Bevallingsverhaal van the wildhearted mother

Voordat de bevalling begon, werd er tijdens de zwangerschap ontdekt dat ik een GBS infectie had. Een GBS infectie is een bacteriële infectie waarbij er een kleine kans ontstaat dat een baby ernstig ziek wordt, wanneer die bij de bevalling langs de baarmoederhals gaat.

De kans dat een baby GBS krijgt en ook echt ziek ervan wordt, is zeer klein. Toch kan deze kans vergroot worden door een aantal situaties, bijvoorbeeld wanneer je vliezen langer dan 24 uur gebroken zijn. Er werd mij verteld, tijdens de zwangershap door de verloskundige, dat zodra de bevalling begon of mijn vliezen braken, ik meteen met hen contact moest opnemen. Zij zouden mij dan doorsturen naar het ziekenhuis om twee antibiotica gifts te geven (dit om de kans dat baby ziek wordt te verkleinen). Toen het moment was aangebroken, ging het toch heel anders...

Om 00:18 op de uitgerekende datum, 10 september, braken mijn vliezen. Er gutste water langs mijn benen en ik riep mijn man die nog lekker lag te slapen. Toen hij wakker werd en het water hoorde druppelen op de grond, schoot hij het bed uit en zei hij: "Oh, mijn god je, vliezen zijn gebroken! Al snel werd de verloskundige door hem gebeld, die zei dat zonder weeën er niks gedaan kon worden en dus werd er geen actie ondernomen. We kregen het advies om te gaan slapen. Nou, ik kan je vertellen dat, dat dus echt niet ging!

Later die nacht kreeg ik wel weeën, maar ze waren onregelmatig en dat zorgde ervoor dat er nog steeds geen reden was om naar het ziekenhuis te gaan, aldus de verloskundige.

Om een uur of 12 in de middag kwam de verloskundige langs en er werd bevestigd dat mijn vliezen gebroken waren. Maar hoever ik ontsloten was wilden ze niet controleren, want dan moesten ze langs de baarmoederhals en dat zou de baby kunnen infecteren. Er werd een plan gemaakt om te overleggen met het ziekenhuis. Tegen een uur of vier werd er besloten dat als de weeën niet regelmatig waren, ik voor een controle om acht uur naar 't ziekenhuis moest gaan., puur om te kijken of alles nog wel goed ging. 

Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen, werd ik aan het beeldscherm gekoppeld, daar werd alles goed in de gaten gehouden. Ik voelde de weeën om de drie minuten komen en gaf dat ook meerdere malen aan. Het zou de bedoeling zijn dat ik de volgende ochtend ingeleid zou worden. Ik mocht (gelukkig) in het ziekenhuis blijven, omdat ze dan al van te voren antibiotica konden toedienen. Het toedienen van het eerste gift ging niet zo soepeltjes, want ik werd tot drie maal toe verkeerd geprikt in mijn aderen, terwijl ik heftige weeën moest opvangen.

De nachtdienst was gearriveerd in het ziekenhuis. Zij besloten dat ik toch maar naar de verloskamer gebracht werd, waar ik nog op het comfortabele logeerbed mocht liggen. De  bevalling zou immers nog wel op zich laten wachten.

Ik vond dat de weeën ondragelijk werden, daarom besloot ik dat het tijd werd om naar pijnstilling te vragen. Eindelijk werd er daardoor gekeken hoever ik ontsloten was en dit bleek al een dikke acht centimeter te zijn! Ik moest, met weeën en al van het ene bed, klimmen op het andere bed, iets waar je echt niet op zit te wachten.

Eenmaal in het "bevalbed" lukte het mij steeds slechter om de weeën op te vangen. Ik begon verkeerd te ademen en mijn zicht viel weg. Ik kon nog net mijn man vertellen dat ik niets meer zag. Mijn man die zeer alert was, kaartte dit aan bij de verloskundige. Het bleek dat ik aan het hyperventileren was. Mijn man deed voor hoe ik moest puffen en daardoor ging het beter.

De verloskundige van het ziekenhuis wilde de pijnstilling klaar maken, maar toen kreeg ik, juíst op dat moment, persdrang.

Vijf minuten later, op 11 september 2020 om 01:13 werd Maeve geboren.

Omdat ik nooit de tweede antibiotica gift heb gehad en ik langer dan 24 uur gebroken vliezen had, moesten we langer in het ziekenhuis blijven voor controle. Gelukkig heeft Maeve er niks aan overgehouden. Ik weet dat een bevalling onplanbaar is, maar mijn bevalling geeft mij toch wel een dubbel gevoel. Ik had constant het gevoel dat ik niet serieus werd genomen. Ook dat er tijdens mijn zwangerschap het èèn werd gezegd en het ander werd gedaan, maakt me best wel boos. Maar het is gebeurd zoals het is gebeurd en ik heb mijn prachtige meid gezond ter wereld gebracht. Dat zijn de dingen waar ik me op focus, de positieve dingen. De intense band die ik op dat moment met mijn man had bijvoorbeeld. Ik vertrouwde hem volledig en voelde me bij hem veilig. Hij was er voor mij, voor de volle 100%. Hij hield mijn hand vast, aaide mijn hoofd, suste me, wanneer ik verging van de pijn. En Maeve die het zo geweldig deed en in èèn keer meteen goed aanlegde toen ik voor het eerst de borst gaf. Toen mijn man na de bevalling voor de grap vroeg: "Nog een keertje"? Zei ik voluit 'JA'!