Daar was je dan!

En toen ineens ... daar ging het luikje open! Een piepklein mensje was zichtbaar! Och wat was je klein! Maar je longen deden het goed! Een brul overgaan in huilen vulde de ruimte!

Wauw wat een magisch moment! terwijl ik dit type schiet ik weer vol.

Een piepklein mensje. Ik kon eerst niet zien wat je was een jongetje of een meisje, je navelstreng hing ervoor.

Wat ik wel weet en direct dacht; "Wat een bos haar!"

Wat klein en een bos haar. Dat waren de eerste gedachten die mama had toen ze je zag.

Je bent een jongetje. En toen ze vroegen wat de naam mocht zijn moest mama dit navragen bij papa.. mama was zo verdwaasd en gevuld met verwondering. SVEN. Dat werd je naam. Sven.

Je moest meteen mee naar de onderzoekstafel. Dit alles was mij verteld bij de voorbereidingen, dat je niet op mama haar buik kwam te liggen maar direct mee moest voor onderzoeken en voor je eigen veiligheid bijna direct in de couveuse. Daar op die onderzoekstafel had je het zwaar. Je longen zaten vol met vruchtwater doormiddel van intuberen (een slangetje in je keeltje) konden ze je stabiliseren. Dit alles heeft papa meegekregen en gezien. Ook voor papa was dit heel heftig. Hij is toen even samen met een verpleegkundige buiten op de gang gaan staan. Mama zag dit pas terug op de foto's die gemaakt zijn. Je lag daar in een warmte zak als een lappenpop zonder enkele kleur in je gezichtje. Je Apgar score ging ook van 9 naar 2.

Mama leest heel heel af en toe nog wel eens de rapportages terug die ik kan inzien door in te loggen bij het ziekenhuis. Dit doe ik voor de verwerking.. en omdat mama wat dingen in haar herinneringen mist.

Mama lag ondertussen nog op de operatie tafel, ik moest immers gehecht worden. Helaas ging het met mama ook niet zo goed. Mama reageerde op een medicijn dat via het infuus werd toegediend. Mama ging knock-out. Gelukkig was ik al snel weer "bij" en mocht en kon ik je toch even zien en voelen toen je met de couveuse naar de afdeling ging.

Mama moest nog naar de uitslaapkamer. Helaas duurde het daar letterlijk uren voor ik naar de nicu en naar mijn kamer terug mocht. Ik reageerde heel heftig op de medicijnen die ik kreeg toegediend na de operatie. Ik raakte elke keer weg.

Eindelijk mocht ik van de uitslaapkamer af en we gingen gelijk even bij jou langs op de nicu. Mama was erg moe..en versuft... veel weet ik er niet meer van. Ook hier heb ik soms last van en voel ik een schuld gevoel. Eenmaal op mijn kamer waren daar mijn schoonouders en oom en tante (die ik als ouders zie) Ik dacht wtf doen die hier, laat mij met rust.

Ik was echt helemaal waus en uitgeput. fysiek en emotioneel. Nu ik dit zo type bekruipt mij nog een beetje een schuld gevoel waarvan de scherpe randjes af zijn en ik langzaam aan accepteer dat het gelopen is zoals het is.