De dag! Mijn bevalling. Mijn verhaal.
Hier is het dan. Mijn bevallingsverhaal. Lekker lang van stof. Korter lukte echt niet.
DAGBOEK VAN EEN BEVALLING.
Tijdens mijn zwangerschap was iedereen ervan overtuigd dat ik de 40 weken niet vol zou maken. Op de een of andere manier gaat dat dan in je koppie zitten en begon deze mommy to be het ook te denken. Afijn, het was ondertussen 12 oktober - due date - en ik had al ruim twee weken voorweeën. Maar verder gebeurde er vrij weinig. Steeds weer dat ene gevoel: is dit het? Gaat het nu écht gebeuren? Heel spannend.
Over due date gesproken. Ik vond dit een hele speciale dag, een dag waar ik lekker een potje heb zitten en liggen janken. Een datum die je nooit meer vergeet. De prachtige sensatie dat je gewoon 40 weken lang bezig bent een mensje te maken. Dat er iets in je buik begint als een garnaaltje en uiteindelijk als een wondertje geboren wordt.
Strippen die boel!
Maar goed, aangezien er nog steeds niets gebeurde - en ik sterk het idee had dat ons meisje echt ‘AF’ was - maakte ik een afspraak met de verloskundige. Ik wilde graag gestript worden. Dat deed ze op zaterdag 17 oktober, om 12.00 uur. Het was bepaald geen pretje. Volgens mijn vriendinnetje, die één dag op mij voorliep, viel het allemaal wel mee. Nou, nee dus! Misschien kwam dit ook omdat ik nog maar 1 centimeter ontsluiting had. Net genoeg om gestript te kunnen worden. Na een plan gemaakt te hebben, voor het geval het strippen geen succes had, kreeg ik een maandverbandje en ging ik weer naar huis.
Krampen
De hele middag had ik pijnlijke krampen. Net alsof ik heel erg kon gaan menstrueren. Dit bleef de rest van de dag aanhouden. Omdat ik er zelfs niet lekker van werd, lag ik lekker vroeg in bed. Mijn schoonzusje dacht dat het gewoon weeën waren? “Nee joh,” zei ik zelfverzekerd, “dit komt echt door het strippen.”
The beginning
Terwijl mijn partner nog even ging gamen, probeerde ik de slaap te vatten. Maar daar kwam niets meer van terecht. Rond 01.00 uur werden de krampen steeds erger. Ik had geen rust meer in mijn lijf. Kon niet stil blijven liggen. Erin, eruit, erin, eruit. Tot lichte ergernis van mijn partner. Ik ben toen maar gaan douchen. Om twee uur ‘s nachts! Normaal gesproken heb ik daar nooit zin in, maar nu leek ik te worden gedreven door een soort innerlijke drang. Omdat ik het gevoel had dat er een patroontje in de krampen zat, besloot ik nog tijdens het douchen het te gaan klokken. De Weeën Timer (een fijne app, trouwens) gaf aan dat er 7 minuten zaten tussen de krampen. Toen begon er bij mij een belletje te rinkelen. Vanuit de woonkamer appte ik mijn moeder. “Het is begonnen!!!” Haar tip was om lekker wat kaarsjes aan te steken, thee te drinken en een filmpje op te zetten. Het lukte niet. De krampen gingen over in echte weeën en waren steeds moeilijker op te vangen. Ik hing over de tafel, zat op een kussen op de grond, ging mijn bed weer in, nam voor de tweede keer een douche, liep rondjes door het huis. Oké, zei ik hardop tegen mezelf, het wordt nu tijd om de verloskundige te bellen.
Wat!1 centimeter?
Binnen een uur stond ze voor de deur. Ondanks de duidelijk aanwezige weeën bleek tijdens de controle dat ik nog maar 1 cm ontsluiting had. WAT? 1 centimeter! Dit had ik tijdens het strippen ook. Om het proces iets te versnellen maakte de verloskundige er 2 centimeter van. Dit deed ze door de baarmoedermond vast te houden tijdens een wee. Over een paar uurtjes zou ze terug komen, maar - als het nodig was - mocht ik haar natuurlijk altijd eerder bellen.
Het was ondertussen 10 uur ‘s ochtends. Al anderhalve dag was ik bezig en had nog steeds maar 2 centimeter ontsluiting. Dat kan weleens heel lang gaan duren, dacht ik. Maar ineens schoot alles in de versnelling. De weeën werden heftiger en kwamen rond de 3 minuten. WC en badkamer werden mijn ‘favoriete’ plek. Die nacht en ochtend heb ik, ongelogen, zeker zeven keer onder de douche gestaan!
Omdat alles zo snel ging en ik moeite had om de controle over mijn ademhaling te houden, vroeg ik mijn partner de verloskundige weer te bellen. Ik kon het niet meer normaal opvangen. Er kwamen oerkreten bij me naar boven. Ook was ik behoorlijk misselijk geworden. Overal in huis stonden spuugbakjes. Ik wilde naar het ziekenhuis, een ruggenprik krijgen. Daar had ik mij van tevoren goed over ingelezen, de eventuele risico’s waren mij bekend.
