9 jaar geleden
Daar ben je dan! Mijn bevalling (Deel 2)
Mijn eerste bevalling, de meest heftige, emotionele en mooiste ervaring in mijn leven! Met alle details, zonder fratsen. Lees hier deel 2.
Holy Sh#t wat gebeurd er nu!
Twee verpleegkundigen komen mijn kamer binnen en zijn super enthousiast. Ze zijn duidelijk nog hyper terwijl ze net aan hun nachtdienst beginnen. Ga maar lekker slapen zegt een van hen tegen mij en geeft me een verzorgend schouderklopje. Dat klinkt als een feestje in mijn oren, want ik ben wel toe aan wat nachtrust. Welterusten schat, zeg ik tegen M en ik probeer een lekkere slaaphouding aan te nemen tussen alle slangen en apparaten. Echt comfortabel lig ik niet en ik ga nog maar even naar het toilet. Ik voel een heftige wee opkomen en puf hem weg. Vlak daarna krijg ik er nog een, en nog een….ze blijven maar komen. Alsof ik vaker wel weeën heb dan niet.
Ik probeer ze stuk voor stuk weg te puffen, maar een aantal keren overvalt de pijn en hevigheid van de wee mij. Het is zelfs zo erg dat ik niet meer weet waar ik het zoeken moet, zo heftig dat ik geen controle meer heb over mijn ademhaling en er zelfs van moet overgeven. Gelukkig voel ik het aankomen en weet ik M net op tijd te waarschuwen om een lege tas voor me pakken. Jeetje mina zeg…wat heftig allemaal…en we zijn pas net begonnen. Omdat de weeën zo ontzetten heftig zijn wordt ik om 1:50 uur gecontroleerd hoeveel centimeter ontsluiting ik heb. Voor mijn gevoel heb ik al 15 cm, maar volgens de verloskundige is het maar 1 cm. Nog even te gaan dus…pfffff…valt dat even tegen zeg!
Eindelijk weer eventjes mijzelf zijn…
De weeën blijven maar komen. Als een zee met veel te hoge golven voel ik mij verdrinken in deze weeën zee. Tussen de weeën door kan ik niet tot rust komen en ik moet nog vier keer overgeven. Hoe ga ik dit in Godsnaam nog uren volhouden denk ik. Een paar uur later…pas 2 cm ontsluiting…MAN , wat duurt dat lang…arme M, hij doet er alles aan om me te helpen, mijn rug masseren, met een nat doekje mijn voorhoofd af laten koelen. Wat een lieverd, maar net als ik staat ook hij machteloos in het hele gebeuren. Wanneer het echt niet meer vol te houden is drukken we op ‘het rode knopje’ om een verpleegkundige erbij te halen.
Zij stelt voor om een ruggenprik te laten zetten omdat ik zo’n hevige pijn heb. Ik kan alleen maar volmondig JAA zeggen op haar vraag of ik dat graag wil. Ze piept de artsen op voor de ruggenprik en maakt mijn kamer alvast klaar om hem eventueel hier te kunnen zetten. Binnen een half uur komen de artsen mijn kamer al binnen en terwijl ik op de rand van mijn bed zit, met M die mij vast houd wordt de ruggenprik geplaatst. Omdat mijn hele benen trillen (wat ze al de hele nacht doen) vind ik het lastig om goed stil te blijven zitten. Wanneer ik de eerste prik voel schiet er een pijnscheut door mijn lijf waarbij ik schok. De arts roept met strenge stem: “je moet wel stil zitten, anders lukt het niet!”. Ik probeer te ontspannen en zo stil mogelijk te zitten terwijl de heftige weeën ondertussen ook gewoon doorgaan. Het is gelukt. Hierna duurt het niet lang voordat alle pijn mijn lichaam verlaat. Wat een heerlijk gevoel. Ik voel me weer eventjes mijzelf. Dankjewel dokter!
Daarna kunnen M en ik toch nog eventjes ‘slapen’… nou ja, in blokjes van 15 minuten, want om het kwartier blaast die vervelende bloeddrukmeter zich strak om mijn arm met de enige geluidsoverlast zodat we beiden steeds weer wakker worden. Maar het is wel even fijn om bij te komen van de voorgaande heftige uren.
Goede morgen!
