Bevallingsverhaal

Dinsdag 26 op woensdag 27 februari rond 12 uur had ik af en toe weeën, deze stopten toen ik naar bed ging. Woensdag 27 op donderdag 28 februari rond 12 uur kreeg ik opnieuw weeën, ik dacht deze zetten misschien ook wel niet door dus ben maar weer opnieuw naar bed gegaan. Echter bleven ze komen en ben ik uiteindelijk maar beneden op het kraambed gaan liggen, zodat mijn partner nog kon slapen. Ik ben toen begonnen met timen en ze kwamen om ongeveer de 6 minuten en hielden een minuut aan. De weeën werden steeds intenser en rond 4 uur vond ik ze moeilijk op te vangen. Ik heb toen besloten mijn partner maar te gaan wekken. Hij heeft op mijn verzoek de verloskundige gebeld. Rond kwart voor 5 was deze hier. Ik zat toen op 6 a 7 cm ontsluiting. Ik vond het erg vervelend dat meten van de ontsluiting!

Door al het gestommel is waarschijnlijk Elize wakker geworden. Elize was van slag en ik wilde Elize graag troosten, ondanks mijn eigen pijn. Hierdoor stagneerde de bevalling. (zat inmiddels op 7 a 8 cm) Rond half 6 is Elize opgehaald door schoonmoeder. Even later was ook de kraamzorg hier.

Ik had het erg zwaar met de weeën en kon niet meer ontspannen, dus hebben we besloten om de weeën onder de douche te gaan opvangen. Op een gegeven moment had ik het gevoel te moeten moeten poepen en moest ik onder de douche vandaan. Toen werd geconstateerd dat ik bijna volledige ontsluiting had (op een randje na). Ik mocht voorzichtig mee gaan persen. Na 15 minuten persen, om 7 uur ‘s ochtends is Fenna geboren. Echter zat haar schouder klem, waardoor ik uiteindelijk op handen en knieën ben bevallen. Ik weet nog steeds hoe ik zo snel op handen en knieën ben beland. Ik wist denk ik dat het gewoon moest. Fenna werd meteen losgeknipt en meteen mee genomen naar de keuken.. mij achterlatend. Toen ik op handen en knieën moest, wist ik instinctief dat het niet goed zat.. ik voelde het. Mijn partner bleef bij mij, maar die stuurde ik naar de keuken om te kijken of alles wel goed was. Ik kwam later wel. Ik voelde allemaal paniek, omdat ik Fenna niet hoorde en ze voor mijn gevoel een eeuwigheid wegbleven. Ik was ook enorm opgelucht toen ze eindelijk terug kwamen met haar (zal al met al een 10 min. geduurd hebben) Om 7:12 ben ik bevallen van de nageboorte. Kon aan Fenna niet merken dat ze het moeilijk heeft gehad, want ze pakte vrijwel meteen de tepel goed in haar mond. 

Apgar: 
na 1 min 5
Na 5 min 9 en
na 10 min 10

Ik bleek dus Schouderdystocie te hebben

Info wiki:
Schouderdystocie (ICD-10 O66.0) is een wanverhouding tussen het kind en het geboortekanaal van de moeder gedurende een vaginale bevalling, waardoor de schouders ingeklemd raken.
Bij schouderdystocie blijft de voorste schouder steken (hokken) achter het schaambeen (symfyse) van de moeder. Als het hoofdje geboren is, treedt er daardoor een probleem op bij de afwikkeling van de romp van het kind. Dit komt bij ongeveer 1% van alle bevallingen voor.

Complicaties:
Er zijn twee grote problemen bij een schouderdystocie:
Asfyxie: het kind kan nog niet ademen doordat het vastzit met de romp in het baringskanaal; hierdoor krijgt het kind zuurstoftekort. (Fenna heeft dan ook zuurstof toegediend gekregen)
Mechanische beschadiging van het kind door de pogingen om het kind los te krijgen, zoals een zenuwbeschadiging (Fenna lijkt er verder niets aan over te hebben gehouden, soms is het schoudertje gebroken of uit de kom geraakt door de ruwe manier van bevallen, beter dat dan een kind die te lang zonder zuurstof zit)

Risicofacoren:
groot kind, door oa suikerziekte, obesitas van de moeder, serotiniteit NVT
landurige ontsluiting/uitdrijving NVT
bekkenafwijking NVT
kunstverlossing NVT
50% van de zwangeren heeft geen van deze risico's (behoor ik toe)

Het laatste stukje van de bevalling was dus erg heftig.. echter ging het herstel heel snel, ik had downunder eigenlijk geen pijn. Ook Fenna deed en doet het uitstekend, toch blijft het een raar gevoel wetende dat het ook anders had kunnen gaan. Dit was zeker geen normale thuisbevalling en ik ben zo onwijs blij en dankbaar dat het zo goed is afgelopen. Ik had mezelf altijd de schuld gegeven wanneer het mis was gegaan en ik weet niet of ik daar mee had kunnen leven..