Daar was je dan plots, 5 weken te vroeg.

Vrijdag-avond waren we nog wezen shoppen, want dat beebje in mijn buik die had nog niet zo heel veel kleren. Die nacht begon ik last te krijgen van harde buiken. Vervelend maar niks aan de hand dacht ik toen. Toen ik zaterdagochtend een deel slijmprop verloor, besloot ik toch maar eventjes de materniteit te bellen: Ik mocht gerust eens langskomen, maar zolang in baby bleef voelen bewegen in de buik was er niets aan de hand. Ik besloot thuis te blijven en een dagje rusten in de zetel in te plannen. Mocht er iets veranderen konden we nog altijd eens naar het ziekenhuis rijden. 

Ik besloot om toch maar voor de zekerheid mijn ziekenhuistas klaar te maken, want dat was nog niet gebeurd natuurlijk. Echt een voorbereide tas was het niet hoor. Zo had ik wel tandpasta mee, maar geen tandenborstel. Wel een handdoek maar geen douchegel… Ondanks een hele dag zetel hangen, bleef ik last hebben van (wat ik toen dacht) oefenweeën. Toen ik uiteindelijk na middernacht nog een stuk slijm verloor, maar met wat bloed erbij besloten we om toch maar eens naar het ziekenhuis te rijden. (Arme Niels lag net in slaap na een hele dag werken, toen ik hem wakker maakte). 

Na een halfuurtje aan de monitor kwam de vroedvrouw met de melding dat ze ons toch een eigen verloskamer zal geven. Toen de gynaecoloog kwam kijken had ik al 4cm ontsluiting, en was mijn water al gebroken. (Zo zie je maar, het gebeurt niet altijd zoals in de films hé). De rest van de nacht was best rustig, buiten het dat de monitor mijn weeën niet goed oppikte, dus om de 20min. kwam de vroedvrouw dat ding weer verplaatsen op mijn buik. 

Zo rond een uur of 8 had ik het wel gehad met de weeën, en dan vooral de pijn die bleef doorstralen in mijn benen. Dus  vroeg ik om een epidurale. Ik wil aanstaande mama's niet bang maken, maar die prik deed zo veel zeer, echt niet normaal. Ik ben dan ook zo iemand die bij bloedprikken of als ik te erge pijn heb flauw val. Flauwvallen deed ik niet, maar mijn bloeddruk nam wel een duik de diepte in, en daarmee ook baby haar hartslag. Daar hebben we nog een paar keer mee gesukkeld, want de medicatie die ik dan kreeg ervoor hielp wel eventjes, tot ze van de anesthesist een zwaarder goedje mocht geven, daarna bleef die bloeddruk wel goed. 

Uiteindelijke kwam de gynaecoloog rond 14uur met de melding dat ik mocht gaan persen. Al goed en wel, maar door de epidurale voelde ik dus niet wanneer ik een wee had. Gelukkig kon de vroedvrouw me vertellen wanneer ik mocht persen. Waarbij ze ook een handje hielp door te duwen op mijn buik (een week lang heb ik met blauwen plekken op mijn buik gelopen). Na 20minuten was ze er dan plots, en toen was ze weer weg, want ja 35 is natuurlijk nog wat te vroeg. Ik heb ze eventjes mogen vasthouden, maar dan verdween ze samen met de papa richting neonatologie. 

Terwijl de gynaecoloog alles daar vanonder opknapte, moest er ook nog bloed getrokken worden, de stagiair ging dat doen. Ik had beter meteen gezegd dat ik moeilijke aders heb, want na mijn arm drie keer proberen lekt te prikken, hebben ze uiteindelijk via mijn hand bloed kunnen prikken met als gevolg ook een mega blauwe plek om mijn hand. 

En toen lag ik daar moederziel alleen, zonder buik, zonder baby en zonder man te wachten tot…ik naar de neonatologie kon of tot er een kamer klaar was. Geen idee. Ook geen idee hoe lang ik daar lag. Uiteindelijk kwam Niels terug en kort erna mochten we naar onze meid toe. 

Ik weet niet wat ik erger vond, die eerste nacht zonder haar, of de woensdag erop naar huis moeten vertrekken terwijl zij nog daar in het ziekenhuis moest blijven. Uiteindelijk heb ik nog 10 dagen weg en weer gependeld tussen huis en ziekenhuis (twee maal per dag) om dan nog 2 nachten op de neo te verblijven voor we ons spookje eindelijk mee naar huis mochten nemen. 

En ondertussen is de kleine meisje dat net in maatje 46 paste, een mega flinke meid van 11 maanden. En mag ik al kleren kopen in maatje 74/80. En zijn we druk bezig haar eerste verjaardag aan het plannen. Stop de tijd, waar is mijn baby naar toe?