Daar is hij dan, onze zoon!

2 maanden geleden ben ik na 37 weken en 6 dagen bevallen van onze zoon. Ik heb tot 30 weken de perfecte zwangerschap gehad. Allicht, ik had wat kwaaltjes, maar daar reken je op als je zwanger wordt. 

Maar na 30 weken ... Oei! Door de hitte hield ik zovéél vocht vast. Het was gewoon pijnlijk en ook niet heel aantrekkelijk. ;) daarnaast kreeg ik gigantische jeuk in m'n handen en voeten, maar volgens de VK kwam dit door het vocht. Ik sliep er 's nachts niet van, krabde mezelf helemaal open en was overdag kapot van het slaapgebrek. Ook kreeg ik last van rusteloze benen en hield ik mijn man dus ook nog eens wakker. Die laatste weken van de zwangerschap heb ik 's nachts voornamelijk op de bank doorgebracht. 

Na een aantal weken toch maar gaan googlen of die jeuk echt van het vocht kwam. Inmiddels had het zich namelijk over m'n hele armen en benen uitgespreid. Google zei zwangerschapscholestase. Gevaar: kans op het overleiden van de baby in je buik. Waaaat??!!

Hup, ik naar de VK en gevraagd om een bloedonderzoek. Zij heeft me hiervoor doorverwezen naar het ziekenhuis omdat ze het ook vond klinken als cholestase. 

Eenmaal in het ziekenhuis hebben ze bloed afgenomen, me aan een CTG gelegd en alles goed gecontroleerd. Baby deed het nog prima. De uitslag van het bloedonderzoek zou minimaal 2 weken op zich laten wachten. Dan zou ik al 39 weken zwanger zijn en bij cholestase kiezen ze meestal voor een inleiding rond de 37 weken omdat de kans op overlijden zo groot is. 

De arts wilde eerst kijken of de medicatie aansloeg, over 2 dagen moest ik weer terugkomen. De medicatie hielp gelijk! Weg was je jeuk, wat heerlijk. Vrijdag en zondag weer naar het ziekenhuis voor controle, het ging nog steeds goed met de baby. Op zondag werd wel verteld dat ze mij niet langer lieten rondlopen met cholestase en dat ze de volgende dag een ballonkatheter zouden plaatsen om zo hopelijk wat ontsluiting te kunnen creëren. 

Dinsdag weer terug naar het ZH en de katheter had zn werk gedaan! 3cm! Mijn vliezen werden doorprikt en een infuus met weeënopwekkers werd aangebracht. Laat die bevalling maar beginnen. 

Nou, die begon! Mijn lichaam nam de de weeën al heel snel zelf over. Zo snel zelfs dat ik tussendoor gewoon geen rust kreeg. De welbekende weeënstorm. Helaas. Uiteindelijk gevraagd om een ruggenprik. Ik dacht namelijk dat ik na zo'n storm toch echt binnen no-time op 10cm zou zitten, maar na 2uur zat ik nog maar op 4cm. Wel was m'n baarmoederhals al verkort en plat. 

Na 3uur werd de ruggenprik gezet, maar na een halfuur werkte hij nog niet! De weeën kwamen zo snel, ik kon ze echt niet meer opvangen. Na een controle bleek ik in 3 kwartier tijd van 4cm naar 9 cm te zijn gegaan. Een halfuurtje later zat ik op 10 en was het wachten op de persweeën. Inmiddels nam de ruggenprik al wel de scherpe randjes weg. 

5 uur na het plaatsen van het infuus zei de vk dat ik eens mocht proberen te gaan persen. Prima, doen we even ... Nou niet dus. Allemachtig, wat is dat uitputtend! En toen het hoofdje stond en ik even moest stoppen!! Nee! Of doorpersen of terug naar binnen ploepen, maar niet staan!! Auw. Ik denk dat ik gewoon door ben gegaan met persen, want uiteindelijk waren er flink wat hechtingen nodig. Maar hij was er! Binnen een kwartiertje. 

Onze zoon.