De dag waarop mijn moederleven begon

Wat is nou een moederleven blog zonder bevallingsverhaal. Dus laat ik bij het begin beginnen en mijn bevallingsverhaal delen. Dit is namelijk het moment waarop ik moeder werd en waar het natuurlijk allemaal begon: het moederleven.

Inmiddels is het bijna twee jaar geleden dat onze zoon Tjibbe is geboren. De zwangerschap zelf ging eigenlijk best goed. Oké, op het constant misselijk zijn en de +27 kilo erbij na dan (haha). Ik heb mij helemaal suf gekeken naar bevallings-vlogs en bevallingsverhalen. Ik zag het al helemaal voor mij. Een mooie thuisbevalling zonder al teveel toeters en bellen er omheen. Het kraambed stond al weken klaar in de woonkamer en alles er omheen was in tot in de puntjes geregeld.

En toen, 41 weken zwanger. Nog geen baby. En nu? Opeens moet je plannen gaan maken wat je wil als de baby niet vanzelf komt. Mijn plan van het hele thuis bevallen kwam met de dag een stukje dichterbij de prullenbak. Maar mijn verloskundige had er alle vertrouwen in dat het vanzelf ging gebeuren en dat ik rustig kon afwachten tot 42 weken zwangerschap. Zij heeft mij ook nog gestript in de hoop dat de bevalling op gang ging komen. En toen, met 41+4 weken was ik er zo klaar mee. Iets in mij zei: ga naar het ziekenhuis en laat het vanbinnen toch maar even controleren.

Dus zodoende heb ik de verloskundige gebeld en gevraagd of ik naar het ziekenhuis mocht voor een echo. Al was het alleen maar om mij gerust te stellen, want inmiddels was ik zo bezorgd terwijl ik daar niet eens een goede reden toe had. Dus daar lag ik met mijn goede gedrag. Klaar om een echo te maken. Na het maken van de echo vroeg de mevrouw die mij hielp doodleuk: “de vluchtkoffer, had je die ook al bij je?”. Want wat bleek? Het vruchtwater was bijna op en de placenta was al deels verkalkt. Dus ik zou zo snel mogelijk worden ingeleid. En ik dacht alleen maar: hoe kan ze dit nu vragen? Ik wil thuis bevallen!

Dus plannen gewijzigd. Berend in ik gingen weer naar huis om onze spullen te pakken en terug te gaan naar het ziekenhuis. Diezelfde avond kreeg ik een ballonnetje om al een aantal centimeter ontsluiting op te wekken zodat ik de volgende ochtend kon worden ingeleid. Het inleiden begon rustig (op het spugen na dan). Ik dacht nog, oh dit kan ik! Maar na een tijdje weeën te hebben opgevangen onder de douche ging het toch ineens wel heel mal. De normale weeën werden al persweeën dus moest ik terug naar het bed.

De momenten daarna zijn allemaal heel vaag en snel aan mij voorbij gegaan omdat ik alleen maar bezig was om die persdrang een soort van tegen te houden (wat natuurlijk onmogelijk is). Ik mocht namelijk nog helemaal niet persen want ik zat toen nog maar op 5 centimeter ontsluiting maar mijn lichaam deed alles vanzelf. Opeens stonden er 6 mensen om mijn bed heen en hadden ze het over Tjibbe zijn hartslag en zijn bloedwaardes die ze aan het testen waren. Dit was allemaal niet heel positief dus toen werd er besloten dat het een spoedkeizersnee werd. Ze vroegen aan Berend of hij nog een cup-a-soup of een broodje wilde. Zij wisten natuurlijk dat die jongen nog bijna niks gegeten had en dat het niet heel verstandig was om met en nuchtere maag je vrouw straks te zien liggen op een operatietafel wat nogal een bloederige bedoeling kon worden. Dit heb ik verder niet meegekregen maar heeft Berend mij achteraf verteld.

Op dat moment was ik zo opgelucht omdat ik toen wist dat de pijn niet lang meer zou duren. Wat er daarna is gebeurd vind ik achteraf nog steeds meer een scène uit een film. Ik (schreeuwend van de pijn) met bed en al naar de operatiekamer gebracht, die op een andere verdieping was, dus we moesten nogal wat gangen door en kwamen onderweg ook bezoekers tegen. Maar goed, daar kan ik nu om lachen.

Na de keizersnee ging het niet heel goed met Tjibbe. Hij was een beetje in de verdrukking gekomen waardoor hij aan de beademing moest zodat zijn longen meer open gingen staan. Ook constateerden de artsen ‘verborgen dysmatuur’ bij hem. Dit betekend dat zijn geboortegewicht (2965 gram) voor een zwangerschap van bijna 42 weken veel te laag was. Hij had maar maatje 48. Vandaar dat hij sondevoeding kreeg toegediend om meer op gewicht te komen. 

Ik heb hem daarom de eerste uurtjes van zijn leven niet echt gezien omdat ik half verlamd was door de ruggenprik en op een andere verdieping lag. Daar lag ik dan, alleen. Moeder, maar geen idee waar mijn kind was. Gelukkig was Berend al die tijd bij Tjibbe gebleven en kwam hij na een paar uur bij mij kijken en mijn telefoon geven. Zodat ik eindelijk mijn ouders kon bellen om te vertellen hoe anders het allemaal gelopen was.

Gelukkig is alles goed gekomen en ging het al heel snel veel beter met Tjibbe. Wij zijn nog een paar dagen in het ziekenhuis gebleven ter controle. Eenmaal thuis ben ik gelukkig snel hersteld van de keizersnee. Achteraf was het best wel een heftige ervaring. Vooral omdat er ook een moment is geweest dat wij niet wisten hoe het af zou lopen met Tjibbe. Maar kijk hem nu eens. Een super vrolijk en energiek kind! Dankbaar dat het allemaal zo goed is afgelopen.