Bevalling van Saar

Weer zwanger het kwam als een verrassing ♥️ We waren er niet mee bezig omdat we net een huis gekocht hadden en tijdelijk in het huis van mijn schoonmoeder woonde. We wilden eerst verbouwen en dan weer rustig kijken of het nog een keer zou lukken. Maar toen bleek zwanger te zijn ♥️ Ik voelde me eniet lekker de laatste tijd en ik dacht dat komt door het verhuizen en voor bereiden van de verbouwing van het nieuwe huis. Maar nee ik was gewoon weer zwanger, natuurlijk super blij maar had ook gelijk angst. Ik moest na negen maanden weer bevallen ik zat er zo tegen op. Het zat toch nog heel diep de bevalling van Sem. Ik ging er weer over dromen en dacht echt spuit mij maar plat zodat ik het allemaal niet voel en niet nog een keer mee hoef te maken.

De verloskundige had wel al duidelijk gemaakt dat ik een medisch geboorte plan moest maken van wegen  de vorige keizersneden en gebeurtenissen. Door de super nare ervaring stelde therapie voor.  dat het misschien een idee was om EMDR therapie te gaan doen. Ik moest even laten bezinken en durfde zelf niet de stap te nemen. Uiteindelijk heb ik samen met de verloskundige de afspraak gemaakt en ging in therapie. Was best heftig om even weer terug te moeten en het een plekje te geven. Gelukkig deed de therapie  zijn werk en kon ik het beter een plek geven. Had geen nachtmerries meer en had meer rust. 

Het was zo ver 17 op 18 dec was ik super onrustig. Ik zei nog in de avond tegen mijn man jij gaat niet naar je werk morgen hoor heb het idee dat het gaat beginnen. En ja hoor rond 12 uur in de nacht kreeg ik weeën en echt om het half uur of om het kwartier. Ik dacht ik probeer me rust te pakken en bel het ziekenhuis wel als het in de ochtend heftiger wordt. Om half 7 belde ik mijn zus met de vraag of Sem al eerder mocht komen omdat ik weeën had. Dat was natuurlijk geen probleem. Geluk bij een ongeluk zou Sem lekker gaan logeren bij mijn zus dat weekend. Om 8 belde ik het ziekhuis dat ik weeën had en ik moest komen. Eerst kwam mijn zus Sem nog halen en daarna gingen we naar het ziekenhuis. Daar aangekomen werd er gelijk gekeken hoe ver mijn ontsluiting was het was maar 1 cm. Het kwam maar langzaam op gang. De weeën kwamen wel steeds vaker en begonnen ook meer pijn te doen. En had weer rug weeën niet echt fijn. Na een paar uur zat ik pas op 2 cm het ging dus niet snel. Ze wilde nog steeds wachten met de ruggenprik. Begin van de avond was de ontsluiting nog maar 3 cm er zat gewoon geen schoot in. Ik probeerde zoveel mogelijk te slapen en rust te pakken.De pijn was te doen tot nu toe dus bleef de ruggenprik uit. Ik ging de nacht in met net aan 4 cm ontsluiting. Volgende ochtend zat ook pas op 5 cm ontsluiting en ging het nog steeds niet snel. De weeën werden wel steeds pijnlijker en korter op elkaar. Dus ik kreeg een ruggenprik en dat was echt een opluchting. Maar naar twee uur was hij alweer uitgewerkt en werd hij opgehoogd alleen dat had geen effect. En werd er direct het in me rug gespoten en ging de pijn weer weg. Ondertussen was op 6 cm het ging dus nog steeds niet snel. En ja hoor je raad het al de ruggenprik was weer uitgewerkt en werd weer opgehoogd en dat ging een aantal keer zo door. De ontsluiting was nog steeds niet op 10 aan het begin van de avond. Ik was kapot en moe. En ze kwamen weer de ruggenprik ophogen en ze zeiden ja nu zit je toch echt op je max. Ik had een verdoving van een volwassen vent van 90 kilo 🙈 ik ben zelf 1,68 lang en 57 kilo. Dus dat was een flinke verdoving. Ik had gewoon enorm de pech dat mijn lichaam de verdoving elke keer zo snel afbrak. Gelukkig mocht ik beginnen met persen ik zat eindelijk op 10 cm. 

