Bevallingsverhaal - Vroegtijdig gebroken vliezen

Na een dag vol nesteldrang plof ik in bed. Het wiegje staat opgemaakt en wel naast het bed te pronken en ik val voldaan in slaap. Om half 3 schrik ik wakker van een harde “plop”, ik spring uit bed en het lijkt alsof ik in mijn broek plas. Gelukkig niet in bed is wat ik denk, snel opfrissen, plassen en mijn bed weer in. Op het moment dat ik ga lopen besef ik ineens dat het ook wel eens mijn vliezen kunnen zijn, toch overtuig ik mezelf ervan dat het niet zo is. Ik ben immers pas 34 weken + 5 zwanger en heb dus nog wel even te gaan.

Na een kort toiletbezoek is er geen ontkennen meer aan, dit zijn wel degelijk mijn vliezen die zijn gebroken. Ik maak mijn man wakker en hij belt direct het ziekenhuis. Half 5 zitten we uiteindelijk in de auto naar het ziekenhuis.. Deze hadden we even niet aan zien komen!

Bij aankomst in het ziekenhuis bevestigt de verloskundige al snel dat mijn vliezen zijn gebroken en dat het nu een kwestie wordt van wachten of mijn lichaam in “actie” gaat komen of niet. We krijgen een kamer toegewezen, de nodige onderzoeken worden gedaan en we krijgen ontbijt op bed (dat klinkt luxer dan het is, maar helemaal prima uiteraard).

Halverwege de ochtend begint mijn buik te rommelen en wordt overal vaart achter gezet. De afspraak met de anesthesist wordt vervroegd en we krijgen een rondleiding over de afdeling neonatologie. Ineens komt het besef dat dit wel eens heel anders gaat lopen dan we hadden verwacht. Zo naïef als ik was dacht ik dat als de bevalling door zou gaan zetten we met bijna 35 weken na de bevalling gewoon naar huis zouden kunnen gaan met onze pasgeboren baby..

Gedurende de dag blijven de weeën komen en gaan. Vanwege de kans op infecties willen ze niet toucheren voordat ze zeker weten dat de bevalling doorzet. Rond de middag worden de weeën zo regelmatig dat we, als het nog even zo doorgaat, gaan verhuizen naar de verloskamers. Na een tijdje neemt alles weer af en wordt mijn buik weer rustiger. Vals alarm dus!

Mijn ouders zijn naar het ziekenhuis gekomen om even samen wat te eten als afleiding. De hele dag in onzekerheid maakt me nerveus en ik was even toe aan wat bekende gezichten. Tijdens het avondeten nemen de weeën langzaam weer toe en wil ik naar mijn kamer. Rond 23.00 uur verhuizen we naar de verloskamer, want het lijkt nu toch écht te gaan gebeuren. Die nacht worden de weeën alsmaar heftiger, de tijd er tussen korter en de duur van de wee langer. Op het moment dat we denken dat er echt geen ontkomen meer aan is, zwakt alles weer af. Na een nacht vol weeën, verkeerd geprikte infusen en een bloedbad verder is het rond 6 uur ik de ochtend weer rustig zowel in de kamer als in mijn buik.

Een iets wat ontactische verpleegkundige geeft aan dat dit nog zo door zou kunnen gaan tot week 37. Ik word al bang van de gedachten en weet even niet meer waar ik het zoeken moet. Na kort overleg met de gynaecoloog mogen we even naar huis. Op adem komen, hopelijk wat slapen en dan morgen weer terug voor een CTG en kijken hoe verder.

Uitgeput belanden we thuis in bed. Na welgeteld 2 uurtjes slaap was het etenstijd. Mijn broer had wat boodschappen voor ons gehaald en bleef nog even gezellig kletsen. Ik voelde de weeën langzaam weer opkomen, maar bleef nog even in de ontkenningsfase.

Rond middernacht was er geen ontkennen meer aan en moesten we opnieuw richting het ziekenhuis. Nu mochten we direct door naar de verloskamer. Ik kwam met mijn emmertje onder mijn arm al hijgend en puffend de lift uit en de verpleegkundige wist genoeg. We mochten direct door naar de verloskamer, want de weeën kwamen zo snel achter elkaar.

