9 jaar geleden
Daar ben je dan! Mijn bevalling (Deel 3 - laatste deel)
Mijn eerste bevalling, de meest heftige, emotionele en mooiste ervaring in mijn leven! Met alle details, zonder fratsen. Lees hier deel 3.
Daar gaan we dan!
Om 15:55 uur heb ik ruim 9 cm en mag ik toegeven aan mijn ‘ik moet poepen- gevoelens’. Ik krijg de opdracht om de weeën niet weg te puffen, maar juist mee te drukken. Persen mag nog niet. Dit voelt wel erg vreemd. Heb ik eerst 18 uur dat gevoel tegen gehouden en nu mag ik ineens mee drukken. De eerste drie weeën zijn erg ongemakkelijk omdat ik even moet omschakelen. Daarna voelt het als een verademing om te doen wat veel natuurlijker aanvoelt, ook al ben ik bang dat ik mijn hele bed vol poep. Gelukkig lijkt dit alleen maar zo en gebeurd dit natuurlijk niet echt. Voor mijn gevoel zijn dit trouwens de meest comfortabele weeën omdat ik mag mee drukken in plaats van wegpuffen. En op deze manier help ik de baby alvast mee om verder in te dalen. Tijdens de weeën voel ik mijn hele buik samentrekken en naar beneden drukken. Het is wel duidelijk dat de baby richting de uitgang gaat.
De eindsprint
Om 17:00 uur komen een verloskundige en verpleegkundige mijn kamer binnen met de mededeling; je mag gaan beginnen met persen! Ahhhhh…het is zo ver, let’s do this denk ik! Spannend! Ik vraag hen hoe lang het nu nog gemiddeld kan duren en het antwoord is 1 uur tot 1,5 uur gemiddeld. Ik mag het 60 minuten zelf proberen, en als het daarna niet gelukt is dan komt de gynaecoloog een handje helpen. Ok, denk ik…we gaan er voor! Het voeteind van mijn bed wordt naar beneden geklapt en de bekende voetsteunen komen tevoorschijn. Wanneer ik een wee krijg mag ik mijn voeten tegen beide dames aanzetten en mag ik gaan persen. ‘Ga door, ga door, ga door…goed zo goed zo…heel erg goed!” hoor ik ze zeggen terwijl ik alles uit mijn hele lijf geef om te persen. Nu voelt het trouwens alsof ik eindelijk die witte broek vol mag ‘schijten’ in dat winkelcentrum en op dit moment wil ik niets liever! Na drie keer hard en lang persen is mijn wee voorbij en zet ik mijn voeten voorzichtig op de voetsteunen. En dan…niets…daar lig ik dan, open en bloot, te wachten op een volgende wee. En ik maar denken dat zo’n bevalling een continu gepers was, maar niet dus…tussendoor moet iedereen gewoon wachten tot ik weer een wee krijg. Ik maak er grapjes over, het voelt zo vreemd dat iedereen staat te wachten.
En daar komt er weer een….’ga door ga door ga door….goed zoooooo’ … zo blijf ik aan de gang. 25 minuten verder…het voelt alsof ik pas 10 minuten bezig ben…de tijd gaat voor mijn gevoel dus snel. 18:10, omdat de baby niet blijft hangen, maar steeds terugzakt en de baby het zwaar heeft (de hartslag van de baby is steeds lager) komt gynaecoloog dr. Mooij er bij om te helpen. Hij vertelt ons dat hij me gaat inknippen zodat ik in een van de komende 3 weeën kan bevallen en dat hij een zuignap gaat gebruiken. Ik vertel hem dat ik alles prima vind, want ik ben er helemaal klaar voor. Ik heb het gevoel dat ik nog wel even door kan gaan, maar de baby denkt daar anders over. Ik vertel hem dat ik steeds makkelijker twee keer lang kan persen in plaats van drie keer omdat ik bij de derde pers niet genoeg kracht meer over heb (en mijn wee voorbij is). Hij vindt het een goed idee en samen gaan we er voor. Ik vraag aan M mijn bril aan te geven omdat ik de baby wel goed wil zien natuurlijk, waarop iedereen moet lachen. Daarvoor had ik hem niet op omdat M steeds tussendoor een natte doek op mijn gezicht legde en mij hielp met mijn kin op mijn borst te leggen bij het persen. (Dankjewel lief!) Ik weet niet meer welke perswee het was, maar ineens voel ik dat tijdens het persen de baby met heel veel geweld uit mijn buik wordt gerukt (klinkt hard, maar zo voelde het echt)…Ik open mijn ogen, en zie op mijn buik een prachtige huilende baby liggen. Daar is ze dan, onze Lola! Papa M wordt meteen verzocht om haar navelstreng door te knippen omdat deze vrij kort is. Met tranen in zijn ogen kijkt hij me trots aan. Wat een rijkdom. Ik voel me gelukkig, wat is ze klein denk ik. Ze is helemaal wit van het huidsmeer en heeft zo’n lief mutje op haar hoofdje. Stiekem tel ik haar vingertjes en kijk ik of ze ‘compleet’ is. Ik voel geen tranen opkomen, want ik zit vooral vol adrenaline denk ik, en knuffel haar voorzichtig.