Zou het dan toch gaan lukken op de natuurlijke manier. Na een half uur was ik nog geen stap verder ze kwam maar niet over het randje. Ze zat ook nog eens mijn ribben te trappen en ging kapot van de pijn. Daardoor kon ik me soms niet goed focussen op de pers weeën door de onwijzen pijn in mijn ribben. Ik had ook zoiets ze wil er niet uit ze past gewoon niet. En ik bleef ook maar roepen ze past niet ze is te groot. Ik kan niet meer. Na een half uur persen zeiden we wachten nog een half uur en dan proberen we het nog een keer. Maar ik kon niet meer had zo’n pijn en ze zat zo in mijn ribben te trappen. Ik mocht ook geen extra verdoving meer omdat dus op mijn max zat. Ik riep ik wil niet meer en ik kan niet meer. Eerst zeiden ze kom op je kunt dit we doen dit samen. Maar het ging gewoon niet meer. Gelukkig zei één van de verpleegkundige, Ze is op en de baby zit zo op haar ribben te ze heeft der best gedaan. Dit gewoon zo niet lukken. En werd er inderdaad besloten de ze een spoedkeizersnede gingen doen en werd het iedereen opgetrommeld. 

Daar gingen we dan naar de Ok voor dat het zo ver was en iedereen er was en alles gereed was waren we een half uur verder. Ik moest dus de pers weeën weg puffen. Het Leek wel een eeuwigheid. Soms was ik mijn focus kwijt en gilde het uit van de pijn en riep ik kan niet meer wil niet meer waarom doen jullie niks help me nou. Ik werd klaar gemaakt en de anesthesist zegt we gaan een nieuwe ruggenprik zetten. Ik en mijn man waarom een nieuwe? omdat we je gaan opereren en de verdoving zwaarder is daarvoor ga ik een nieuwe plaatsen. En toen viel alles op zijn plek. Ik zeg o dat deden ze bij Sem toen niet en hebben ze gewoon de genen gebruikt die ze als eerste geplaatst hadden. ik he toen alles gevoeld onder de keizersnede. De anesthesist zegt daarom zet ik dus een nieuwe omdat te voorkomen. En was alles ineens helder voor mij waarom alles toen zo gelopen is. Mijn lichaam breekt de verdoving van de ruggenprik snel af en je hebt de verschil in de ruggenprikken. Dus al die tijd was niet gek en heb ik het me dus niet in gebeeld. Dat gaf me zo’n rust. Ik vroeg ook zijn jullie al bezig. Ja zeiden ze is er al bijna. Dat was een goed teken ik voelde niks wat was dat fijn. Daar was ze dan 20-12-2020 om 00:21. De gynaecoloog zei zo ze is inderdaad flinke dame dat had inderdaad niet gepast. Als we dat hadden geweten hadden we gelijk een keizersneden gedaan. Ze woog ook met 38 weken 3745 gram.

Wat super fijn was dat mijn man mocht blijven en niet weg hoefde en dat was voor mij een super fijn gevoel dat ik niet alleen was. We mochten eindelijk naar de kamer met zijn drieën. Op en kapot na een bevalling van 48 uur en uiteindelijk een keizersneden die gelukkig wel goed verliep. Maar de uren daarvoor waren echt heftig en erg lang. Achteraf had ik dat anders gedaan en eerder aan de bel moeten trekken en een keizersneden gelijk moeten doen. Zo zie je maar hoeft dus niet zo te zijn dat je tweede kindje er sneller is 🙈 

Maar ze was het zo waard want een mooi wondertje ons dochtertje ♥️

Liefs machteld 

@mach.s