De bevalling in quarantaine

Op dinsdag avond 24 November moest ik me om 19.00 melden in het ziekenhuis. Ik werd ingeleid. Dit ging nog wel door ondanks een positief covid-19 partner.

Eenmaal daar kom je op de verloskamers in een aparte kamer met sluis want je bent een covid verdachte. Helaas een kale kamer, maar het is niet anders.

De volgende ochtend werd ik om 07.00 uur gewekt met de telefoon, wat wilde ik als ontbijt en wilde ik nog even douchen voordat ze gingen beginnen?

Ik dacht beginnen? Na het ontbijt kwamen ze al binnen voor de inleiding en infuus. Maar ik dacht bij mezelf beginnen? De ballon is er nog niet uitgevallen!

Na het voelen bleek ik al 4cm ontsluiting te hebben! Dus we ook écht beginnen vandaag. De baby zou dus vandaag (25-11-2020) ook echt komen! En als je weet wat je kunt verwachten, ga je er tegenop zien. 

Maar goed, infuus zat er in (die deed zeer!) en de weeën opwekkers werden aangezet. Ik was nog zonder partner. Partner wilden ze zo kort mogelijk in het ziekenhuis hebben. Dat snap ik wel, en op deze kamer is totaal geen luxe stoel voor hem aanwezig of comfort. En onze vorige inleiding duurde langer dan een dag! Dat wilde ik hem niet aandoen. Maar al gauw kreeg ik milde weeën, scherper dan de vorige inleiding maar minder hevig. Dit hield aan en mijn partner besloot om toch gewoon te komen rond half 11. 

Na de lunch werd er weer gevoeld en had ik nog steeds maar 4cm ontsluiting... wat?! nog maar 4 cm? Niets opgeschoten dus, en ik wilde zo graag die kamer uit!

Maar we gingen gestaag door, om het half uur werd het opgehoogd, verloskundigen in pak, uit pak om op die knop te kunnen drukken.

Van een afstand hielden ze de weeën in de gaten, maar het bleek dat dat ding niet goed registreerde. Ik kon niet meer. Op beeld, weinig heuvels te zien, maar voor mijn gevoel steeds heviger, maar ze kwamen niet frequent genoeg achter elkaar aan.

Gelukkig was er pijnstilling. Een pompje! Ben nog nooit zo stoned geweest! Maar wat was dat lekker voor 4 a 5 weeën lang! Ik droomde, sliep, werd wakker, maar al gauw wilde ik dat de dosis omhoog ging. Die mocht omhoog, maar later kon die niet meer omhoog. 

De weeën begonnen me zeer te doen en ik probeerde om goed voor de wee op het knopje te drukken. Wel 6x soms! Je weet dat dat niet werkt, maar toch probeer je het.

Ondertussen waren ze niet meer langs geweest, voor mijn gevoel al een hele tijd niet, want aan en uit kleden was best veel werk. (en in mijn vorige post zei de eerste verloskundige: Zie je nou wel, hoe veel werk het is om om te kleden nu jij hier ligt?) <-- lekker schuldgevoel

Mijn buik begon mee te trekken in de wee.. ik vertrouwde het niet, en kon ze niet meer weg puffen. Kon bijna niet meer praten en na de 4e wee begon ik drang te krijgen. Ik zei tegen mijn man, bel ze NU! Hij bellen, en het ging maar door. Ik moest voor mijn gevoel mee persen. Ik schreeuwde het uit.. Het duurde een eeuwigheid voordat ze binnen waren. Was ook net met de wisseling van de wacht. Weer 2 anderen.. en tijdens mijn gehele zwangerschap heb ik elke keer een ander gehad, nooit geweten dat daar zoveel rondliepen!

Ze moesten nog even constateren dat ik volledige ontsluiting had, en ik dacht bij mezelf.. nee toch? Het doet me al zo'n pijn daar beneden! Maar het viel mee, het was redelijk duidelijk :) ik mocht mee persen! De pomp ging uit.. uit?! uit?! Nee toch? Hoe doe ik dat op eigen kracht?!

Mijn liezen, billen en benen deden zo'n pijn, maar er moest ruimte gemaakt worden voor de baby. Ik schreeuwde het uit, daar was ze dan na 20 min persen. 3425gram met 38+4 weken zwangerschap en 50 cm lang. We waren er bijna! Nu de placenta nog.

De vorige natuurlijke bevalling wilde de placenta er niet uit en trok de gynaecoloog de navelstreng er af waardoor ik leeg bloedde. Nu werd besloten om na 10 min de ok te bellen. Maar omdat iedereen in pak moest komen waren ze er na 15 min nog niet! Ik had geen wee meer om de placenta er uit te persen. We hebben het vlak na de bevalling wel geprobeerd maar helaas.

Na 25 minuten kwamen ze bijna binnen om me op te halen. Ze waren nog niet binnen, ik voelde een wee.. dus ik riep, een wee een wee! Deken aan de kant, persen en ja hoor! Na 29 minuten was de placenta er ook uit! Gelukkig! Alles op de natuurlijke manier! De controles waren goed en madam was goed gekeurd.

Liva is geboren om 16.14 uur.

We moesten wel een nachtje blijven, want mijn bloeddruk was nog hoog. Ik heb die avond even niet op de suikers gelet. Ik had honger, broodje hagelslag, beschuit met muisjes, avond eten heb ik nog gehad. Mijn suikers? Die waren rond de 13.5 oeps..

Ik had zwangerschapsdiabetes, grote buik, overgewicht, en de kleine werd veel te zwaar geschat , maar dat was ze niet. Ze was perfect, ons meisje met alles er op en er aan.