De dag na Valentijn - deel 2

Het is 05.00 uur. Eenmaal in het ziekenhuis begonnen ze meteen met de inleiding. Ik had 4 cm/5cm ontsluiting. Lowen was ver genoeg gezakt om te voorkomen dat de navelstreng eerst zou zakken en ik mocht dus staan (al ging dat niet makkelijk met al die snoeren). Om de 2 uur zouden ze komen kijken en ze verwachten dat ik ongeveer 1 cm per uur gemiddeld zou halen. Meteen voelde ik goeie sterke weeën, maar ik was er meer dan klaar voor om deze baby op de wereld te zetten. Dit kan ik dacht ik💪🏼. Twee uur later 5 cm prima dacht ik en ze stopte met de weeënopwekkers. Weer 2 uur later 6 cm, oke we maken vordering maar echt snel gaat het niet en de weeën waren aan het zakken. "Ik zie dat de vliezen niet goed gebroken zijn dus als de weeën zo blijven gaan we die breken en beginnen we weer met weeënopwekkers". "Nou doe nu maar zei ik" die baby moet er toch uit! Zo gezegd zo gedaan vliezen gebroken en ik kreeg weer weeënopwekkers. 2 uur later ik zat vol in een weeënstorm (mijn god wat is dat pittig). En ik dacht nouuuu nu moeten we wel wat opgeschoten zijn. "Nog steeds 6 cm". "WATT". " Dan wil ik nu pijnstilling want als het zo door gaat heb ik geen kracht meer om te persen". Dus hup de ruggenprik erin. Ik weet nog dat ik naar de anesthesist gereden werd. Iedereen vroeg blij en vrolijk "En is dit de eerste?". "Uhhhm ja en de laatste". Wat een opluchting was die ruggenprik zeg. Toen ik uit de kamer reed riep ik "oke misschien nog eentje dan". Maar daar kwam ik al snel op terug. Ik kreeg fikse koorts en kotste de hele boel onder. En langzaam aan kwamen de weeën door de ruggenprik (Ik zat ondertussen nog steeds aan de weeënopwekkers). Ik begon langzaam van de kaart te raken. Blijkbaar hebben ze op dit punt antibiotica gestart en een uitstrijkje gemaakt, maar hier heb ik al weinig van meegekregen. Toen ik het gevoel had dat ik moest poepen (tja dat schijn je te voelen als je bijna moet bevallen) en dus vroeg wat ik moest doen als ik moest poepen, want tja dat bed kon ik natuurlijk niet meer uit. Begon iedereen alles klaar te zetten. "Dit is het teken dat je er bijna bent ik ga de verloskundige halen" riep de zuster. Ondertussen waren we bijna 12 uur bezig (En dan tel ik alleen vanaf het ziekenhuis). 

"8cm". "HOE DAN". Ik vroeg of de ruggenprik omhoog mocht, maar ook daar kwamen de weeën al gauw doorheen. Ik begon persweeën te krijgen, maar mocht niet persen. Na 2 uur weer 8 cm, ze probeerde nog het randje weg te duwen maar dit ging niet. Ik kon niet meer dit was het punt dat ik brak. Het ging gewoon niet. Maar ik moest nog 2 uur "aankijken". Na fiks onderhandelen want ik was echt op, zouden ze na 1 uur dit keer terug komen. Ik begon mee te persen op de pieken van de weeën en na 1 uur kwamen ze weer: " met een beetje fantasie 8,5 cm". Ik was op ik heb gesmeekt en gehuild om een keizersnede, iets wat ik juist niet wilde, maar ik kon gewoon echt niet meer. Al spugend werd ik naar de OK gereden. Een nieuwe ruggenprik moest gezet worden voor de operatie. Als een vaatdoek zat ik erbij. Ik kan me nog weinig herinneren van de ruimte of de mensen om mij heen. De eerste ruggenprik mislukte en dus moest ik nog een keer maar gelukkig werkte de tweede wel. Ze vroegen of ik het wilde zien, maar ik wilde op dit punt niet eens meer Lowen vasthouden. Ik vind het vreselijk dat ik me zo voelde op dat moment (kan er nog om huilen), het moment dat ik eindelijk mijn kindje voor het eerst zou vasthouden en ontmoeten, maar ik wist gewoon niet meer hoe ik Lowen nog vast moest houden zo slap en kotsend. Ik was zo erg van de kaart.

20.11 uur: ik voelde wat getrek aan mijn lijf en toen hoorde ik Lowen huilen. De tranen liepen over mijn wangen. Daar is hij dan. De hele ruimte riep "dat pruillipje" (ik weet nu precies hoe hij gekeken moeten hebben🤣). "Weet je zeker dat ik hem aan papa moet geven of wil je hem toch even bij je hebben". Na Lowen gehoord te hebben wilde ik hem toch graag even vasthouden, al was het maar kort omdat ik moest spugen. Op de uitslaapkamer kreeg ik Lowen bij me om te voeden ik voelde me overreden door een vrachtwagen, maar hoefde gelukkig niet meer te spugen. 

Op de kraamafdeling vroegen ze of ik Lowen naast me wilde hebben, maar ik vond het wel best: deze baby liet ik niet meer los en heb de hele nacht met hem in mijn armen gelegen. De volgende dag kwam de verloskundige bij me omdat ze wilde weten of ik oke was na de heftige bevalling en of ik nog vragen had. Ze gaf toe dat ze misschien toch eerder hadden in moeten grijpen. We hebben nog 5 dagen in het ziekenhuis moeten blijven. 4 dagen voor mij ik had blijkbaar ruim een liter bloed verloren bij de operatie en was te verzwakt om zelf naar de wc te kunnen en viel flauw bij het douchen. Hier heb ik overigens nog lang last van gehouden die vermoeidheid. Omdat de borstvoeding niet op gang kwam viel Lowen al gauw meer dan 10% af en begon hij geel te zien en moesten we nog een nachtje extra blijven. Dit was overigens niet het enige met Lowen, maar ik denk niet dat ik daar meer over wil vertellen (in ieder geval niet nu). Na 5 dagen ziekenhuis mochten we naar huis eindelijk. Een echte kraamweek hebben we niet gehad. Thuis had ik een fikse borstontsteking en lag ik dus weer met 39 graden koorts op bed. Maar we waren thuis met zijn 3tjes, we hadden het gehaald en dat was het belangrijkste. Het echte genieten halen we nu nog elke dag dubbel en dwars in.

Niet veel mensen hebben denk ik doorgehad hoe heftig ik het vond: mijn bevalling. Dat ik nog weken later nachtmerries had, weet bijna niemand. Ik weet dat er zat vrouwen zijn die hetzelfde meemaken of erger, maar ik vind het zo moeilijk dat we soms met zijn allen doen of het geen heftige gebeurtenis kan zijn voor de mama's. Als je mij het vraagt dan zou ik deze dag zo nog 1000 maal over zou doen voor Lowen. Mijn liefde voor hem is onbeschrijfelijk en er is niets wat ik niet voor hem zou doen, maar die bevalling, tja die heeft letterlijk en figuurlijk een litteken achtergelaten.