Om 8 uur krijgen we een heerlijk ontbijtje. Ik heb honger, maar eigenlijk totaal niet. Ik krijg twee bruine sneetjes met kaas en boterhamworst en yoghurt met vanille vla en muesli. Een goede bodem voor een drukke dag waarop ik mijn eerste ‘marathon’ ga lopen. Om 08:45 uur wordt er gekeken hoeveel ontsluiting ik heb. Ik ben erg benieuwd of het inmiddels al wat is opgeschoten, want de laatste uurtjes heb ik niet het gevoel gehad dat ik iets gedaan heb, dus iedere cm is een cadeautje. Het resultaat; 4 cm. Ik had het wel verwacht, maar stiekem hoopteik op een hoger aantal. Vanaf nu krijg ik iedere 20 minuten weeënopwekkers via mijn infuus zodat de weeën sneller komen. Ik voel steeds meer mijn weeën en vraag om 09:45 uur om wat extra pijnbestrijding (hij staat nu op standje 8). Om 10:30 uur is de pijn weer zo hevig dat ik mij afvraag of mijn ruggenprik wel doet wat hij moet doen, aangezien ik altijd dacht dat je bij een ruggenprik (bijna) geen pijn voelde. De pijn is best heftig, maar ik kan de weeën goed wegpuffen. Toch wordt de pijnbestrijding op standje 10 gezet. Ik heb niet het idee dat het iets uit maakt, maar we doen het er maar mee omdat ik niet beter weet. Om 11:30 uur heb ik 7/8 cm ontsluiting en daar wordt ik toch wel erg blij van. Een zucht van blijdschap en ook van spanning schieten door mij heen. Nu komt het wel erg dichtbij allemaal. Ik vraag me af of onze baby vandaag vóór 15:20 uur geboren wordt, dan is ze namelijk binnen 24 uur nadat mijn vliezen zijn gebroken geboren en mag ze vandaag nog mee naar huis. Als ze daarna geboren wordt moet ze nog een nachtje langer blijven ter controle.
Ik moet poeppeeeeen!!
Uren gaan voorbij waarin ik wee na wee weg puf. M staat trouw aan mijn zijde en tussen de weeën door zijn we vooral benieuwd hoe onze kleine er uit gaat zien. We kunnen het niet geloven dat het bijna zo ver is. We zijn over een paar uur papa en mama. Alleen al bij de gedachten zie ik M’s gezicht stralen met tranen in zijn ogen. Wat heftig allemaal, ook voor hem. En hij is zo lief en sterk voor mij. Zonder hem weet ik niet hoe ik deze dag vol moet houden. Ik laat hem weten hoe fijn ik het vind wat hij voor me doet. Ook probeer ik hem uit te leggen hoe een wee voor me voelt. Het is alsof je in een vol winkelcentrum staat (op koopzondag, en ja het is super druk). Je hebt een witte broek aan en ineens wordt je overvallen met het gevoel dat je heel erg, maar dan ook echt MEGA erg moet poepen. Je weet dat wanneer je NU een scheet laat je HELE broek onder de poep zit en jij de populairste attractie bent in het hele winkelcentrum. Je kunt maar één ding doen…en dat is met alle macht proberen je scheet niet te laten ontsnappen…Zo’n gevoel dus…500 x achter elkaar…Pffff…wat wilde ik graag poepen, maar dat mag niet. Ophouden die handel, en wegpuffen maar. Gelukkig had ik goed op gelet bij de ‘Fit Zwanger’ cursus van de Zuidzorg zodat ik goed wist hoe ik moest puffen. Met mijn ogen dicht kon ik mijzelf het beste concentreren en pufte ik alle weeën weg.
Lees deel 3 (laatste deel) in mijn volgende blog...
Janskenl
Fijne spelling hierbij de rebus... haha Leeg = Kreeg Hem = ze Hen = hem
Janskenl
Hihi. .. Zo leeg Ik hem het beste omschreven aan mijn vriend die tijdens alle weeën mijn hand vast hield en me steeds opnieuw water gaf en een nat washandje op mijn hoofd legde. . De lieve schat. .. Dan begreep hij waarom ik hen steeds zo moeilijk aankeek en zijn hand fijnkneep... haha
irikro
Hilarisch die omschrijving hoe een wee voelt!
Anoniem
Lol. .. Ja echt hoor!