Snap
  • Bevallingsverhalen
  • Bevalling
  • keizersnede
  • stuitligging
  • Bevallingsverhaal
  • Keizersnee
  • geplande

Bevallingsverhaal: mijn geplande keizersnede

Mijn dochter Evy lag in stuit. Daarom heb ik gekozen voor een geplande keizersnede en bewust niet voor een draaipoging! Eerlijk gezegd was ik blij met een keizersnede. De dagen na de keizersnede was ik helemaal in de war en kan ik me nauwelijks iets herinneren van de kraamperiode.

Vanaf week 30 lag Evy met haar hoofdje omhoog. Het was nog lastig om de verloskundige er van te overtuigen dat de 'billetjes' onder mijn ribben geen billetjes waren, maar een hoofdje. Uit de echo bleek inderdaad dat ik gelijk had. Nog genoeg tijd voor haar om te draaien volgens de verloskundige. Maar mijn gevoel zei dat ze niet meer zou gaan draaien. Ook ik lag met mijn hoofd omhoog in de baarmoeder omdat de baarmoeder van mij en mijn moeder waarschijnlijk een afwijkende vorm hebben. Daarom kon ik al vroeg nadenken over de opties en mij voorbereiden op een keizersnede. Heel lastig vond ik het dan ook niet toen ik met 35 weken een beslissing moest maken. Wel of geen draaipoging? Een stuitbevalling of een keizersnede?

Een draaipoging wilde ik op voorhand al niet. Mijn visie daarop is dat kindjes niet voor niks op een bepaalde manier in de baarmoeder liggen en bovendien levert een draaipoging onnodig veel stress op voor een baby (het hartje van de baby wordt niet voor niets in de gaten gehouden). Een stuitbevalling vond ik te veel risico’s met zich mee brengen, bovendien ken ik het (stuit)bevallingsverhaal van mijn moeder en daar word je ook niet vrolijk van. Een keizersnede brengt alleen meer risico’s mee voor de moeder, maar is relatief veilig voor de baby en dat is waar het voor mij om gaat.

Mijn besluit stond dus vast: een geplande keizersnede. Zo erg vond ik dat niet. Ik hou ontzettend van plannen en ik wil precies weten waar ik aan toe ben. Toch hoopte ik stiekem wel dat de bevalling eerder zou beginnen. Dan zou ik toch nog een deel van een natuurlijke bevalling meemaken. Maar dat gebeurde niet.

Vanaf het moment dat we de datum wisten dat Evy geboren zou worden was ik aan het aftellen. Wat had ik zin in die dag! Zenuwachtig was ik (nog) niet. Op de dag zelf ging de wekker om 04:30, we moesten ons om 06:30 melden in het ziekenhuis. Ik was als eerst aan de beurt die dag, super fijn! Eenmaal in het ziekenhuis werd ik gebracht naar mijn bed, op een zaal met 1 andere vrouw. Ik kreeg een heel kort ziekenhuis jasje aan (en verder helemaal niks..) met een extra zakje erin voor Evy, een infuus werd geplaatst en er werd voor de laatste keer gekeken of Evy nog steeds met haar hoofd omhoog lag.

Om 07:50 kwam de verpleegster binnen om ons naar de operatiekamer te brengen. Toen begonnen de zenuwen pas te komen. We werden naar de operatiekamer gebracht en daar stonden ongeveer 10 mensen die zich allemaal aan mij voorstelde. Dat maakte dat ik nog meer zenuwachtig werd.

Er werden allerlei vragen aan mij gesteld, waaronder mijn naam, geboortedatum en voor wat voor operatie ik kwam. Om er zeker van de zijn dat ze de goede persoon hadden. Er werd extra benadrukt dat de kans er was dat Evy na de geboorte meegenomen zou worden omdat haar gewicht laag was.

Ik werd rechtop geholpen voor de ruggenprik. Hier zag ik het meeste tegenop. Mijn rug moest bol en een vrouw hield mijn schouders stevig vast. Ik vind niet snel iets pijn doen, maar de prik was een ontzettend naar gevoel. Je voelt echt dat ze in je ruggenmerg zitten en dat gevoel straalt uit naar je hele lichaam. Helaas was de prik verkeerd gezet en moest op een andere plek opnieuw gezet worden, opnieuw dat nare gevoel. Wat een opluchting toen hij de tweede keer wel goed zat. Al snel begonnen mijn benen heel warm te worden en nam het gevoel langzaam af. Ik merkte dat ik alles nog wel kon bewegen. Het plaatsen van de katheter kon ik nog voelen en ik begon mij zorgen te maken. Straks werkt de verdoving niet en ga ik alles voelen. Een vrouw vertelde mij dat mijn pijnzenuwen zijn uit gezet, maar de aanrakingszenuwen niet. Hierdoor zal ik alle aanrakingen gewoon voelen.

Mike zat naast mijn hoofd, ik kreeg een blauw doek voor mijn gezicht, met een doorzichtig scherm die nog dicht zat en ze begonnen te snijden. Dit was erg spannend want ik was bang dat ik het zou voelen, maar dat was natuurlijk niet het geval. De druk op mijn ingewanden namen toe omdat de dokters op mijn buik aan het drukken waren, waardoor ik benauwd werd en enorme kramp in beide schouders kreeg. Ik was bang om misselijk te worden of flauw te vallen. Maar er was niets aan de hand, dit was allemaal normaal werd mij verteld. 

