Bevalling voor mijn man nogal indrukwekkend snel....

Inmiddels ben ik zwanger van mijn derde kindje en wil ik graag mijn eerste bevalling met jullie delen. Nu het nog 12 weken tot aan de bevalling is, ga je daar toch meer aan terugdenken. Jeetje wat overviel het ons en wat ging het snel!!

Ik had me (gelukkig) voorgenomen om thuis te bevallen als dat zou kunnen. Alles was hiervoor geregeld en ik heb samen met mjin man nog 3 bijeenkomsten gehad van 'prettig bevallen' zodat we samen zo goed mogelijk voorbereid waren. Tijdens deze bijeenkomsten en ook mijn pufcursus kreeg ik te horen dat zeker een eerste bevalling lang zou kunnen duren; 1 cm per uur en dat je pas hoefde te bellen met de verloskundige wanneer de weeën na verloop van tijd met regelmaat zich opvolgden. Via de verloskundige kregen we een rode kaart waarop stond wat we konden verwachten en moesten doen wanneer de vliezen zouden breken en/of wanneer de weeen begonnen. 

8 november 's ochtends vroeg om 01.00 uur werd ik wakker en moest ik nodig naar de toilet en 20 minuten later weer. Toen braken om 01.20 uur op het toilet mijn vliezen. Dat was wel even schrikken, maar helder vruchtwater en ik was blij dat het op het toilet gebeurde; dat scheelde een hoop nattigheid/opruimen! Ondertussen terug gegaan naar bed en toch maar even mijn man wakker gemaakt, maar hem gezegd dat hij best verder kon gaan slapen omdat het allemaal nog wel even kon gaan duren. Hij probeerde dit, maar na 10 minuten zei mijn man: heb je nu alweer weeen? Tja, zei ik, wel ja en ik vind ze best heftig voelen maar ja bevallen is gewoon heftig dus we wachten nog maar even af. Weer 10 minuten later zei mijn man: Ik heb de weeen even getimed en volgens mij mogen we de verloskundige bellen.....Daar ben ik toen fel tegenin gegaan: we gaan de verloskundige niet wakker bellen na 20 minuten midden in de nacht bij een eerste bevalling....ze ziet ons aankomen!!! Hij stond erop om de rode kaart erbij te pakken en zei: Hier staat dat we mogen bellen, dus ik ga bellen. Met tegenzin heb ik hem zijn zin laten doen omdat ik toch niet erg veel meer uit kon brengen aangezien de weeen elkaar snel opvolgden. 

Toen ik de verloskundige aan de lijn kreeg zei ze: is dit je eerste? Hoe gaat het? Ik vertelde haar wat er gebeurd was en gaf aan dat ik het wel heftig vond, maar dat het wel ging. Ze zei: je doet het heel goed, als het zo doorgaat dan bel over 2 uur maar terug. En wel goed door je buik blijven ademhalen! Vervolgens gaf ik aan dat dit wel lukte tot op de piek van de wee en dan lukte me dat niet meer. Ze bevestigde mij dat weeen zwaar kunnen zijn en dat ik goed moest blijven ademhalen; ga zo door! Wanneer er veranderingen waren mocht ik altijd eerder bellen, maar anders over 2 uur even terugbellen. 

Toen we ophingen ben ik in mijn hoofd even in paniek geraakt....jeetje.....2 uur lang deze pijn....pff......heftig! Maar ik nog stoer tegen mezelf zeggen: Niet zeiken, dit is bevallen en miljoenen vrouwen zijn je voor gegaan dus jij kunt dit ook! Het enige wat ik kon was op bed liggen, zakte door mijn benen als ik wilde lopen en heb dus op mijn zij gelegen de hele tijd. Na 20 minuten veranderden de weeën en werden ze zo heftig dat ik stokte in mijn ademhaling en alleen maar kreunde van de pijn. Toen ben ik boos geworden: Bel die verloskundige maar op om te zeggen dat ze moet komen, want iets doe ik niet goed. Dit is niet te hebben! Dus of ze komt me maar vertellen wat ik anders moet doen of geef mij maar een ruggenprik want dit trek ik niet zo!!

De verloskundige is zonder vragen gekomen, maar had wel zo'n 40 minuten aanrijtijd nodig. Ze moest zelf uit bed komen en kwam van de andere kant van het volgend grote dorp. Ondertussen heb ik alleen liggen kreunen en mijn man wist niet goed wat mij moest; heeft het maar aangezien, want hij mocht me niet aanraken of uberhaupt iets zeggen (acherum...:-) ) 

De voorbel ging en mijn man zei vol medelijden: Dat is ze, ik ga even open doen. Bereid je maar wel voor he??! Dadelijk kijkt ze en is het nog maar 1 cm! Jaja....maak nu maar open. Toen de verloskundige kwam keek ze me aan en zei ze: Ik ga even kijken hoever je bent en ik wil je geen valse hoop geven maar ik denk dat je al een heel eind gevorderd bent. En jawel hoor, toen ze keek zei ze: Niet schrikken, maar je hebt 10 cm ontsluiting. Ik was heel erg opgelucht: het is dus niet voor niets zo heftig geweest! Mijn man stond echter vol ongeloof te kijken en bracht uit: Wat betekent dat?!?!......Dat jullie binnen nu en ik denk 1 uur een kindje hebben, zei de verloskundige. Maar, zo te horen heb je al even persdrang dus ik ga deze kamer niet meer verlaten en de kraamzorg ga ik nu bellen maar die gaat er niet op tijd zijn. Dus Freek, dit zijn mijn autosleutels en hier ligt mijn tas in, wil je dit pakken? En onderweg emmers meenemen, dan kan ik alles klaar maken. We hebben een actieve bijdrage van je nodig om alles klaar te maken voor jullie kindje en je vrouw te helpen tijdens het persen. 

Freek heeft zo goed zijn best gedaan en was een hele goede steun, zowel emotioneel als praktisch. zo'n 30 minuten persen later, na een 2 uur durende bevalling, is onze mooie eerste zoon Giel geboren!! Hij is met een blauw punthoofd geboren en de eerste twee dagen enorm rustig geweest om bij te komen van de bevalling. Achteraf gezien heb ik al 40 minuten persdrang op zitten houden....wist ik veel! 

De dag na de bevalling en de 2 dagen erna liep mijn man vermoeid, bleek en met koorts door het huis; zo goed mogelijk voor ons zorgend. Deed erg zijn best, maar zuchtte veel en was niet de vrolijkste. Wel kon hij erg van onze zoon genieten en zette zijn beste beentje voor. Toen heb ik maar gevraagd of een paar dingen door familie overgenomen konden worden zodat Freek met mij 's middags wat bij kon gaan tanken. Hij heeft zamen met mij 2 dagen 's middags geslapen en toen werd hij weer beter. Het moet voor hem misschien nog wel indrukwekkender geweest zijn om dit allemaal zo snel te zien gebeuren dan voor mij. Geef mij de pijn maar; die gaat wel weer voorbij. Een man moet maar machteloos toe staan kijken. Ik ben super trots op ons gezinnetje!