De bevalling met een twist naar je nekje(kieuwtje)

Onze uitgerekende datum was 2 april 2019.

Natuurlijk wou je nog niet komen op 2 april en moesten we op 3 april 2019 binnengaan om 7u sochtends in het ziekenhuis.

Daar gaan we dan met onze koffer klaar om de bevalling te laten inleiden.

Daar lag ik dan om 7u met  opening en kwamen ze infuus leggen om mijn weeën optewekken.

Oke de weeën kwamen snel op gang , tegen de middag kon ik de pijn niet meer houden en zat ik op 6cm opening, toen heb ik epidurale gevraagd en gekregen. Vlotjes ging het niet want de epidurale werkte maar aan 1 kant van mijn onderlichaam :-( .

Kort daarna voelde de weeën wel "aangenamer" en kon ik af en toe weer lachen.

Ineens was er 9cm opening en die laatste cm wou maar niet komen, de vroedvrouw besliste dat het tijd was om te "persen".

Mijn lief ventje komt naast me staan en we waren klaar om te persen.

De laatste cm wou nog steeds niet komen en elke keer als ik perste probeerde de vroedvrouw die laatste cm wegteduwen, maar nee ik verging van de pijn doordat de epidurale niet goed stak.

Na 50min ging het me niet meer van de pijn en de baby wou niet inzakken, hoevaak ik ook perste met al mijn krachten. Vroedvrouw zegt ineens ik haal de gyneacoloog erbij want dit gaat niet lukken. Toen was ik even opgelucht van oke dat gaat lukken dan. Gyneacoloog even geprobeerd samen met de vroedvrouw maar helaas ik kon niet meer en je wou maar niet inzakken. Dan enkele vroedvrouwen erbij gehaald waarvan aan elke kant van mij er 1 ging staan met 1 knie mee op de bevallingstafel. Ja persen nu zeiden ze. En ze duwden mee met volle gewicht op mijn buik, ik verging van de pijn het ging niet meer ik wou opgeven. Hoor je de gyneacoloog zeggen (haal de zuignap NU). Ja we gaan knippen en als ik zeg pers dan pers je. Daar was hij dan uiteindelijk met de zuignap. Vond dit zo erg dat bultje op zijn hoofd, maar het was ons gelukt. Toen moesten ze nog naaien, wat deed dat nog eens zo een pijn, hadden ze geknipt aan de kant waar ik niet verdoofd was. Met 7 personeelsleden stonden ze in de kamer. Kinderarts erbij geroepen.

Ik was half suf en besefte niet veel meer.

Hoor je ze wel zeggen dat zoontje 3120gr en 51cm maar heeft een aanhangseltje we komen hem straks halen voor onderzoek. Daar lig je dat samen met papa en zoontje in de kamer, afvragend wat dat was in zijn nekje.

Toen we naar onze kamer mochten namen ze Lewis mee voor onderzoek. Mijn mama hartje brak even. Wat gingen ze met Lewis doen, wanneer kwam hij terug ???

Kort erna was hij weer bij ons en vertelde ze dat het aanhangseltje in verbinding kon staan me zijn niertjes en oortjes en dat ze elke dag bloed gingen afnemen voor te testen.

Natuurlijk bleven ik en de papa enorm bang dat hij niet gezond zou zijn, dat hij niet goed zou kunnen horen vond ik niet zo erg, de niertjes maakten me banger ervoor.

Nu was er ook een anesthesist in het ziekenhuis die ook geboren was met een aanhangsel en die stelde ons gerust dat het geen motorische achterstand kon veroorzaken enz, wat ons ookal gerust stelde.

Het maakte Lewis wel uniek :-) we moesten contact opnemen met UZ Leuven voor verdere onderzoeken.

Dat deden we dan ook meteen en toen Lewis 12 dagen was gingen we naar Leuven en onderzochten ze alles. Tot onze geruststelling was alles inorde en konden we het kieuwtje laten weghalen onder plaatselijke verdoving.

Mijn hart brak, dit maakte ons Lewisje zo uniek. Maar omdat het juist bovenzijn shirtje kwam hadden we beslist het te laten weghalen zodat hij er nooit mee zou gepest worden.

Dus 2 dagen erna wij terug naar UZ Leuven voor zijn kieuwtje te laten weghalen. Hij was zo flink geweest en gaf geef kick :-D. Sterke Lewis,  we waren zo trots op hem.

8 weken heb ik niet kunnen zitten , stappen zonder enorme pijn,  was ik nog allergies aan de draadjes van de knip en een abses gekregen onderin wat echt enorm pijnlijk was. Na een zware antibiotica kuur was het gelukkig weer inorde en kon ik volop gaan wandelen met ons mannetje.

Toen dat achter de rug was van UZ Leuven kreeg ik het mentaal zeer moeilijk. Ineens kwam mijn verleden naar boven dat mijn biologische ouders mij afgestaan hebben als ik geboren werd 30 jaar geleden. Gelukkig waren mijn grootouders (papa kant) bereid om mij te adopteren en wel een kans te geven op een gelukkig gezin waar ik welkom was.

Meer hierover in mijn volgende blog.

Hebje vragen over het kieuwtje stel ze gerust.

Xxx Rebecca 

Instagram : mister.lewisje