Auw…
Dan ben ik nog niet klaar, de placenta moet er ook nog uit. Het duurt eventjes, en het lijkt bijna alsof het niet gaat lukken, maar uiteindelijk, na een paar keer persen, wat geduw en getrek is ook de placenta‘geboren’. We krijgen hem te zien. Wat een bijzonder ding is zo’n placenta. Het ziet er best vies uit, maar dankzij dat ‘huisje’ heeft onze baby kunnen overleven in mijn buik.
Terwijl de eerste foto’s worden gemaakt wordt er gevraagd of ik nu gehecht wil worden of eerst met de baby alleen wil zijn.(Ik ben namelijk van binnen uitgescheurd en van buiten ingeknipt, jawel wat een feest). Ik wil er van af zijn, dus geef ik aan om nu meteen maar te hechten. Helaas is niet alles ‘daar onder’ goed verdoofd en na een paar flinke ‘aaauuuwww’ kreten door mij wordt er een verdovende spray en later nog een extra spuit gebruikt om mij plaatselijk te verdoven. Nondeju, ik dacht dat we het ergste gehad hadden. Terwijl ze bezig is probeer ik te genieten van onze mooie dochter op mijn buik samen met M. Ondertussen komen er twee kinderartsen binnen om Lola te controleren. Papa M kijkt met haar mee bij alle testen. Terwijl Lola 9 van de 10 punten scoort bij de test word ik gewassen. Heerlijk zeg, dat had ik even nodig. Terwijl ik mijzelf weer als een nieuw voel wordt de kleine aangekleed in haar eerste outfit en laat ik alles even bezinken wat er zich zojuist allemaal heeft afgespeeld. Ik ben gewoon mama…ik kan het nog niet geloven. Het komt echt totaal niet bij me binnen en het lijkt alsof ik in een droom zit. Ik voel me alsof ik in een andere ruimte ben. Zo overweldigend allemaal.
De eerste nacht als papa en mama
In het uur daarna geef ik Lola voor de eerste keer borstvoeding. Wat lief zo’n klein mensje, wat bij jou ligt. Daarna bellen we de verse opa en oma’s en oom en tante om het grote nieuws te delen. Omdat Lola niet binnen 24 uur na het breken van mijn vliezen is geboren moeten we dus nog een nachtje in het ziekenhuis blijven. Maar dat vinden wij eigenlijk helemaal niet zo erg. Al helemaal wanneer ’s nachts blijkt dat ze erge hoofdpijn heeft van de zuignap (waarvoor ze een paracetamol krijgt) en om 01:00 ligt te piepen omdat ze het zo benauwd heeft. Om 03:33 uur worden we weer wakker van haar omdat ze ligt te knorren en piepen van de benauwdheid. Wat ontzettend zielig ziet het er uit. Om 05:30 uur komt er een kinderarts langs om Lola te controleren. Misschien heeft ze vruchtwater binnengekregen en is ze daarom zo benauwd. De arts checkt met behulp van een slangetje of haar neusgaatjes dicht zitten. Het rechter neusgaatje is gewoon open, maar de linker heeft een vernauwing. Ze krijgt neusdruppeltjes en direct daarna klinkt ze niet meer als een knijpspeeltje van een hond. Gelukkig, er is niets ernstigs met Lola.
De rest van de dag worden gevuld met voeden, verschonen, douchen, het eerste kraambezoek, neusdruppels en de eerste poepluier. Om 18:45 uur zeggen we de lieve zusters gedag in het ziekenhuis en gaan we naar huis. Waar het echte avontuur als papa en mama voor ons begint.
Janskenl
Hihi...ik ben benieuwd! Dat doe ik zeker! :-) Dankjewel x
Joycies
Bedankt voor verhaal. Ik heb ze alle drie achter elkaar gelezen. Van de week ga ik mijn bevallingsverhaal er ook op zetten! Geniet van Lola!
Janskenl
Awww... sorry! Dankjewel voor het compliment! Mijn bevalling had zo'n grote indruk op mij gemaakt dat ik het echt van mij af heb geschreven. ... Dat luchtte erg op.
iris2804
Jemig wat heb jij dat mooi verwoord! Zit hier op mijn werk met tranen....Heftig verhaal, maar gelukkig helemaal goedgekomen! Heel veel geluk toegewenst me z'n drietjes :)