Bevallingsverhaal na 9 maanden misselijk te zijn geweest

Mensen zeggen weleens; de laatste loodjes wegen het zwaarst, maar pfff. Overtijd gaan is verschrikkelijk. Ik heb tijdens de zwangerschap uiteraard gesprekken gevoerd met de verloskundige waarin ik heb aangegeven echt niet overtijd te willen gaan. Ik had tenslotte al zo’n zware zwangerschap gehad tot nu toe. De verloskundige gaf aan pas vanaf week 41 actie te gaan ondernemen. Dit was een flinke domper, hoe moet ik ooit nog een bevalling gaan doen?

Op 28 december (40+5) had ik weer een reguliere controle bij de verloskundige. Ik hoopte uiteraard dat er dit keer wel íets van ontsluiting zou zijn, zodat de verloskundige mij zou kunnen strippen. Het rommelde namelijk al behoorlijk en dit begon mij op te breken. Bij het controleren van de bloeddruk bleek deze wel erg hoog te zijn. Hierdoor besloot de verloskundige mij door te verwijzen naar het ziekenhuis om verder onderzoek te doen.

Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis voelde ik mij steeds slechter voelen. Ik werd licht in mijn hoofd en voelde mij er slap. Hierdoor besloot de gynaecoloog om mij de volgende dag te gaan inleiden door middel van vaginale pilletjes. Dit voelde voor mij al een opluchting, ondanks ik nog niet wist hoe de inleiding precies in zijn werk zou gaan. Ik mocht ervoor kiezen om te overnachten in het ziekenhuis, of nog een nachtje thuis te blijven en de volgende dag terug te komen. Ik koos voor het laatste.

De volgende dag moest ik om 7.00 bellen of ik kon komen. Het was namelijk erg druk en er moet natuurlijk wel een kamer vrij zijn. Helaas was er nog geen plek, ik moest om 10.00 even terug bellen. Probeer nog maar even te slapen zeiden ze, dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Dat lukte uiteraard niet, we waren zo opgewonden! Geen idee dat het nog zolang zou gaan duren voordat wij ons mannetje in ons armen mochten sluiten. Na het telefoontje van 10.00 mochten wij langzaam die kant op rijden, er was een kamer vrij gekomen. Daar gingen we dan met het vluchtkoffertje wat al weken in de hoek van de kamer stond. We zouden vertrekken met z’n tweeën en terug komen met zijn drietjes, dachten wij…

Eenmaal in het ziekenhuis kreeg ik om 12.00 uur het eerste tabletje toegediend. Dit zou elke 4 uur herhaald worden. Telkens na het pilletje zou ik een uur aan de CTG moeten blijven om de hartslag van de baby te monitoren. Na het eerste pilletje was de hartslag al wat vlakjes, hierdoor moest ik tot de volgende pil sowieso aan het CTG moeten blijven liggen. Echt een fijn begin was dit niet. Afijn, de hartslag bleef vlak máár stabiel, dus om 17.00 uur kreeg ik mijn 2e pilletje. Dit was al later dan gepland door drukte op de afdeling. Om 22.00 had ik eindelijk 1CM ontsluiting, maar er gebeurde, op wat krampen na, vrij weinig. Ik kreeg mijn 3e pilletje en daarna zou ik naar een andere afdeling gaan om daar te slapen. Helaas bleef de hartslag erg vlak, hierdoor moest ik tot 01.30 aan het CTG blijven liggen op mijn linkerzij. Ik was helemaal uitgeput, en mocht de hele dag al amper bewegen.

Het was een kort nachtje, om 7.00 stonden ze alweer met ontbijt aan het bed. Pas om half 2 kreeg ik mijn 4e pilletje. Nog steeds zat ik vast op 1CM. Wel hebben ze mij toen gestript, maar dat deed niet veel. De hartslag van de baby begon af en toe weg te vallen. Hierdoor besloten de verpleegkundige om alvast een infuus aan te sluiten voor het geval dat het een keizersnede zou worden. We konden zo niet langer doorgaan. Ik kon/mocht niet bewegen en ik was op van de zenuwen. Het voelde niet goed om te zien hoe de hartslag bleef schommelen.

Ondertussen had ik al wel aardig wat weeën, maar dit was niet te zien op de monitor. Ik kreeg om 19.00 uur mijn 5e pil. Hierna ging het al snel los. Ik kwam terecht in een heftige weeënstorm die niet gemonitord werd. Rond 02.00 werden mijn vliezen gebroken. De gynaecoloog zag al snel dat de baby extreem veel gepoept had in het vruchtwater, maar nam nog geen actie. Dit vond ik persoonlijk erg vreemd, ook omdat de hartslag al vanaf het begin niet goed was! Ik kon de pijn niet meer aan en kreeg een ruggenprik. Helaas sloeg dit niet aan en maakte het de pijn ondragelijk. Er zat een zenuw bekneld dachten ze. Dit was de ergste pijn die ik ooit gehad heb. Links was verdoofd en rechts leek wel dubbel zo erg. Ondertussen had ik wel 7CM ontsluiting.

Dit was het moment dat ik begon te roepen; geef mij een keizersnee, ik kan niet meer! Het voelde echt helemaal niet meer goed. Ik had het idee dat de baby het helemaal niet meer naar zijn zin had in de buik, begrijpelijk ook aangezien hij in het water gepoept had. Ik kon er niet bij met mij hoofd dat het team geen actie ondernam! Ook vorderde de ontsluiting niet meer.

Ze hebben mij 8 uur lang (!) met gebroken vliezen laten doorstrijden. Het was een verschrikkelijke stressvolle ervaring. Uiteindelijk werd de hartslag zo vlak dat er snel besloten werd om een keizersnee uit te voeren. Ik was blij dat er eindelijk een knoop werd doorgehakt, maar zal nooit begrijpen waarom dit zo lang heeft moeten duren.

Ondertussen is het al 31 december 09.36 uur als ons zoontje eindelijk ter wereld komt. Maar was hij ook gezond? Lees dit en meer in mijn volgende blog!

Liefs,

Yanique