Snap
  • Bevallingsverhalen
  • pre-eclampsie

Bevallingsverhaal van James

Geboren op 16-01-2019

Op de nacht van maandag tot dinsdag werd ik s'nachts wakker van voorweeën. Ik kon ze nog makkelijk weg puffen, maar pijnlijk was het wel. Mijn slijmprop was ik inmiddels ook verloren. Ik vond dat er best veel bloed bij kwam kijken dus belde de verloskundige op. Volgens haar was het normaal en adviseerde me om nog even te slapen.

Het slapen was niet meer gelukt en om 10:30 had ik een afspraak bij de verloskundige. Mijn bloeddruk werd gemeten en was te hoog. Ook was er eiwit in mijn urine te vinden waardoor ze me doorstuurde naar het ziekenhuis. 

Het vermoeden werd bevestigd, ik had pre-eclampsie. Omdat ik al 40 weken en 1 dag zwanger was werd ik ingeleid. Iets wat ik eigenlijk niet wilde, maar alles voor de gezondheid van de kleine. Ik kreeg tabletjes om mijn bloeddruk te verlagen maar toen dat niet lukte werd ik aan het infuus gelegd. Ook kreeg ik magnesium toegediend en werd er een katheter geplaatst.

Pas om 22:00 was mijn bloeddruk eindelijk stabiel en werden mijn vliezen gebroken. Ik had al 4 cm ontsluiting! Rond 23:30 werden de weeënopwekkers toegediend en dat was zo heftig. Ik kon de weeën moeilijk opvangen en zag het niet zitten om het zonder pijnstilling te doen. Ik wilde graag een ruggenprik, maar 5 minuten later voelde ik enorme persdrang.

De gynaecoloog kwam checken en ik had 10 cm ontsluiting! Aangezien de baby nog niet helemaal ingedaald was moest ik de persweeën opvangen. Dat vond ik sowieso het ergste van de bevalling. Het gaat zo tegen je gevoel in.

Ik hield het echt niet meer. Mijn vriend ging de gynaecoloog halen en mocht ik gaan beginnen met persen. Ik had het idee dat ik dat helemaal niet kon. Er was een enorm lieve stagiaire die mij zo goed aanmoedigde.

Een half uur later is onze zoon geboren! We moesten nog een paar dagen in het ziekenhuis blijven, maar ik vond het zo'n bijzondere ervaring. Een dag later zei ik; ik zou het zo weer doen!