Daar ben je dan! Mijn bevalling (Deel 1)

Drup drup drup…

Daar sta ik dan, aan de aanrecht met een bierglas tussen mijn benen…ik heb tranen in mijn ogen van het lachen en van geluk, en allerlei emoties die ik nog niet ken. M vraagt of hij er een foto van mag maken en samen lachen we er om. Het vruchtwater ziet er goed uit, maar toch bellen we het ziekenhuis (dit moest vanwege mijn bloeddruk). “Komt u maar langs zodat we alles kunnen controleren” is het antwoord wat we krijgen wanneer we vertellen wat er zich zojuist heeft afgespeeld. Ontspannen loop ik naar boven (al druppend met een handdoek tussen mijn benen). In de douche probeer ik te bedenken hoe ik in Godsnaam een broek aan kan trekken die ik droog kan houden…ondertussen stroomt het vruchtwater langs mijn benen naar beneden. “Wow, M, kom eens kijken…ik lijk net zo’n kleuter die in haar broek staat te plassen…hahaha” het ziet er zo lachwekkend uit. Maar handig is natuurlijk anders. Terwijl ik leeg loop is M druk bezig om de laatste spulletjes in onze vluchtkoffer (weekendtas) te stoppen zoals paspoorten, telefoonoplader etc. Hij installeert de Maxi Cosi in de auto en wacht op mij totdat we kunnen vertrekken. We blijven beiden opvallend kalm en op ons dooie gemak rijden we richting het Maxima Medisch Centrum in Veldhoven. Alle stoplichten staan op rood, maar het is rustig op de weg. Ik heb nog geen weeën, dus vind ik het niet erg dat we niet hard kunnen rijden.

In het ziekenhuis

Om 16.43 uur komen we aan bij de kraamsuites in het Maxima Medisch Centrum. Een paar weken geleden waren we hier nog voor een rondleiding, dus we weten hoe het er uit ziet. We moeten even wachten in de familiekamer en na een paar minuten komt een van de verpleegkundigen ons ophalen. Zij neemt ons mee naar een van de onderzoekkamers waar ze mijn bloeddruk, vruchtwater en o.a. mijn urine controleert. Al snel komen we erachter dat mijn vruchtwater toch echt vruchtwater is, dat er nog geen weeën activiteiten zijn en dat mijn bloeddruk toch wel veel te hoog is (gemiddeld zo’n 170/100).

Iedere 5 min wordt mijn bloeddruk automatisch gecontroleerd en deze zakt niet. Er wordt even overlegd of we moeten blijven of dat we de volgende ochtend terug moeten komen als de weeën niet vanzelf gestart zijn. Dan krijg ik weeën opwekkers toegediend.

De artsen besluiten dat ze me graag hier willen houden dus worden we naar onze kraamsuite gebracht. Nummer 7 is ons kamer nummer. Wat een grote kamer denk ik wanneer ik binnen kom. De verloskundige verteld dat deze kamer ook wel gebruikt wordt voor de geboortes van tweelingen.

Op de kamer staat (uiteraard) een kraambed, allerlei apparaten om de baby te controleren wanneer zij geboren is, en mooie groene stoel (welke omgebouwd kan worden tot een bed voor de partner), een bureau, een keukenblok met warmtelamp om de baby op warm te houden en speciale gootsteen om de baby in te wassen en ook een eigen badkamer met toilet. Wat een luxe. We zijn nog maar net binnen en er wordt al gevraagd of we nog wat avondeten lusten. Dat lusten we wel. Ondertussen verteld de verloskundige precies hoe alles werkt en wat er allemaal gaat gebeuren.

Prik , prik, prik, prik…en nog een prik AUW!

Ik word aan een automatische bloeddruk meter gelegd om iedere 15 minuten gecontroleerd te worden. Daarbij lig ik aan de CTG machine zodat mijn weeën activiteiten gemeten kunnen worden en wordt de hartslag van de baby bijgehouden. Mijn bloeddruk blijft hoog en ik krijg een infuus…tenminste, dat is de bedoeling. De verpleegkundige doet een eerste poging om een infuus aan te leggen…zonder succes. Ik vertel haar dat ik in 2005 in America in het ziekenhuis tot wel 5x moest laten prikken voordat iemand het voor elkaar kreeg om een infuus bij mij aan te leggen, dus dat het zeker niet aan haar lag. Even later probeert een van de verloskundigen het ook twee maal in mijn andere hand/pols…tevens ook zonder succes. AUW! Mijn beide pootjes doen zeer…en nog steeds geen infuus. Er wordt gebeld naar de eerste hulp, met de vraag of iemand van hen mij wil prikken…maar aangezien het erg druk is vandaag moet ik een lange tijd wachten. Ik hoop dat ze snel komen, want ik wil graag gaan slapen.

Rond 21.00 uur voel ik een vreemd gevoel in mijn buik. Ik denk dat de weeën zijn begonnen, zeg ik tegen M. Pas na een half uur heb ik heb overtuigd dat het echte weeënzijn omdat ze precies om de tien minuten terugkomen. Ze voelen gek, maar niet erg pijnlijk. Ik voel ze in mijn rug, en soms aan de voorkant. Ondertussen krijg ik een pil tegen de hoge bloeddruk waarna ik op de monitor duidelijk verbetering zie (gemiddeld 150/80), maar nog steeds aan de hoge kant. Daarna komen er twee artsen van de eerste hulp langs om te proberen om mijn infuus aan te leggen, maar na wat geklop en geknijp in beide armen durven ze het beiden niet aan om mij nog verder lek te prikken en stellen ze voor om “Wim” van de Eerste Hulp te vragen. Wim is blijkbaar de “beste” prikker in huis en hij gebruikt een oudere naaldsoort die misschien beter werkt bij mij. Dus moes ik wachten op Wim voordat ik kan gaan slapen.

Hopelijk komt hij snel denk ik. Rond 23.00 uur is hij er en ik zeg meteen tegen hem “Arme Wim, alle hoop is op jouw gevestigd”. Zijn eerste poging…geen succes…en zijn tweede…JAAAAAA…eindelijk! Poeh Poeh…ik gaf de hoop al bijna op en met 5 extra gaten in mijn lijf ben ik er ook wel een beetje klaar mee. Dankjewel Wim!

Om 00:15 uur krijg ik een slaappilletje zodat ik “suf” word en makkelijker in slaap kan vallen (hier merk ik helemaal niets van, dus slaappillen zijn niet echt voor mij bestemd geloof ik, haha) Vlak daarna word ik aan mijn infuus aangesloten waarbij ik extra vocht binnenkreeg i.v.m. mijn bloeddruk. Het erge is dat dit infuus nu nog niet nodig is, maar gezet is voor het geval dat ik hem ineens wel nodig heb. Ik krijg nu dus een ‘nep-infuus’. Ook krijg ik na aanvraag nog een extra matras op mijn bed, want mijn bed lag wel erg hard (aangezien ik alleen op mijn zij kan slapen).

Lees deel 2 in mijn volgende blog...