De bevalling van onze jongste dochter

Mijn uitgerekende datum was 4 april 2009. Aangezien ik al een klein meisje van ruim 2 had rondlopen vond ik de zwangerschap steeds zwaarder worden en kon ik niet wachten tot het begon. Stiekem had ik op een paar weken te vroeg gerekend, omdat de oudste volgens de uitgerekende datum ook bijna 2 weken te vroeg kwam.

Ik had heel erg graag een thuisbevalling willen mee maken, maar helaas zat dat er niet in, omdat onze eerste dochter (zie mijn vorige blog) met een (spoed) keizersnee is geboren.

Een aantal dagen voor de bevalling verloor ik flink wat bloed en dacht ik dat de bevalling wel begonnen zou zijn, maar we konden weer met een gerust hart naar huis. De dagen gingen voorbij, maar op vrijdag 3 april 2009 braken rond 17.00 uur mijn vliezen, net thuis na een lekkere wandeling met mijn moeder en dochter. Ik belde mijn vriend en hij kwam meteen naar huis. Ook belde ik het ziekenhuis; ik mocht me meteen melden!

We hebben eerst met zijn allen nog wat frietjes gegeten en toen zijn vriendlief en ik richting het ziekenhuis gegaan. Ik was aan het snikken, omdat oudste dochter achterbleef. (in goede handen van oma en opa, dat wel gelukkig)

Ik had veel geluk dat ik een kamer voor mij alleen had, want de pijn begon al snel. Twee nachten sliep ik nauwelijks, maar het zette gewoon niet door. Toen mijn bevalling zondagochtend 5 april 2009 werd ingeleid was ik al doodmoe. Ik ben van mezelf best een harde en zal tegen vreemden niet gauw klagen, maar de pijn was hels, ondragelijk. Ik moest continu overgeven, dus dat werkte ook niet echt bevorderlijk. Uiteindelijk kreeg ik een ruggenprik, maar deze was helaas niet helemaal goed gezet: ik voelde aan de ene helft van mijn lichaam bijna niets en de andere helft deed gewoon pijn, een erg raar gevoel. Toch gaf die pijnvermindering mij wel de kans om weer een klein beetje op krachten te komen. Toen ging het heel snel; ik mocht persen en binnen 9 minuten, op zondagavond iets voor zessen, was ons mooie kleine meisje er! Blakend en gezond.

Jammer verloor ik veel te veel bloed en kwam mijn placenta niet vanzelf. Omdat een operatie te veel risico gaf, heeft de gyn mijn placenta ter plaatse manueel (met de hand) verwijderd.(nauwelijks pijnstilling, de ruggenprik was zo goed als uitgewerkt) Nou, dat gun ik mijn ergste vijand nog niet...AFSCHUWELIJK.....

De nasleep viel ook niet mee (alhoewel ik nog net geen bloedtransfusie nodig had), ik ben nog heel lang duizelig geweest en moest langer in het ziekenhuis blijven bij deze (natuurlijke) bevalling dan mijn eerste (keizersnee). Toch ben ik blij dat deze keer een keizersnee (NET) niet nodig was, zodat ik me dat eerste mooie moment na de geboorte toch kan herinneren. Een heel dierbaar moment....