Snap
  • Bevallingsverhalen
  • baby
  • bevallen
  • verdrietig
  • overleden

De dag dat ik moeder werd, maar geen kind had om voor te zorgen.

De dag dat mijn 9 maanden lang durende roze wolk binnen 48 uur veranderde in een zwarte donderbui..

❥Vrijdagochtend 07:00 - Dwight was net naar zijn werk, ik was op dit moment precies 39 weken zwanger. Twee dagen was het al enorm aan het ‘rommelen’ in mijn buik, dit kindje was mijn eerste zwangerschap dus ik had wel het gevoel dat mijn bevalling snel zou beginnen, maar ik had tegelijkertijd ook weer geen idee van wat mij te wachten stond. Maar deze vrijdag om 07.00uur veranderde het rommelen in weeën en harde buiken, spannend, blij, opgelucht.. mijn zwangerschap was niet leuk, er was geen ‘roze wolk’ maar ik wilde mijn kindje graag zien, vasthouden en kussen.. Toen om 10.00 de weeën om de 5 minuten kwamen leek het mij verstandig om Dwight naar huis te laten komen, wie weet hoe snel het zou gaan?

❥Tussen vrijdag ochtend 11.00 en zaterdag avond 20.00 is de verloskundige meerdere malen bij ons thuis geweest. Mijn ontsluiting kwam niet op gang en mijn weeën werden gezien als voor-weeën. Ik had geen idee, zij zijn de professionals en als dit voor-weeën zijn dan hou ik mijn hart vast voor -the real deal- zaterdag avond om 20.00 na 36 uur zonder slaap en weeën om de 5 minuten bleek bij het inwendig onderzoek dat mijn baarmoedermond was verweekt. Ik kreeg 2 opties: 1. Naar het ziekenhuis voor een slaapprik 2. Ze kon me strippen en 99% kans dat de baby dan vannacht geboren zou worden. Het enige wat ik wilde was mijn kind vasthouden en het strippen werd aanbevolen, dus ik koos voor deze optie.

❥Zondagnacht 03.00 - de weeën waren niet meer uit te houden, kwamen om de 3 minuten en deden zo veel pijn. Tijd om de verloskundige te bellen, hopen dat het strippen en de weeën voor een goede ontsluiting hadden gezorgd zodat ik naar het ziekenhuis mocht! Om 03.30 kwam de verloskundige thuis, luisterde naar het hartje een tevreden baby vertelde de verloskundige. Bij het inwendig onderzoek vertelde ze dat ik pas 1CM. ontsluiting had. Ik vroeg of ik naar het ziekenhuis mocht voor pijnstilling, ik was kapot! Ik kon de pijn niet meer aan.. Ze vertelde me dat het ziekenhuis niet veel voor me kon doen, omdat ik 1CM had en dit er 4 moesten zijn. Over 3 uur zou ze terugkomen, als de pijn dan nog niet te verdragen was dan mocht ik naar het ziekenhuis. Oke Liek, alles op alles!

❥Zondagochtend 06:30 - de deurbel ging, fucking finally! Die laatste 3 uur vol pijn waren niet uit te houden. Van het bed naar het bad naar het bed, zo ging het maar door. Ik heb in bad 1keer een noodkreet van June gevoeld, ik herriner me nog precies hoe hard haar handjes tegen mijn buik aandrukte. Dit was bijzonder, want ik voelde haar bijna nooit. Mijn placenta lag aan de voorkant, dus contact hadden we nooit. Toen ik bad was ik blij haar te voelen, nu weet ik wat er op dat moment gebeurde.. En dat haar papa en mama er niet voor haar waren.. De verloskundige kwam binnen en had een stagiaire bij, ze vroeg of het goed was als de stagiaire het onderzoek deed, dat vond ik goed. 1CM, fuck! Oke, de doppler erbij.. na 3 minuten zoeken raakte ik geïrriteerd, zit niet zo te kloten dacht ik. De verloskundige nam het over, ook zij kon niks vinden. Ze vertelde ons dat we naar het ziekenhuis moesten, daar hadden ze betere apparatuur. Soms vind een doppler de hartslag niet. Laten we zelf rijden, wij zijn op dit tijdstip sneller dan de ambulance. Ik hoorde alleen maar ambulance, wat was er allemaal aan de hand in mijn buik? Ik wilde een broek aantrekken, maar daar was geen tijd voor vertelde de stagiaire dus ik pakte snel een legging, ik zou hem in de auto wel aantrekken. Dwight bleef in de auto op me inpraten, dat ze haar hartje in het ziekenhuis wel zouden vinden. Op dit moment kwam de verloskundige met 120km. Per uur langs ons gereden. Ik riep alleen maar “Dwight, gas erop, doorrijden..” ook al wist ik het al..

❥Zondagochtend 07:00 - we parkeerde bij de SEH van rijnstate. De verloskundige en de stagiaire kwamen in volle sprint aangerend, pakte mij vast en keek me doordringend aan terwijl ze zei;”jij hebt geen rolstoel nodig hé, je kan wel lopen toch?”. Oke Liek, alles op alles, puffen, doorlopen! Vooral doorlopen, niet stilstaan! En puffen.. ook al wist ik dat mijn wereld op instorten stond.