Let’s go!
Het mocht van de verloskundige, naar het ziekenhuis. Ook omdat de ontsluiting inmiddels al 3 centimeter was. Eerst nog even zo’n fijn autoritje. Ik zat ongeveer ondersteboven in de wagen mijn weeënstorm op te vangen. Door het open raam konden de buurtjes mijn oerkreten luid en duidelijk horen. Fijne zondag allemaal, hé. Mijn partner begeleidde me de hele weg fantastisch. Adem in door je neus, en uit door je mond. Je doet het groots. Zo fijn om te horen. Maar het helpt toch allemaal niet, dacht ik.
Eenmaal in het ziekenhuis gingen de mondkapjes op en liepen wij snel naar boven. Ofschoon de ontvangst van het verplegend personeel geruststellend was, volgde al snel een domper. De anesthesist, zeiden ze, kon over een half uur bij ons zijn. Wat? Een half uur! Dat is veel te lang. Complete paniek maakte zich van me meester. Maar voor ik het wist waren de dertig minuten voorbij en stond de vrouwelijke narcotiseur naast mijn bed. De oerkreten waren toen al in hevigheid toegenomen. Ik was boos op de hele wereld. Ik wilde niet meer. Ik kon niet meer.
Ajax en chill
Mijn bloeddruk was intussen al zover gezakt, dat ik - nog nauwelijks aanspreekbaar - nauwlettend in de gaten gehouden moest worden. Op zeker moment stonden er een stuk of zes artsen om mij heen. Ook de kleine meid in mijn buik werd goed gemonitord. Gelukkig bleek alles prima met haar te zijn en kon ik eindelijk de ruggenprik in ontvangst nemen. Jeetje, wat een feestje was dat! Echt een verademing na 1,5 dag. Ik kwam weer terug op aarde, volgens mijn partner. Hoe wij er toen bijzaten is eigenlijk hilarisch. Hij keek naar Ajax en ik appte met mijn vriendinnen. Af en toe spiekte ik op de weeën-monitor. Sky high waren ze. Zo bizar. Ik voelde het wel, maar de pijn was weg. Toen ik een uur later werd gecontroleerd, bleek ik al ruim 7 cm ontsluiting te hebben. Zonder weeënopwekkers. Kun je nagaan wat zo’n weeënstorm in je lichaam doet. Volgens de verloskundige van het ziekenhuis konden die laatste centimeters nog wel even duren. Dus daar ga je dan maar vanuit. Om half vijf komen we terug, zeiden ze, en dan kijken we hoe ver u bent. Oké, tot zo maar weer.
Half vijf
Om half vijf stonden de artsen weer in onze kamer. Stuk voor stuk ontzettend lieve mensen. Misschien kwam het door de hormonen, maar ik voelde me bij iedereen op mijn gemak. Nadat ze inwendig hadden gevoeld hoe ‘de vlag erbij hing’, gingen alle toeters en bellen af. Artsen & verpleegsters liepen nog net geen polonaise. “U heeft V.O. Volledige Ontsluiting.Het gaat nu écht beginnen.” Mijn vriend kreeg een lichte paniekaanval en trok zich even terug op het toilet. Ik dacht alleen: “Hoe dan? Ik voel niets. Hoe moet ik gaan persen?”
Laatste fase
De ruggenprik werd uitgezet en langzaam keerde het gevoel weer terug in mijn benen. Maar de persweeën lieten nog even op zich wachten. Ik had al meer dan 1,5 uur ontsluiting en het leek de hoogste tijd om te gaan persen. Als je de boel down under een beetje opzij duwt, zou je haar koppie al moeten kunnen zien. Helaas had ons meisje in het vruchtwater gepoept, wat voor extra stress zorgde. Omdat het persen weinig vooruitgang boekte, kwamen er wat meer artsen bij. De manier van persen, dat gedoe met luchthappen, werkte niet voor mij. Ik wilde het op mijn eigen manier doen. En dat deed ik ook. Er ging een knop om. Het ging mij niet overkomen dat ik straks nog opengesneden moest worden, of - erger - dat er iets met ons meisje zou gebeuren. Ik raapte mijn laatste beetjes energie bij elkaar en gaf alles tijdens die perswee. De laatste fase duurde niet langer dan 16 minuten. Wat supersnel is. Precies om 18.00 uur op 18 oktober 2020 was ze daar eindelijk: Hailie Sofie Smith.
Huisjeinhaarlem
Dank je wel! Wat lief🤎
fourkidsmammie
Van harte gefeliciteerd met de geboorte van jullie dochtertje
Huisjeinhaarlem
Wat lief! Dank je wel 👪 Ja, morgen vier weken bij ons. Wat gaat de tijd snel.
familiehummel
Van harte gefeliciteerd met jullie meisje, bijna 1 maand ❤️ Wat mooi hoe je het zo beschrijft zeg!