Blog 7# Het einde is in zicht, de bevalling

Het is donderdag 5 november 2015 2 dagen voor mijn uitgerekende datum. Het is vandaag wel erg rustig in mijn buik. Zal alles wel goed zijn? Ja vast wel komt zeker door de harde buiken die ik al regelmatig heb vanaf 19 weken. Als ik me rustig ga zitten voel ik na 15 minuten een zacht schopje. Dus laat ik het nog maar even aankijken, de verloskundige wil ik niet lastigvallen als ik haar nog af en toe voel.

Vrijdag ochtend 6 november het is 10 uur. Om 6 uur ben ik wakker geworden omdat ik naar het toilet moest, net als elke ochtend. Normaal kom ik dan niet meer in slaap door een drukke schopper in mijn buik. Nu voel ik niks. Hierdoor ben ik ook nog wakker om 10 uur als mijn man wakker wordt. Ik zeg hem dat ik ons meisje nog niet heb gevoeld vandaag. Nog even aankijken en dan de verloskundige maar bellen. Mijn echtgenoot denkt hier anders over. Bel maar nu als je het dan nog even aan moet kijken zeggen ze je dat wel. Zo gezegd zo gedaan. ik moest direct komen. Dat was toch even slikken. Bij de verloskundige kreeg ik op m'n kop dat ik gisteren niet had gebeld. Oo ja oeps, ik wilde niet lastig zijn. Snel even kijken. Het hartje klopte gewoon, de verloskundige kon niks raars horen. Dat is een opluchting. Om zeker te zijn werden we doorverwezen naar het ziekenhuis voor een ctg scan. Na en half uur werden we goed gekeurd. We mochten naar huis maar moesten morgen rond de zelfde tijd weer terug komen.

Zaterdag 7 november de uitgerekende datum. Weer aan de ctg scan. Deze keer een uur en op mijn zij. M'n meisje vond op de rug liggen niet leuk. Daarna weer goedgekeurd en een echo bij de gynaecoloog. Deze gaf aan dat alles er goed uitzag, maar omdat ik haar nog steeds niet voelde en het die dag al de uitgerekende datum was stelde ze voor om in te leiden. Dit om geen extra risico te lopen. Mijn man en ik hebben even overlegt en daarna ja gezegd. Omdat ik mijn meisje niet voelde vonden we het wel prettig om haar te kunnen zien. Dan was ze tenminste al veilig in onze armen. Nog even laten controleren of ik wel inleidbaar was. Ja hoor, 3 cm ontsluiting. Dat is al mooi meegenomen. Ik werd op het bord gezet voor dinsdag 10 november. tussentijd wel elke dag een half uur aan de ctg.

Zondag hebben we het aan mijn man's vader en mijn ouders verteld. In eerste instantie wilde ik dit niet maar om de rust te bewaren toch maar gedaan. Stiekem hoopte ik dat het toch vanzelf op gang zou komen. Maar dit was niet het geval.

Dinsdag 10 november. Om 7 uur s'ochtends mochten we ons melden. Wat een raar idee, je weet gewoon dat je als je de volgende keer thuis komt en alles goed gaat een baby'tje meeneemt. Daar eerst nog een ct scan om 10 uur werden mijn vliezen gebroken. Er kwam alleen niks uit. Ons meisje was een goede stop. Ze kreeg een draadje op haar hoofd om de hartslag in de gaten te houden.

Rond half 12 werden de wee opwekkers aangezet op de laagste stand. Dit bracht mijn weeën goed op gang. om 12 uur had ik regelmatige en goede weeën. Om 4 uur waren de weeën voor mij echt niet meer te doen. Ik was echter eigenwijs en wilde eigenlijk geen pijnstilling. De wee opwekkers werden wel uitgezet. Om 5 uur toch maar om pijnstilling gevraagd. Ik had op dat moment nog maar 4 cm ontsluiting. Pff, dat gaat nachtwerk worden. Er werd gebeld voor een ruggenprik. De anesthesist was bij een spoedkeizersnee dus even geduld hebben. Ik heb in de tijd van wachten een paniek aanval gehad, mijn mannetje heeft toen van schrik zijn telefoon laten vallen. Deze was dus stuk. *Schaam* Sorry lieverd. Na een half uur kon ik komen, maar eerst nog even ontsluiting checken. 8 cm... te laat dus voor een ruggenprik. Toen is besloten me een morfine pomp te geven. Toen deze eenmaal ingeprikt was, was mijn eerste opmerking "ik voel me happy" ik moest aan finding nemo denken en zei het dus ook met zo'n stemmetje. Wat was het heerlijk om op dat knopje te drukken. Om half 7 had ik het idee dat ik moest poepen. Ik bleek 10 cm ontsluiting te hebben en mocht gaan persen. Om mijn bed stonden op dat moment de verloskundige van het ziekenhuis, de stagiair verloskundige, mijn eigen verloskundige, een verpleegster en natuurlijk mijn echtgenoot. 

Ik mocht gaan persen. Mijn echtgenoot werd op dat moment een beetje duizeling, maar alle lof voor hem bij elke wee stond hij naast me. Ik had het idee dat het niet paste. Op een gegeven moment voelde ik ons meisje tegen een botje duwen, daar moest ze overheen. Omdat ik dit voelde raakte ik in paniek. Zie je wel het past niet! Door mijn paniek kreeg ik haar er ook werkelijk niet over heen geperst. ik was op dat moment al een uur aan het persen. Op dat moment hebben ze besloten dat stuk te verdoven. Toen het verdooft was lukte het me wel om haar er over heen te duwen. 24 minuten later kreeg in ons meisje op mijn borst gelegd. Het paste wel! Na de bevalling heb ik wel duizend keer sorry gezegd voor mijn aanstellerij. Ik vind nog steeds dat ik me aangesteld heb, al ben ik ook trots dat ik ons meisje op de gebruikelijke manier heb mogen krijgen.

Ons meisje is geboren op 10 november 2015 om 19.54 uur. Ze woog 3230 gram en was 49 cm. 

Zo gelukkig zo trots, ons meisje.