Dag lief meisje, dag lief zusje.

Chloë Teurlincx ⭐️?

Het is vrijdag 14 december 2018 als ik eind van de middag een positieve test in mijn handen heb. Sinds half juli was ik gestopt met de pil en omdat ik bij ons eerste zoontje Quinn door de pil heen zwanger werd, hadden we geen verwachtingen met hoelang een eventuele nieuwe zwangerschap zou duren. Zo blij toen ik de 2 streepjes zag ben ik gelijk naar de prenatal gereden om een leuk rompertje te kopen voor mijn man, die overigens na het zien van het rompertje ook enorm blij was ! 27 december 2018 hadden we onze eerste echo, ik zei al een aantal keer tegen Yannick dat ik heel sterk het gevoel heb dat het er 2 zijn, tijdens de echo werd mijn vermoeden bevestigd en er bleken 2 vruchtzakjes te zijn! Echter was er verder nog niets te zien en uiteindelijk waren we er gewoon heel vroeg bij. 3 weken lang elke keer terug voor een echo en elke week zagen we meer en met 7 weken 2 kloppende hartjes. Omdat we in verwachting waren van een tweeling werden we doorgestuurd naar Arnhem Rijnstate en zouden we daar voortaan onder controle komen te staan. 18 januari 2019 onze eerste afspraak bij de gynaecoloog, helaas kregen we te horen dat 1 hartje gestopt was met kloppen. Heel erg verdrietig dat we waren, waren we nog enorm gezegend dat het andere kindje het nog goed bleek te doen in mijn buik. Hoe goed ik mij in mijn eerste zwangerschap voelde hoe slecht ik mij deze zwangerschap voelde. Extreem misselijk (waarvoor ik medicijnen kreeg), snel aankomen, veel vocht vasthouden, geen energie en last van een slechte huid. Allemaal dingen waar ik bij Quinn geen last van had maar ik dacht elke zwangerschap is anders. 2 maart hoorde we dan ook dat het een meisje werd en hoorde ik van veel mensen die in verwachting waren van een meisje dat zij zich ook erg ziek voelde dus dat zou kunnen verklaren waarom ik me zo voelde. Wat waren we blij met het nieuws dat Quinn een zusje kreeg en dat het kleine meisje het goed bleek te doen. In de week van 1 maart kreeg ik bruin bloedverlies, na een aantal keren bij de verloskundige te zijn geweest werden we op 7 maart doorgestuurd naar het ziekenhuis om een echo te laten maken want misschien kwam het bloedverlies van het andere vruchtje af. Op de echo was gelijk te zien dat er blaasjes op de placenta zaten en dat mijn baarmoeder en buik wel erg groot waren voor het termijn van 15 weken zwangerschap. Ik was inmiddels al bijna 15 kg aangekomen en zat letterlijk helemaal gevuld met vocht. Mn schoenen en kleding kon ik nauwelijks meer aan en lopen ging ook moeizaam. We mochten die avond naar huis en ik zou de dag erna even bellen voor een nieuwe echo, alleen nog even een plasje inleveren. Zo gezegd zo gedaan.. De verpleegkundige kwam naar me toe en vroeg 'Voel je je ziek?' Ja zeg ik, de gehele zwangerschap eigenlijk al. De verpleegkundige deelt ons mee dat er extreem veel eiwitten in mijn urine zit en ik niet naar huis mag. Enorm geschrokken en verdrietig krijgen we een kamer en word er bloed afgenomen en mijn bloeddruk gemeten. Hoe netjes laag mijn bloeddruk altijd was, schoot hij nu omhoog naar 160/110 geen wonder dat ik me zo ziek voelde. De dag erna kregen we opnieuw een echo met meerdere artsen die meekeken, alles was inderdaad erg vergroot maar ons meisje leek het goed te doen dus we hadden de hoop dat het alleen een vergiftiging was. (Wat heel erg zeldzaam is zo vroeg in de zwangerschap). Wel wilden ze die maandag een vruchtwaterpunctie doen om eventuele afwijkingen uit te sluiten. De vergrote placenta en baarmoeder kon namelijk meerdere redenen hebben. Het is maandag 8 maart en om 13.30 hebben we de afspraak staan. De gynaecoloog wilt toch eerst even uitgebreid kijken en daarna eventueel pas een vruchtwater punctie te doen, wij zijn het hiermee eens en ik ga op de bank liggen. Het is stil.. Erg stil en ik weet niet zo goed wat ik moet denken. De gynaecoloog zegt dat de darmpjes van ons meisje zich buiten haar buikje vinden en even later verteld ze ons dat er ook een spleetje in haar lipje te zien lijkt. Enorm verdrietig maar daar zou ze prima mee kunnen leven. Todat ze ons meedeeld dat haar hartje en haar hoofdje er niet goed uit zien, een groei achterstand heeft en dat er een gaatje tussen haar ribben bevind. Het ziet er allemaal niet goed uit en het word steeds duidelijker dat ons meisje geen waardig leven zou kunnen hebben. Verslagen en verdrietig worden we terug gebracht naar onze kamer en word er gezegd dat ze die dag nog langs komen met de uitslagen nadat zij contact heeft opgenomen met andere artsen in andere ziekenhuizen. Na een paar uur staat onze kamer vol en word ons verteld dat ons meisje niet levensvatbaar buiten te baarmoeder is en zelfs al zou kunnen overlijden in de baarmoeder. Een keus hebben we eigenlijk niet, mijn gezondheid ging achteruit en die woensdag zou ik worden ingeleid. Wat ik voelde? Ik voelde enorm veel verdriet, machteloosheid en verslagenheid.. Hoe kon dit nou gebeuren? Alles leek goed te gaan voorgaande weken met ons meisje en nu hoorde we opeens dat ze met 16 weken geboren zou worden. Die avond krijg ik een tablet om alles week te maken van binnen, ik probeer te slapen en doen rustig aan die dinsdag.