❥Zondagochtend 07:02 - Hoe ik het zo snel heb gedaan, ik weet het niet. Maar puffend ben ik half lopend, half rennend over de brug bij de verloskamers aangekomen. Deuren werden voor ons opengehouden en toen ik Verloskamer 4 op liep stond er een bed, een bed met 15 artsen. Artsen die weg gelopen waren bij andere zwangere vrouwen om met mij naar de O.K. te rennen. Op dit moment zakte de wereld onder mijn voeten vandaan. Ik wist het al. Ik ging op het bed liggen, de echo werd op mijn buik gezet maar ik wilde niet kijken. Ik keek naar Dwight, ik wist het al maar hij nog niet. Hij had vertrouwen in mij, in mijn lichaam. Het moment dat de echo op mijn buik werd gezet zag ik het in zijn ogen, ik vergeet die blik nooit meer. Hij zag wat ik al voelde en ik zag al het leven uit zijn ogen verdwijnen. Toen kregen we te horen wat je grootste nachtmerrie is, de vier woorden die ons leven hebben veranderd: “er is geen hartslag”. Verslagen vol ongeloof keek ik naast me, ik raakte volledig in shock maar Dwight maakte dit bewust mee en kon alleen maar roepen hoe dit kon gebeuren? Hij riep mijn naam en vroeg wat er gebeurd was? Het is dat ik op een bed lag maar ik zakte letterlijk door de grond. Toen haar hart stopte met kloppen, is een deel van ons ook gestopt.

❥zondagochtend 07:30 - Dwight en ik hebben onze ouders, broers en zussen & beste vrienden gebeld. Van het verwachte blije telefoontje dat de kleine meid geboren was, naar iedereens grootste nachtmerrie. Hoe we iedereen hebben gebeld? Ik heb geen idee, ik herinner me alleen de stilte. Binnen een half uur stond iedereen bij ons op de kamer, kapot van verdriet. Alleen ik kon niet huilen, ik was compleet gevoelloos in shock geraakt.

❥Zondagochtend 10.00 - de gynaecoloog kwam terug de kamer op, het verloop van mijn bevalling bespreken. Bevallen?! HELL NO! Regel maar een O.K. En geef mij z.s.m. een keizersnee! Bevallen is onmenselijk, voor mij! Maar ik had geen keuze, het ziekenhuis stond niet achter een keizersnee want natuurlijk bevallen zou helpen in mijn verwerkingsproces.. Ook moesten wij al dingen regelen met de uitvaartverzorger en of wij foto’s wilde van make a memory. Pff, hier wil ik niet mee bezig zijn..

❥Zondagmiddag 14:00 - Mijn ontsluiting stond nog steeds op 1CM. Of ik op dat moment nog weeën had weet ik niet. Ik was helemaal numb, verdoofd door de pijn en de angst voor de bevalling. Wat zou ik aantreffen? Wilde ik dat wel zien? Nog steeds huilde ik niet, ik kon alleen maar voor me uit staren. De artsen besloten om me een ruggenprik en wee opwekkers te geven, zo te hopen dat de ontsluiting op gang kwam en ik minder pijn zou hebben. Dit werd allemaal in gang gezet en om 16.00 was ik weer terug op mijn kamer. Al onze vrienden en familie waren er nog steeds. Op dat moment zat ik al 60 uur in weeën en zonder slaap, ik wilde dus even alleen zijn, alleen met dwight. Hij mocht nergens heen, ik kon dit niet zonder hem.

❥Zondag avond 17:15 - mijn ontsluiting was 2cm. Mijn vader was naar huis gegaan en mijn moeder lag even in de auto te slapen. Dwight moest naar de wc dus mijn schoonmoeder kwam naast mij zitten. Toch werd de pijn en drang zo heftig dat zij iemand erbij riep, de verpleging kwam en ik was in 5 minuten tijd naar 8CM. Gegaan. Paniek! Waar was Dwight? Dwight werd van de wc gehaald, mijn moeder uit de auto en mijn vader werd gebeld. 5 min later om 17.30 mocht ik beginnen met persen.

❥Zondagavond 1 oktober 2017 18:27 - na 3 kwartier persen is onze dochter geboren, hoe ik het heb gedaan? Geen idee. De pijn in mijn hart overwon het van de pijn van het bevallen. Ik moest wel, ik moest zien of de artsen zich niet vergiste.. en dat deden ze niet, de oorverdovende stilte na mijn bevalling vergeet ik niet meer. Het gevoel van het levenloze lichaampje wat uit mij kwam ook niet, dit voelde en voelt nog steeds zo onmenselijk. Ik had met Dwight afgesproken dat hij me eerst zou vertellen hoe ze er uit zag, ik kon haar op dat moment niet gelijk op mijn borst nemen. Ik durfde het niet, het gevoel van falen was te groot, ik wilde niet zien wat ik haar had aangedaan. Dwight kleedde haar aan en ik werd gehecht. Toen Dwight haar lieve roze noppies pakje aan had getrokken durfde ik haar vast te pakken en aan te kijken. Wat was ze mooi, onze dochter, ons eerste kindje.. June Fé van der Veer, met haar lieve zwarte krullen, plat neusje en paars hoofdje, de allermooiste.

It’s always June in October.

1 jaar geleden

Het lezen van jouw verhaal helpt mij op dit moment. Voor jullie is het nu vier jaar terug. Voor mij is het pas eergisteren. Wij zijn onze kinderen verloren tijdens het bevallen. Het is onwerkelijk en onmenselijk. Jouw verhaal is herkenbaar in veel opzichten en gevoel. Dankjewel voor het delen. 🌼

4 jaar geleden

Wauw wat een heftig verhaal, zo oneerlijk!

4 jaar geleden

Wat ongelooflijk heftig zeg! 😭 de tranen staan in mijn ogen. heel erg veel sterkte!

4 jaar geleden

Wat super heftig dit allemaal. Heel veel sterkte!