De baby moet er NU uit!

Precies 39 weken en al wat dagen dat het rommelt met voorweeën, me lichaam is er wel klaar mee en ik ook! Ik heb al weken constant last van harde buiken en rugpijn dus van mij mag ze wel komen. Bij de controle op donderdag 8 oktober is er een kleine ontsluiting van 1 à 2 cm. Ik kreeg de keus om te strippen en daar was ik maar al te blij mee! Ze heeft me direct gestript met toch een klein beetje hoop dat het hierdoor op gang zal komen. Mocht dit niks gaan doen mag ik dinsdag ochtend de verloskundige bellen voor een nieuwe afspraak om nog een keer te laten strippen..

Mijn geduld word wel op de proef gesteld, de voorweeën blijven wel aanhouden maar daar is alles meegezegd.. Op zaterdag verlies ik de slijmprop! Nooit geweten dat het zoveel slijm kan zijn, maar daar door is er een klein beetje hoop dat het misschien toch wel op gang zal gaan komen.

Maandag 12 oktober al vroeg in de ochtend krijg ik meer krampen die best wel pijn doen, zou het dit dan zijn!?  Toch maar rond half 9 huilend van de pijn mijn partner Wesley opgebeld dat hij naar huis moet komen. Ook de Verloskundige meteen gebeld om mee te delen dat het er nu op lijkt dat de weeën begonnen zijn en de afspraak gemaakt om weer te bellen als het heviger word.

Mijn weeën bleven zo door gaan maar dit was nog wel op te vangen, na toch weer telefonisch contact met de verloskundige, is er besloten om even een check te doen. Gek genoeg nemen de weeën wat af zodra ik bij de verloskundige praktijk ben. De ontsluiting is ten opzichte van afgelopen donderdag helaas niet meer geworden.. We hebben er voor gekozen om nog een keer te strippen.

Thuis gekomen een kleine rondje gewandeld en in bad gaan zitten, dat was fijn! Eenmaal uit bad gekomen begint het weer. De weeën nemen toe en worden steeds heviger en heviger, hup dan maar in de douche gaan staan om de pijn wat te verlichten. Maar zodra ik uit de douche ben is het enige wat ik nog kan rond lopen en huilen, wat doen die rugweeën ontzettend pijn! Ze komen om de 2 à 3 minuten en na 4 uur lang kan ik de pijn niet meer aan, Wesley belt weer de verloskundige dat ze echt moet komen kijken. Na een half uurtje is ze er en ze ziet meteen dat dit niet gaat, nog voordat ze een check heeft gedaan is het ziekenhuis al gebeld voor een ruggenprik.

Aangezien er bij de 20 weken een afwijking gevonden is bij ons kindje wisten we al dat het een ziekenhuis bevalling zal gaan worden, wat anders ook onze keus was geweest. Maar hup, spullen in de auto en op naar het ziekenhuis!

Om 18.00uur zijn we bij het ziekenhuis, auto op de spoed plek en met het beetje energie wat ik had ben ik naar de afdeling kunnen lopen. Meteen aan de CTG voor de hartslag van de kleine en mij, bij de controle daar een ontsluiting van 3cm. Wat gaat dat langzaam.. De eerste 1,5 uur hebben ze geweten dat ik daar lag.. eindelijk mocht ik naar de OK voor de ruggenprik! Voor mij gevoel kon die prik er niet snel genoeg inzitten en dat met een angst voor naalden maar op dat moment maakt dat allemaal niet meer uit. Wat een opluchting was dat.. Ik kon weer even op adem en kracht komen!

De uren kruipen voorbij, ieder uur komen ze controleren maar de ontsluiting komt niet tot nauwelijks op gang. Wel zijn de vliezen uit zich zelf gebroken! We gaan aan de weeën opwekkers die telkens wat hoger gezet word. Tot midden in de nacht.. de kleine laat zien dat ze het niet heel fijn meer vind maar gelukkig snel weer herpakt en de weeën opwekkers kunnen weer aan! Voor je gevoel moet je dan echt weer even ‘’opnieuw’’ beginnen. Haar hartslag word goed in de gaten gehouden door elektroden op haar hoofdje maar dat rot draadje tussen je benen schiet telkens fout waardoor ze haar hartslag weer kwijt zijn.

Ondanks de ruggenprik toch last van mijn onderrug en zijkanten, na al heel wat uren te liggen krijg ik hier en daar toch weer wat meer pijn. Wat blijkt, ze is gedraaid in een sterrenkijker waar door ze mijn pijn kunnen verklaren. Dit houden ze constant goed in de gaten door middel van echo’s maar tegen de ochtend kunnen ze het ook niet goed meer zien omdat ze zover ingedaald ligt.

Eindelijk in de ochtend van 13 oktober rond half 9 een ontsluiting van 9cm, en nu doorzetten! Met de verwachting dat ze nu nog wel eens snel geboren kon gaan worden maar helaas duurt het nog tot zeker 12 uur voordat we gaan oefenpersen. Wat? Oefenpersen!? Ja.. telkens moeten we nog een klein stukje meer ontsluiting krijgen om echt te kunnen gaan persen.

Rond 13.00 uur gaat iedereen zich klaar maken zodat ik eindelijk echt mag gaan persen, want geloof me een uur ‘’oefen persen’’ is echt killing als je volledige persdrang hebt! Ze gaan bloed afnemen bij de kleine via het hoofdje om te checken of ze het nog aan kan. Ze zit op Fase 2, wat betekend dat ze het nog wel aan kan maar het moet niet te lang meer gaan duren. Na 20/30 minuten persen gaan ze de bloedtest nog een keer herhalen en wat blijkt, ze zit op fase 3 en dat betekend dat ze er nu echt uit MOET!

Er is geen paniek maar wel ontzettend veel haast, de steun die ik had van de verpleegkundige om me heen hebben nu belangrijkere taken te doen en de kamer komt vol lopen met nog een extra gynaecoloog en 2 kinderartsen.  De vacuümpomp word er bij gehaald en in een mum van tijd is alles klaar gemaakt, de knip erin en ze gaan haar halen! Wat een pijn doet die pomp als die ingebracht moet worden! Ik moet goed luisteren, persen en zuchten wanneer ze het zeggen, nog 3 persweeën en ze beloven me dat ik dan eindelijk mijn meisje op mijn borst heb liggen..

En dan eindelijk na 2 keer trekken met de vacuümpomp en 1 keer persen word onze dochter Nora om 14.05uur geboren! Wesley kan haar mee aanpakken en op me borst leggen, ik had zelf de energie en kracht niet meer om haar eventueel mee aan te pakken, gelukkig kon ik nog net zien dat ze op me borst werd gelegd.

Ze heeft meteen een super goede start en daar door loopt de kamer ook weer leeg, de kinderarts moet sowieso later terug komen om Nora te controleren vanwege haar afwijking aan haar voetje.

Het eerste uur heeft ze lekker op mijn borst kunnen liggen en het tweede uur bij Wesley, hij heeft haar eerste flesje gegeven! Daarna komt de kinderarts haar controleren, ondanks haar voetje is ze verder helemaal goed gekeurd, wat een opluchting! Wesley doet haar eerste kleertjes aan en we gaan naar een andere afdeling om daar de nacht door te brengen samen met z’n 3e.

Wat doet ons meisje het ontzettend goed en wat genieten we samen al vanaf de eerste minuut!

De volgende ochtend beginnen ze al aan het traject om haar voetje goed te gaan zetten. Nora is geboren met 1 klompvoetje, wat inhoud dat er nog vele ziekenhuis bezoekjes op ons te wachten staan.. Ze is een bikkel!