Ik wilde graag weten hoe het ervoor stond, want de onwetendheid vond ik écht ‘killing’. Helaas wilde ze dit nog altijd niet doen, omdat ze hoopte dat het weer af zouden nemen. Toen ze dit zeiden kon ik ze wel schieten. Are you kidding mee? Dit trek ik niet nog 3 weken hoor!

Een sterrenkijker

Na het weinige slapen, de heftige pijn en de onzekerheid was het tijd voor pijnmedicatie om een beetje tot rust te komen tussen de weeën door en me voor te kunnen bereiden op het zware werk wat mijn lichaam nog moest gaan doen. Inmiddels was wel duidelijk dat de bevalling niet meer tegen te houden was dus was alle rust die ik nog even kon pakken mooi meegenomen. Aangezien het midden in de nacht was was een ruggenprik erg lastig en werd er gekozen voor een morfinepompje.

Ik kan je eerlijk vertellen.. De pijn is er nog steeds, maar je bent zo stoned als een garnaal waardoor je (of je nou wilt of niet) tussendoor gewoon in slaap valt. In de toekomst zou ik zeker niet meer voor deze pijnbestrijding kiezen, er zijn voor mij te veel gaten ontstaan in mijn geheugen en ook mijn man vond mijn ‘wappie-gedrag’ maar niks.

In de loop van de ochtend gaf mijn lichaam ineens een niet te houden persdrang. Waar de verloskundige nog zo zei dat het niet kon, riep mijn hele lijf iets heel anders. En oh men probeer pers-weeën maar eens weg te puffen, dat is niet te doen als je hele lijf schreeuwt dat je moet persen. Na lang aandringen ging de verloskundige toch voelen en wilde ze helpen om het laatste ‘randje’ weg te duwen zodat ik kon gaan persen.

Daar was het moment suprème, ik mocht gaan persen en je verwacht het niet... Alle weeën waren zo goed als weg. Hou je het zo lang tegen, heb je ze nodig zijn ze weg. De moed zonk me in de schoenen, maar na een goede shot weeënopwekkers kwamen ze drie keer zo hard weer terug.

Veel van de momenten die ik nu ga beschrijven weet ik zelf niet meer goed, maar na bijna twee uur persen zat er niet tot nauwelijks vooruitgang in. Ineens sloeg de sfeer in de kamer om, werd de verloskundige en verpleging stiller, werd er wat rond gebeld en stonden er ineens extra mensen in de kamer. Het enigste wat ik hoorde is: ‘we moeten je nu gaan helpen, want de baby moet eruit’. Vervolgens volgde er een flinke knip, werd er iets uit de kast getrokken wat serieus leek op sla-bestek. Op het moment dat de gynaecoloog de verlostang wilde plaatsen kwam hij erachter waarom het zo moeizaam ging. De baby lag met zijn gezicht naar boven. Dit verklaarde de enorme persdrang die er ineens was en het feit dat er maar geen vooruitgang in zat. Met heel wat geweld en brute kracht werd daar eindelijk (53 uur na de gebroken vliezen) onze zoon geboren. Hij mocht gelukkig even bij me liggen, mijn man mocht de navelstreng doorknippen en voor ik het zelf goed en wel door had was mijn man samen met onze pasgeboren baby op weg naar de afdeling neonatologie. Gelukkig zaten mijn ouders inmiddels op de gang, vingen ze een korte glimp op van hun pasgeboren kleinzoon en mocht mijn moeder bij me komen. Ik lag nog in een waar oorlogsgebied, moest gehecht worden en kon nauwelijks beseffen dat ik zojuist moeder was geworden van onze kleine dappere zoon Gijs!

Na twee uur zag ik mijn man weer en mochten we eindelijk samen naar Gijs. In mijn rolstoel werd ik naar de afdeling neonatologie gereden en daar lag hij.. Een mini-mensje verstopt onder een veel te grote muts, een infuus in zijn hand en heel veel plakkertjes op zijn kleine borst. Deze kraamweek zou wel eens heel anders gaan lopen dan we van te voren hadden bedacht..