De gynaecoloog gaf aan dat ze aangekomen was bij de baarmoeder en het luikje werd open gemaakt, ik zag de billen van Evy. Dat moment was zo onwerkelijk en kan ik niet in woorden beschrijven. Ze werd eruit gehaald en ze maakte meteen een geluidje. De dokter zette haar voor het luikje zodat we haar konden zien. Het eerste wat ik dacht was wie is dit? Ik ken haar niet. Heeft zij al die tijd in mijn buik gezeten? Het voelde niet meteen als mijn dochter, maarja hoe voelt het om een dochter te hebben? Ze werd neergelegd op een tafel in dezelfde ruimte, Mike was bij haar en ik hoorde haar huilen. Wat fijn dat alles goed gaat. Het gewicht was goed en ze mocht bij me liggen.

Evy was super alert, haar donkergroene/grijze oogjes waren open. Haar hele gezichtje was scheef en haar neus platgedrukt. De kinderarts zou later naar het neusje komen kijken, maar een asymmetrisch gezicht na de geboorte komt vaker voor werd gezegd (we hebben nog veel ziekenhuisbezoekjes gehad voor haar neusje en verschillende dokters gezien. Uiteindelijk is het gelukkig goed gekomen). Het eerste wat ik deed was onder haar mutsje kijken of ze haar had, maar dit had ze nauwelijks. De haartjes die ze had waren blond, hoe dan? Totaal niet het kindje wat ik had gedacht dat ik zou krijgen. Ze leek wel ontzettend op Mike, dat was zo leuk om te zien.

Ondertussen werd ik gehecht, maar ik kreeg hier niets meer van mee. Toen het klaar was werden we naar de uitslaapkamers gebracht, Evy lag de hele tijd lekker warm bij mij. Het gevoel in mijn benen begon alweer wat terug te komen en ik werd regelmatig gecontroleerd. Mike was al die tijd bij me en met zijn telefoon had ik al even mijn ouders geappt, die in het ziekenhuis op ons aan het wachten waren.

We werden naar de kraamafdeling gebracht, naar een andere kamer dit keer. Ik kreeg een privékamer, waar we de komende 3 dagen zouden blijven. Het rare is dat ik deze dagen in het ziekenhuis me niet meer goed kan herinneren, net als de kraamperiode thuis. Het is allemaal aan me voorbij gegaan, misschien door de vermoeidheid, door de morfine of door alle gebeurtenissen. Wat ik me wel kan herinneren is de enorme pijn in mijn buik. Dat viel me erg tegen. Lachen en hoesten ging bijvoorbeeld niet. Toen mijn katheter er de tweede dag werd uitgehaald, moest ik zelf naar de wc lopen. Het uit bed stappen en naar de wc gaan duurde 30 minuten, zo gingen de dagen tenminste wel snel voorbij..

Inmiddels is Evy alweer 10 maanden. Wat zijn wij blij met Evy en wat houden wij ontzettend veel van haar. Mijn gevoel voor Evy moest echt groeien (misschien komt dit door de keizersnede? Ik weet het niet). Mike was vanaf de geboorte direct gek op Evy en wijkte geen moment van haar zij. Ik was de eerste dag compleet in de war. Vanaf de tweede dag merkte ik dat het 'moedergevoel' begon te komen omdat ik in het ziekenhuis de tijd had om heel veel met Evy alleen te zijn. Wat dat moedergevoel precies is? Ook dat is niet in woorden te omschrijven en kan je alleen begrijpen als je moeder bent. Hoe oud je kindje ook is, iedere dag ga je meer van hem/haar houden, dat is zo bijzonder.

Een week later liep ik alweer door de stad alsof er niks gebeurd was. Die vreselijke pijn aan mijn wond nam heel snel af en het herstel is me uiteindelijk alles meegevallen! Er is mij verteld dat ik 6 weken niet mag stofzuigen en sporten, stofzuigen deed ik na een week al en sporten het liefst ook. Kortom, zo’n ideale bevalling zou ik zo nog 10 keer over doen.

Wie heeft er ook een keizersnede gehad en was jullie ervaring vergelijkbaar? Of juist niet?

4 jaar geleden

38.3

4 jaar geleden

Met hoeveel weken hebben jullie ks gehad bij de stuitligging?

4 jaar geleden

En toch ben ik blij dat het bij onze dwarsligger gewoon een natuurlijke bevalling is geworden. Ik zag zo op tegen een keizersnede. En na het lezen van jouw verhaal heb ik dat eigenlijk nog steeds.

4 jaar geleden

Ook ik kreeg ruim 5 jaar geleden en keizersnee omdat onze dochter dwars lag. Dag voor ks hebben we een draaipoging gehad ging op zich goed ook niet pijnlijk of zo. Maar toen ze haar weer loslieten draaide ze gelijk weer terug naar haat favoriete stekkie. Daardoor kwam de navelstreng onder te liggen dus bevallen gewoon kon niet. Vreemd genoeg had ik al vanaf begin zwangerschap het gevoel deze baby wordt niet-biologische natuurlijke wijze geboren en als ik overtijd loop verlies ik haar. En laat het nou toeval zijn keizersnee dus en ze had navelstreng ook om haar nek dus ze zou het niet gered hebben werd me medegedeeld. Ik was zo blij dat ze eerder gehaald was en van de hele ks heb ik niks gevoeld. Zou het zo weer doen. Deed alles ook weer na de kraamweek. Oudste kindjes op fiets naar school huishouden noem maar op.