Beyond horror

Mijn bevalling was vreselijk. 1 om nooit te vergeten. 1 niet volgens het boekje. En 1 waarvan ze in het ziekenhuis vast de protocollen  voor hebben moeten afstoffen. 

Na 41 weken en 5 dagen, op 21 juli 2018 werd ik vroeg in de ochtend wakker met weeën. Mijn vliezen braken al de dag daarvoor op de wc. Super handig! Het was bloedheet, al weken. Ik was al ruim 1.5 week over tijd en helemaal klaar met het zwanger zijn. Ik had trouwens een geweldige zwangerschap. Alles ging volgens planning. Nergens last van. Behalve wat normale klachten dan. Maar wie niet?

Ik had mezelf ingeprent dat weeën het aller pijnlijkste en heftigste zou zijn wat ik ooit zou gaan voelen en mee maken. Ik was daarom ook niet bang. Ik had er wel zin in. Ik ging dit wel ff doen. Ik heb me alleen heel m'n zwangerschap lang zorgen gemaakt over m'n herstel (hoe ironisch). Maar dat kwam goed zei iedereen.

Ja! Laat je vooral nooit iets wijsmaken! Nooit!

Anyway! Op naar het ziekenhuis. Aldaar kreeg ik koorts. Ik was echt ziek. Nog nooit in m'n leven heb ik het zo ontzettend koud gehad. Na zo een 18 uur weeën, opwekkers, remmers, antibiotica, controles en noem het maar op, werd er om 00.00uur besloten om een spoedkeizersnede te doen. De beeb had het zwaar. En ik ook. Er was haast, echte spoed en ik voelde paniek. Ik weet niet veel meer van de weg naar de OK. Gelukkig maar. Want toen ik wakker werd na 4 uur opereren en 3.5 liter bloed lichter, begon mijn nachtmerrie. Niks geen roze wolk. Niks geen blijdschap. Want ik werd wakker zonder baarmoeder. Jup! Je eerste en ook gelijk je laatste kindje van je zelf. Ik had schijnbaar een infectie opgelopen. Mijn baarmoeder was zo geïnfecteerd dat ze het ding niet meer dicht kregen. Het bleef bloeden. En dat heeft de artsen doen besluiten om hem weg te halen. Het heeft m'n leven gered maar ook volledig op z'n kop gezet. Als of een kindje krijgen niet al genoeg met zich mee brengt. 

Uiteraard duurde het even voor dit besef kwam. Lang leven de morfine! Helemaal niets voelen... echt heel fijn. Ik schrok en mijn wereld stortte in. Op dat moment had ik ook niet het besef dat ik ook nog moeder was geworden. Daar heb ik nu nog last van. Soort van schuldgevoel. Heel gek.

Maar goed! Geen baarmoeder meer, doodziek, 3.5 liter bloed armer, moeder geworden en dan ook nog de drang hebben om er voor iedereen om je heen te zijn en het vooral zo luchtig mogelijk te houden. Dat ben ik. De eeuwige optimist. Een dag niemand laten lachen is een echt een kut dag. Grappig, meestal positief, kei hard, meester in zeiken en afzeiken. Maar ik zal er altijd voor je zijn. Ohja! Ik heb ook nog de geweldige eigenschap dat ik veel vaak van 2 kanten kan bekijken. En ik analyseer alles helemaal kapot. 

Nou, lig je dan met je goede gedrag in een ziekenhuisbed op de ic, patiënt en moeder te zijn. Ik heb m'n kindje niet eens als eerste gezien. Daar ben ik kwaad over. Niet zo zeer op iemand maar gewoon. Zo hoort het niet. 

Ik zal je alle details van 4 weken lang besparen. Ik bleef ziek, werd niet beter, heb zo een beetje alle afdelingen gezien, heb meerdere dagen op de ic doorgebracht, ben nog 2x onder narcose geweest, ben wakker geworden met sondevoeding (dat was me een partijtje vreselijk hey?! Zo! Echt een naaistreek ook) Heb een drain in m'n longvlies gehad door de grote hoeveelheid vocht die zich daar had gemanifesteerd (ik zweer je, dat was 1000x pijnlijker dan 18 uur lang weeën), drain in m'n buik om pus af te voeren (ik had dus wat abcessen verzameld in m'n buik waardoor ik zo ziek bleef). 2 scans, 1000 (ofzo) echo's, röntgenfoto's, bloedafnames, 100 (ofzo) zakken vocht, antibiotica, 11 zakjes bloed en plasma, 5x per dag controle van van alles en ik moest tussen door er ook nog gewoon voor m'n beebje zijn. En dat 4 weken lang. Ik had wel m'n eigen team van verpleegsters. Alleen maar liefde voor hun. Echt hoor om te janken zo lief. Ik was ook de koningin van de afdeling. Al gedroeg ik me niet zo. Laat dat duidelijk zijn. Na 4 weken mocht ik eindelijk naar huis. Ik had besloten om eerst lichamelijk te herstellen en er voor de beeb te zijn. Dit deed ik 6 maanden. Toen stortte ik in. Wat iedereen zag aankomen. Wat ook niet gek was. Ik kon niet meer. Ptss was de diagnose. Is de diagnose. 

We zijn nu ruim 9 maanden verder en het woord baarmoeder maakt me nog altijd misselijk. 

Wat ik eigenlijk al 9 maanden zoek is een lotgenoot. Beetje echt begrip. Hoop dat ik dit als nog kan vinden 

Liefs x

(Thanks Mdjii ♡)