezig met haar kamertje in orde te maken. Dit was nog lang niet gebeurd. Ook omdat we pas 5 dagen in ons nieuwe huis woonden. Ook dit was weer enorm dubbel.

Ik genoot er van om haar spulletjes neer te zetten en haar kleertjes in de kast te hangen, maar als ik dan haar naar wiegje keek, voelde ik weer dat lege gevoel.

Na 3,5 weken in het streekziekenhuis mocht Jaide met ons mee naar huis. Mijn vriend moest die dag werken en dus ging ik haar samen met een vriendin halen. Eenmaal thuis aangekomen, stond er een kraamverzorgster op ons te wachten, die kwam voor de couveuse nazorg.

Omdat Jaide nogal wat last had van apneus, kregen we een monitor mee naar huis. Hier moest ze altijd als ze lag te slapen aan vast liggen. Op deze monitor werd haar ademhaling en hartslag geregistreerd en als er iets mis zou zijn, zou er een alarm afgaan.

De eerste paar dagen ging dat heel erg goed, tot de 4e dag. S'morgens om 08.30 ging het alarm meerder malen achter elkaar af, ondanks dat ik de monitor gereset had, ivm valse meldingen. Ik was zo in paniek dat ik 112 belde en riep dat er snel een ambulance moest komen, omdat er op de monitor verscheen dat er een te lage hartslag was.

Binnen 10 minuten was de ambulance er en die ontfermden zich over Jaide. Haar saturatie was inderdaad aan de lage kant, waardoor ze mee werd genomen naar het ziekenhuis.

Ze brachten ons direct door naar het academisch ziekenhuis, omdat ze daar haar geschiedenis kenden.

Daar werd ze weer opgenomen op pediatrie.

Na 5 dagen daar te hebben gelegen werden we weer naar huis gestuurd. Ze hadden niets kunnen vinden en daar moesten we het maar mee doen.

Vanaf dat moment durfde ik geen moment meer met haar alleen te zijn. Ik was zo ontzettend bang dat er iets ging gebeuren en ik haar niet kon helpen alleen. Mijn vriend kon veel rationeler nadenken op momenten dat de monitor afging en dus nam hij een paar weken vakantie op, zodat we lekker met z'n 3en thuis konden blijven en van elkaar konden genieten.

Jaide had enorm veel last van reflux en huilde een hele dag door. Mijn moedergevoel zei me dat er iets niet klopte en dus maakte ik een afspraak bij onze kinderarts. Na onderzoek bleek dat haar slokdarm ontstoken was door het vele spugen. We kregen omeprazol mee en daardoor zou het minder moeten worden.

Na een week was er nog geen verbetering. Jaide bleef maar huilen en huilen, dat ze me soms tot waanzin dreef. Weer terug naar de arts. Die wilde graag testen op koemelkallergie, maar ze vond dat Jaide en wij eerst wat rust nodig hadden en daarom namen ze haar op. Ze wilde nu eerst zeker van haar zaak zijn, voordat ze ons weer naar huis stuurde en we misschien een paar dagen later weer terug zouden staan. Ik zat er helemaal doorheen, was emotioneel echt een wrak. Op sommige momenten voelde het zelfs goed om haar achter te laten in het ziekenhuis, omdat ik dacht dat ze daar beter af was dan bij mij.

Na een week mocht Jaide weer mee naar huis en was er inderdaad een koemelkallergie vastgesteld. Kon het genieten dan nu eindelijk beginnen?

Jaide bleef ondanks dat,nog wel veel huilen. waarop we besloten om met haar naar een osteopaat te gaan. Ik dacht baadt het niet dan schaad het niet. Dat ik dit niet eerder had gedaan! Vanaf dat moment hadden we een totaal andere baby. Vrolijk en opgewekt!

10 weken na uitgerekende datum moest Jaide nog 1 nachtje naar het ziekenhuis voor een slaaponderzoek. Hierbij werden er allerlei elektroden op haar lichaam aangesloten en die meten haar hersenactiviteit etc. De uitslag van het onderzoek was positief, waardoor we de monitor in het ziekenhuis mochten achterlaten. Nu werd het eindelijk een normale baby! Vanaf dat moment viel de spanning er bij mij enorm af, maar tegelijkertijd kwamen er ook heel veel dingen weer in de plaats. Ik zat er zo doorheen, dat ik bij mijn huisarts aanklopte. Die vond dat er niets aan de hand was, want iedere moeder kampte tenslotte met vermoeidheid en gierende hormonen. Hij stelde me voor een slaappil te nemen en proberen te rusten.

Na verschillende gesprekken te hebben gehad met het cb en onze kinderarts ben ik nog maar eens naar de huisarts gegaan, omdat zij vonden dat er meer aan de hand was dan alleen wat vermoeidheid. Na lang aandringen kreeg in dan toch een verwijsbrief om naar een psycholoog te kunnen. Die stelde al heel snel een postnatale depressie vast. Nu ben ik vorige week voor het laatst geweest en ik zit op dit moment weer beter in mijn vel. Ik heb dit alles een plekje kunnen geven, maar op sommige momenten heb ik het er nog steeds enorm moeilijk mee. Hopelijk slijt het wat met de tijd, maar ze zal altijd een zorgenkindje blijven, ondanks dat ze het supergoed doet.