Bevallingzilla - bevallingsverhaal

Mijn bevalling ging niet zoals ik verwacht had, maar bij je eerste kind kan je verwachtingen sowieso beter achterwege laten. Na een zwangerschap die tegen het einde liep, werd ik ingeleid door ademhalingsklachten bij mezelf. Ik was zo blij dat het eindelijk zover was.

Het enige wat ik verwachtte was een paar uur pijn. En aan het einde van de pijn een wolk van een baby. Die wolk van een baby kwam er, maar na iets langer dan verwacht.

Na al een overnachting in het ziekenhuis, die begon met een mega naald (als ik mijn man moet geloven was dat ding 5 cm breed en 50 cm lang) in mijn bil, en in de ochtend met het breken van mijn vliezen, was ik zo blij dat eindelijk kennis kon gaan maken met mijn dochter. Moeders en mijn zusje werden gebeld. Die zouden om 8 uur arriveren. En dan zouden ze mij weeënopwekkers geven. Dat ik zelf al weeën had, was verder geen probleem. Dat zou de boel alleen maar versnellen, maar dat bleek dus niet helemaal waar.

Toen ik na uren nog op 3 cm zat, besloten ze de weeënopwekkers op te schroeven en mij een ruggenprik aan te bieden. Ik zou terugkomen als een ander mens. En het zou daarna alleen maar makkelijker gaan. Dat de ruggeprik niet perse hoeft te werken wist ik niet. Zo geschiedde, de prik werkte dus niet. Ik voelde alles nog op een klein plekje in mijn been na.

Kennen jullie de ugly cry van Kim Kardashian? Nee? Misschien even googelen dan, want zo zag ik eruit. Alleen dan zonder make-up en een vogelnest waar mijn haar zou moeten zitten. Bevallen zag er toch echt wel iets charmanter uit op tv.

Ik kon niet meer. Dit zette nog uren voort. En door een personeel tekort die dag in het ziekenhuis, duurde het steeds uren voor er iemand langs kwam om te kijken. 

'Het moet eruit!'

Riep ik toen de verloskundige eindelijk na 1.5 uur weer om het hoekje kwam kijken. Een uitspraak waar ik me nu zo voor schaam. En op dat moment ook, maar ik corrigeerde mezelf meteen. 'Haal haar er alsjeblieft uit!' Dat kon niet, onder narcose mocht ik niet. Mijn ademhaling was daar te onregelmatig voor en dat zou gevaarlijk zijn voor ons meisje. En ze gaan niet zomaar snijden. Al kon me dat toen mijn reet roesten. Ik was uitgeput. Ik had de dag ervoor al flink weeën gehad en we gingen nu ook al richting de avond.

De zuster zag dat het klaar was. 'We gaan weer een ruggenprik voor je regelen en dan gaan we de OK voor je klaarmaken.'

Dit ook omdat ik bij de laatste controle nog niet opgeschoten was en nog steeds 3 cm ontsluiting had. De voetbal die mijn dochter moest voorstellen, wilde er niet uitkomen blijkbaar. De weeënopwekkers werden afgekoppeld, maar de weeën stopten niet. Ik kreeg een morfine pompje. Om de 2 minuten een hemels goedje dat mij compleet deed wegdoezelen en waardoor ik me in een walhalla waande.

Hilarisch voor het publiek, aangezien ik dus elke minuut als een bezetene op dat knopje aan het drukken was. 

Het moment was daar. Ik kon mee voor mijn tweede ruggenprik. Maar de gynaecoloog kwam binnen - een schat van een man, met de naam van een bijbelsfiguur die de zee deed spreiden (Dr. Mozes) - hij wilde nog even voelen hoeveel ontsluiting ik nu had.

En je kan het natuurlijk al bedenken. Nog een klein randje en ik mocht persen. 9.5 cm ontsluiting!

Ik was dus in een weeënstorm terechtgekomen na het uitzetten van de opwekkers. Je zou denken dat ik ondanks alle toeters en bellen een dansje van geluk zou doen, maar nee. Ik had me al zo ingesteld op de keizersnede dat ik zo verdrietig werd. Hoe lang ging het nog duren? Ik wilde knuffelen met onze baby en mijn roes uit slapen. 

De dokter verzekerde mij om 16.45 dat ik echt om half 6 onze dochter zou vasthouden, maar dat ik het nu toch echt zelf ging doen. De morfine werd afgekoppeld. Dat mag niet tijdens het persen.

Dankjewel morfine, Het waren 45 minuten van rust. Nu moest ik weer aan de bak.

En toen begon het. Het persen alsof je leven er van af hangt. Richting je billen, want als je het gevoel hebt dat poept. Dan doe je het goed.

En daar was die dan. 

Dé pers der persen.

En dan heb ik het niet over de pers die mijn baby er uit deed floepen. Al was dat met het grove geweld en tijdsbestek bijna geen floepen meer te noemen.

Maar dé pers waarin het bruine goedje eruit vloog.

Ja joh. Iedereen (mijn moeder, zusje, man, de doula die toevallig een dag mee liep in het ziekenhuis, de stagiaire, het tweetal verloskundigen, gynaecoloog en voor mijn gevoel het camera team van RTL Shownieuws) die bij mijn bevalling waren konden het zien. De stagiaire, arm kind, mocht een washandje tegen mijn glory hole houden. En de andere verloskundige kwam vervolgens met de uitleg 'Dan weet je waar je heen moet persen, pers maar naar het warme washandje.'

Op dat moment kon ik niet reageren zoals ik normaal zou doen. Rustige, nette Amber was veranderd in een bevallingszilla. Die rédelijk klaar was met het bevallen na 1.5 dag heftige weeën en nog steeds geen baby had mogen ontvangen na al dat harde onbetaalde werk.

"IK WEET ÉCHT WEL DAT ER POEP UIT MIJN ARIE KOMT."

Ik denk dat het maar goed was dat ik mijn ogen dicht had, want man, wat heb ik nu medelijden met mijn entourage.

Vanaf dat moment ging alles in een sneltrein vaart. En 17:18 werd onze dochter geboren.

48 cm, 3040 gram.

Marley.

En toen voelde ik me zelf ook herboren, want ik had toen weer zoveel energie. En het cliché is waar, je vergeet alles. Dat ik meteen bijna wilde zeggen:

'Nog een rondje?'