Het is woensdag 13 maart, we worden naar de verloskamers gebracht en om 09.45 krijg ik een tablet ingebracht, elke 4 uur zal dit herhaald worden totdat de weeën sterk genoeg zijn. Ik voel nog niet veel en na 4 uur om 13.45 krijg ik een nieuw tablet ingebracht. Niet veel later heb ik een beetje bloedverlies maar na een uur of 2 leek het bloeden niet meer te stoppen. De pijn werd heviger en door dal het bloedverlies kon ik niet meer staan of zitten. Ze hadden ons gewaarschuwd doordat mijn placenta zo afwijkend was ik veel bloedverlies kon hebben maar zoveel hadden we niet zien aankomen. Rond 16.30 had ik al 1,5 liter bloed verloren en zat er geen vordering in mijn ontsluiting, er werd besloten om op de OK ons meisje eruit te halen. Ze zou daarna onherkenbaar kunnen zijn maar voor mijn eigen veiligheid was dit de enigste oplossing. Ik werd snel naar de OK gebracht en voordat ik het wist moest ik afscheid van Yannick nemen want die mocht helaas niet mee. Op de verkoeverkamer werd ik klaar gemaakt, ik bleef extreem veel bloedverlies houden en ook voelde ik pers weeën waardoor ik nog meer bloed en stolsels verloor. Snel werd ik de OK binnen gebracht waarbij het allemaal erger werd, ik voelde druk en na 2 keer persen hoorde ik dat ons kleine meisje was geboren, nog net voordat ze me in slaap wouden brengen. Ze lieten haar zien en wat was ze klein en mooi. Ons kleine meisje, onze lieve Chloë die zo gewenst en geliefd was is veel te vroeg geboren. Ik kom allemaal sorry zeggen en huilen, zo enorm schuldig ik me voelde dat ik haar miet veilig kon houden in mijn buik. Om 17.15 is Chloë geboren, toen ik haar even had gezien werd ik snel in slaap gebracht en hebben ze me helemaal schoongemaakt van binnen. Na een uur werd ik wakker en werd Yannick gehaald, ik was enorm suf en kreeg niet veel mee maar er werd verteld dat ik 3 liter bloed ben verloren en ik bloed toegediend kreeg. De dagen erna hebben we Chloë vastgehouden en heeft stichting Still prachtige foto's voor ons gemaakt. Op vrijdag hebben we haar in haar doekje en mandje gelegd en hebben we die samen gesloten. Die middag mocht ik naar huis en zaterdag 16 maart hadden we de uitvaart van Chloë, heel intiem en klein maar zo mooi samen met onze ouders/broers en zussen. We hebben hier allemaal afscheid van haar genomen en op maandag 18 maart is zij gecremeerd, samen met haar broertje of zusje die met 8 weken overleden is, dit vruchtje is nog in de vruchtzak in zijn geheel eruit gekomen tijdens te bevalling. Toen Chloë geboren is hebben ze weefsel van haar, de placenta, de navelstreng en het tweede vruchtje afgenomen. Dit hebben ze naar het Radboud in Nijmegen gestuurd en onderzocht wat Chloë precies heeft gehad en of wij het gen bij ons dragen. Hier lees je in mijn volgende blog meer over!