Bevallingsverhaal: Solutio placentae

De zwangerschap van mijn 1e kind verliep eigenlijk heel goed. Ik had niet veel te klagen. Ik voelde mij goed weinig kwaaltjes en was dolblij met de komst van ons 1e kindje. Tot de 35e week. Een week voor de kerst. Mijn man zat beneden nog tv te kijken. Ik deed al een poging om te slapen maar ging eruit om te plassen. Het was niet goed. Ik had heftig bloedverlies. Ik wist niet wat het was maar ik dacht gelijk dit is foute boel. Ik gilde naar beneden ik heb bloed heel veel bloed en mijn man stierde naar boven. Hij schrok er ook van en belde gelijk de verloskundige. Nog geen 10 minuten later stond ze voor de deur. Het allerbelangrijkste ging het goed met ons kindje? Gelukkig kon ze snel de hartslag van ons kindje vinden en dat geluid stelde me al iets meer gerust. De verloskundige probeerde dat ook en zei dat ik me niet het ergste in mijn hoofd moest halen. Toch moest ik gelijk naar het ziekenhuis. Daar aangekomen werd ik aan het ctg gelegd en werden er verschillende echo's gemaakt. Het was niet duidelijk waar het bloedverlies vandaan kwam. Uit het ctg bleek dat ik ook lichte weeen had. Daar was het nog wel een beetje te vroeg voor dus kreeg ik weeënremmers. Als de weeen zouden doorzetten zou ons kindje met 35 weken zijn geboren. Dat gebeurde gelukkig niet. Ik lag een week in het ziekenhuis en de dag voor kerst mocht ik naar huis. Ik mocht niet veel meer doen. Vooral veel rust houden en aan mezelf en mijn kindje denken. In het begin was het heerlijk maar op een moment was ik klaar met het rusten thuiszitten en niks doen. Voor mijn gevoel was ik aan het wachten en wachten totdat er iets gebeurde. Ik was in de veronderstelling dat het voor de 40 weken zou komen omdat ik al eerder wat weeen activiteit had. Maar ons mannetje bleef nog lekker zitten.

In de nacht van 13 op 14 Februari (4 dagen na de uitgerekende datum) stond ik op om te plassen. Ik voelde gelijk heel veel warm water langs mijn benen lopen. Ik ving het op in een glas die ik al een tijdje op mijn nachtkastje had staan voor het geval dat. Ik maakte mijn man wakker en we waren te hyper om nog te kunnen slapen want het ging nu echt gebeuren. Om 04.00 uur had ik wat lichte krampen en zag ik ook dat ik wat licht bloedverlies had. Dus mijn man belde de verloskundige. Ze kwam wel even kijken. Ze zei dat ik me niet druk moest maken over het bloedverlies en voelde dat ik 1 cm ontsluiting had. Dat ging nog wel even duren dus. Ze zei: ga maar lekker in bad of onder de douche en dan kom ik om 08.00 uur in de ochtend terug.

Nou een lekker bad leek me wel wat. Toen ik in het bad ging zitten was gelijk het hele bad rood en had ik 3 grote bloedproppen in het bad. Ze waren zo groot als een appel ongeveer. Ik zag het wel maar schrok er niet zo van want ineens werd mijn pijn een stuk heftiger. Mijn man belde gelijk weer de verloskundige en ze kwam gelijk naar ons toe. Ze zag de bloedstolsels in bad en ze belde gelijk naar het ziekenhuis. Ik moest er gelijk naartoe. Mijn weeen waren op dat moment heel pijnlijk. Het was ook meer een weeenstorm. En had geen tijd om tussen de weeen even op adem te komen.

Aangekomen in het ziekenhuis zijn we gelijk naar de verloskamer gegaan. Ik meer gestrompeld want er stond geen rolstoel (AAAAAH)!!!! Mijn man boos ik boos maar goed ik had belangrijkere dingen aan mijn hoofd namelijk bevallen. De verloskundigen in het ziekenhuis waren super lief en heb ook veel steun gehad aan mijn allerliefste mannetje. De  pijn werd nog heviger en kon het niet meer aan. Ik kreeg pijnbestrijding. Een pompje en een infuus zodat ik het zelf kon toedienen. Heerlijk vond ik het! De weeen waren erwel maar niet zo intens en viel af en toe bijna in slaap. Maar goed dan kwam er weer zo'n wee en was ik gelijk weer wakker. De ontsluiting schoot niet op en om 08.00 uur had ik nog maar 2cm ontsluiting. Ik kreeg daarom weeen opwekkers. De hartslag van ons ventje moest bijgehouden worden dus kreeg hij een draadje op zijn hoofdje. Zijn hartslag kelderde te snel naar beneden. Ik had dat op het moment niet goed door want ik was helemaal suf van de pijnbestrijding.

Na de weeen opwekkers ging het ineens snel. Om 11.30 had ik 10 cm ontsluiting en kreeg ik persweeën. Het was een gevoel alsof ik heel nodig moest poepen. Toen mocht ik eindelijk persen. Tijdens een perswee ging de hartslag van ons kleintje weer te ver naar beneden en dus moest ik een paar persweeën wegpuffen. Het bloeden ging ook nog steeds door. Ik zal je 1 ding zeggen persweeën wegpuffen is geen pretje. Het vorderde niet met het persen en uiteindelijk hebben ze een vacuum geplaatst. Toen werd Lars om 12.12 uur geboren. Hij werd op mijn buik gelegd maar was futloos, zwak en blauw van kleur. Hij werd meteen daarna weer bij me weggehaald en onderzocht door de kinderarts op de ic. Ik werd in de tussentijd gehecht en was niet rustig. Mijn man stond op de gang op te wachten totdat hij iets zou horen over hoe het met ons mannetje ging. Ik lag daar en was bang dat het niet goed was. Lars moest in de couveuse en naar de kinderafdeling. We kregen te horen dat het goed met m ging maar een trage start heeft gehad. Hij moest nog wat aansterken. Toen ik een beetje was bijgekomen mochten we uiteindelijk naar hem toe en heb ik mijn ventje borstvoeding gegeven. Heel bijzonder vond ik dat en was zo blij dat het goed ging met ons wonder.

Ik kijk terug op deze bevalling met een vervelend gevoel. Ik heb 1300 ml bloed verloren en dat kwam omdat mijn placenta deels loszat. Daarom liep de groei van ons kindje ook wat achter. Ik ben daarna ook in een heftige periode beland (Dat kun je lezen in mijn blog: Help horrormonen laat me met rust!) en denk dat dat zeker met mijn bevalling te maken heeft gehad.