Bevalling van mn eerste kind

November 2013

Mijn zoon werd geboren op 29 november 2013. Precies 41 weken zwanger. Het is nog als de dag van gister dat ik mn bed uitstapte om 04:30 om mn vaste nachtplasje te doen. En ineens viel er een plasje water op de grond, zoveel als een klein glaasje drinken. Ik stond daar met mn benen wijd, wist in de eerste instantie niet wat ik moest doen en mn vriend lag nog rustig te slapen.

'Lieffie, lieffie word wakker' fluisterde ik. 'Lieffie mn vliezen zijn gebroken volgens mij' ietsjes harder maar mn vriend werd nog steeds niet wakker. 'SCHAT, MN VLIEZEN ZIJN GEBROKEN' dit keer riep ik het nogal hard. Binnen 1 seconde zat hij recht op in bed en riep hij dat we de verloskundige moesten bellen.

Omdat ik zelf nog jong was in die periode had ik een goede kennis van ons gevraagd om bij mijn bevalling te zijn, ook omdat zij zelf 5 kinderen heeft. Mn vriend belde haar om 5 uur wakker, die stond al met een spijkerbroek half aan re roepen dat hij de verloskundige ging bellen. Gelukkig kon omze kennis mn vriend rustig praten en zei ze dat we nog maar even in bed moesten gaan liggen en de volgende ochtend zouden bellen rond een uurtje of 10.

Nou prima wij naar bed, mn vriend sliep eigenlijk binnen een paar minuutjes weer en ik, ik lag klaar wakker in bed.

Om 10 uur belde we de verloskundige en die zou rond 2 uur er zijn. Vanwege het feit dat ik eigenlijk totaal geen weeën had konden we het rustig aan doen. Wij dachten dat het allemaal miet opschoot omdat ik nog steeds eigenlijk nergens last van had, afgezien van wat krampen... om voor wat beweging te zorgen zodat ik meer zou gaam lopen zijn we nog gezellig naar het winkelcentrum geweest omdat onze kennis vond dat ik niet genoeg kleertjes had in maat 50/56. De weeen werden tijdens het 'shoppen' wel ietsjes pijnlijker maar niet zo erg dat ik niet meer kon lopen, even puffen en we konden weer door!

Door een andere bevalling liep de controle ietsjes uit en was mn verloskundige er uiteindelijk om 4 uur. Om 4 uur controleerde ze me en ik bleek 4 centimeter ontsluiting te hebben. Spannend vond ik het wel, het was best een heftige dag en nu ging het toch echt gebeuren. Om niks te overhaasten gingen we rustig aan alles inpakken en rond half 6 zaten we in de auto naar het ziekenhuis, de weeen werden nu wel ietsjes intenser en moest toch wel even op mn lip bijten.

Om 18:00 kwamen we aan in het ziekenhuis. Waar mijn vriend en ik dachten dat om half 5 die ochtend mn vliezen gebroken waren was dat dus niet waar. Bij de controle om 4 uur kwamen we erachter dat er waarschijnlijk bovenin de vliezen een klein scheurtje was ontstaan waardoor er vruchtwater was gaan lekken. Dus toen we in het ziekenhuis aankwamen zouden we eerst mijn vliezen doorprikken.

Ik ging liggen op de tafel, lachend keek ik naar de verloskundige toen ze me vertelde dat ik 7 cm ontsluiting had. Ik dacht nog bij mezelf 'hoe dan?'. Er werd besloten dat mijn vliezen direct doorgeprikt zouden worden en dan zou mn verloskundige mij snel inschrijven bij de balie. Omdat het best vlug ging allemaal dacht ze daar nog wel even tijd voor te hebben want ik had 7 centimeter ontsluiting, dus nog 3 centimeter te gaan! Uiteindelijk werden om 18:15 mn vliezen doorgeprikt. Ik wilde graag nog even douchen en mijn verloskundige zou me inschrijven bij de balie. Voordat ik ging douchen had mn kennis tegen mijn gezegd 'als je persweeen hebt voelt het alsof je moet poepen'.

Ik ging onder de douche staan en nog geen 5 minuten later kreeg ik persweeen... terwijl ik onder de douche stond schreeuwde ik nog net niet tegen mijn vriend dat hij snel naar onze kennis toe moest lopen omdat ik het gevoel had dat ik moest poepen! Mijn vriend riep snel mn kennis erbij en die haalde vlug de verloskundige terug... snel afdrogen en ik ging op bed liggen, de verloskundige ging nog 1 keer voelen hoeveel ontsluiting ik had en ja hoor, binnen 15 minuten van 7 centimeter naar 10 centimeter en ook gelijk heftige persweeen. Ik kon me totaal nergens op voorbereiden en raakte in de eerste instantie overstuur. Ik kon het niet, niet op deze manier. Niet ineens zoveel pijn, maar nee hij moet eruit, ik voel dat ik moet persen! Om 18:45 begon ik met persen en vanaf dat moment kan ik me niet veel meer herrineren.... tussen de weeen door lag ik van de ene op de andere zij en op mn rug liggen ging niet... na 30 minuten persen was ik op, ik kon niet meer, maar had ook niet het idee dat het ook maar iets uithaalde. Totdat de hartslag van mn zoon ineens ging schommelen. Ik moest nu wel want anders zou het niet goed gaan. Uiteindelijk nam de verloskundige de beslissing om me toch in te knippen, hup verdoving erin (de enige pijn die ik me echt nog kan herrineren van mn hele bevalling was alleen dat rot prikje) en knippen maar. Om 19:24 is onze zoon geboren. Na een uurtje uitrusten, hechten en aanleggen kwamen de controles. Onze zoon was een grote buffel van 5200 gram en 59 centimeter!