Snap
  • Bevallingsverhalen

De dag dat jij geboren werd..

Mijn bevalling, de dag dat mijn leven met kindje begon. Ook wel de mooiste dag van mijn leven genoemd!

14 november 2014 om 03:00 begon het allemaal.. Ik dacht dat ik in mijn bed had geplast maar dat was gelukkig niet zo. Een uurtje later kreeg ik een beetje buikpijn en wist ik zeker dat het begonnen was. Snel mijn moeder gebeld en de verloskundige. Niemand kon meer slapen dus om 06:00 kwam mijn moeder alvast naar ons toe. Rond een uur of 11 kwam de verloskundige even kijken hoe alles ging, ik had toen al zoveel pijn dus zowel zij als ik dachten dat er geen tijd meer zou zijn om naar het ziekenhuis te gaan. Maar nee hoor, “Sorry meid maar je hebt pas 3cm ontsluiten”. Dit ga je me niet menen, 3cm en al zoveel pijn? Wat staat me te wachten?

Om 12:00 gingen we naar het bevalcentrum in het Sint Lucas ziekenhuis in Amsterdam. Daar mocht ik in een heel groot bad en dat werkte wel goed. Elke keer werd ik uit het bad getrokken omdat mijn ontsluiting gemeten moest worden, “toch niet weer liggen op dat bed?! Alsjeblieft ik wil niet meer liggen op dat bed!!”. Ik heb ook nog een tijdje op zo’n skippybal gezeten, en maar blijven puffen. Michel en mijn moeder mochten absoluut niet van mijn zijde wijken en moesten mee blijven puffen. Zij stonden met blauwe vingers keihard mee te puffen, tekens keken zij naar elkaars handen om te kijken of de ander ook zo afgekneld werd door het geknijp van mij ( “sorry, sorry, sorry maar ik moest toch iets!” ).

Om 17:00 had ik eindelijk 10cm ontsluiting, YES PERSEN! Ik persen en persen.. ik voelde er alleen niets bij. Geen druk en geen weeën! Dus ik moest aan de weeën opwekkers, lekker dat heb ik weer. De verloskundige wilde mij naar het eind van de gang rollen, zo het ziekenhuis gedeelte in. Helaas, geen plek! “ HOE BEDOEL JE GEEN PLEK, HET MOET NU GEBEUREN EN SNEL! “. “Sorry meid maar je moet met de ambulance naar het Slotervaartziekenhuis overgebracht worden, daar hebben ze wel plek”. Dan zak je door de grond, ik heb juist gekozen om hier te bevallen zodat ik niet met een ambulance of iets vervoerd hoefde te worden tijdens de bevalling. Alles gebeurde zo snel dat ik me er eigenlijk niet druk over heb kunnen maken, schijnbaar waren we binnen 10 minuten in de verloskamer in het Slotervaart ziekenhuis in Amsterdam. High van de endorfine vond ik alles best, tot het moment dat ik in het Slotervaartziekenhuis aankwam. Ik heb geschreeuwd, “IK WIL NIET MEER, IEMAND MOET MIJ NU HELPEN, ALSJEBLIEFT IEMAND HELP ME? en vooral IK KAN NIET MEER!!”. Hoe vaak ik wel niet heb geroepen, “Ik kan niet meer”. Gelukkig waren de verloskundige, verpleegsters en de gynaecoloog super aardig en hebben mij weer rustig gekregen. De weeënopwekkers werkte al snel en om 18:00 kon eindelijk echt persen.

Persen vond ik heerlijk, na die weeën was dit voor mij echt heaven! Ik had een punt gepakt ( de brandmelder op het plafon ) daar ging ik heen persen. 3x persen en rust, 3x persen en rust.. en toen kwam het, dat branderige gevoel! “O MY GOD mijn doos staat in brand!” Elke 5 minuten werd er gezegd, nu is ze er bijna. Op een gegeven moment kan je dat niet meer horen, ik bleef maar vragen “Hoelang duurt het nog, komt ze nou echt?” Michel was zo lief, helemaal kapot zat hij al vanaf 03:00 ’s nachts naast mij mee te puffen. Toen hij dan eindelijk tegen mij zei, “ik zie het hoofdje” wist ik het zeker nu doorpakken en er voor gaan! Nog 3x vol persen.. om 19:42 was ze daar dan eindelijk.. ons prachtige kleine prinsesje Sophie Fay! 3090 gram en 50cm lang.

Je kunt mijn blogs ook lezen op mijnmamaleven.wordpress.com

en mijn facebook pagina https://www.facebook.com/Mijnmamaleven-1674316619478055/

8 jaar geleden

Haha ja erg he!

8 jaar geleden

Fijn om te horen, dankjewel!

8 jaar geleden

Wat lief, dankjewel!

8 jaar geleden

Prachtig geschreven! Heerlijk om te lezen!