Bevalling van mijn sterrenkijker <3

“ wanneer ze op je borst ligt ben je alles vergeten”  zeggen ze vaak over de geboorte van je kindje.

Ja voor even overheerste het gevoel van liefde,blijdschap,trots enz toen mijn dochter op mijn borst lag. Maar al heel snel kwamen de gevoelens die ik ervaren heb tijdens de bevalling naar boven en de eerste nacht heb ik vooral liggen piekeren over hoe vreselijk heftig ik de bevalling vond. Het viel me vies tegen en daar schaamde ik me voor....zeker omdat ik niet iemand ben die snel piept of pijn heeft. 

In de nacht van 23 op 24 januari 2019 beginnen rond 3.15 uur de eerste weeen. Ik heb het niet meteen door. Ik ben die dag nog op controle geweest en de verloskundige zei me dat ze denkt dat de baby pas na de uitgerekende datum zal komen en ik ben dan 38+6 weken zwanger. Nadat de pijn na een douche niet afneemt en ik wat bloedverlies heb en op google lees dat dat ook bij de start van je bevalling zou kunnen gebeuren valt het kwartje dat het toch echt begonnen is. Ik maak mijn man wakker en we timen de weeen. Om half 8 bel ik de verloskundige. Ik ben ineens bang dat ik voor niets bel en er niks aan de hand is. Maar niets blijkt minder waar ze constateerd dat ik al 4 cm ontsluiting heb! Ik ben best blij op dat moment want zoveel had ik nog niet verwacht en de pijn is goed op te vangen. Om 10 uur zal ze terugkomen met de verwachting dat we dan naar het ziekenhuis kunnen. Plots worden de weeen heftiger en eigenlijk overvalt het me, dit doet echt pijn! Ik zit op handen en voeten op de slaapkamervloer om de weeen op te vangen en laat mijn man de verloskundige bellen. Het is dan 9 uur. Ze komt en ik blijk nu op 5 A 6 cm ontsluiting te zitten, we kunnen naar het ziekenhuis. Ik voel me op dat moment knap ellendig en vind de weeen erg heftig. Ergens ben ik wel blij dat de ontsluiting soepel verloopt en het lijkt erop dat ons kindje binnen een paar uur geboren gaat worden.

Wanneer ik 8 cm ontsluiting heb breekt de verloskundige mijn vliezen. Ik vind het vanaf dat moment echt ondragelijk de pijn van de weeen. In mijn hoofd tel ik de tijd op naar de 10cm. Ik roep vanuit de douche waar ik de weeën opvang naar de verloskundige dat ik dit geen paar uur volhou en ze roept terug dat dit echt geen paar uur gaat duren....

Ik voel me zo ontzettend vreselijk en enorm misselijk. Ik moet een keer flink overgeven en ondertussen verlies ik de gehele ontsluitingsperiode aardig wat bloed. Ik ben daar dan helemaal niet mee bezig en neem aan dat het erbij zal / kan horen. In mijn hoofd ben ik alleen bezig met hoe ga ik dit volhouden en hoelang gaat dit duren?

Dan komt het moment waarop we allemaal denken dat ik wel volledige ontsluiting zal hebben. Het is dan ongeveer 12.00 uur. Maar wat blijkt... nog steeds 8 cm!! Ik zeg alleen maar dat ik dit niet volhou en de verloskundige haalt er hulp bij. Ze maken een echo waaruit blijkt dat de baby als sterrenkijker gedraaid is waardoor de ontsluiting niet vordert. Een complicatie dus, ze adviseren pijnstilling en dan wel pethidine omdat ik nog maar 2 cm hoef. (achteraf laat de gynecoloog weten dat ze terugkijkend een ruggenprik zou adviseren als ze had geweten dat het dan nog ruim een paar uur zou gaan duren)

Even lucht dat op; tussen de weeen door zak ik ver weg en kan bijkomen tot de volgende wee maar dit is helaas van korte duur want ze besluiten ook weeën opwekkers aan te zetten en vanaf dan kom ik eigenlijk weer in een hel van continue weeën en op den duur enorme lange weeën zonder pauzes terecht. Ik zie dat mijn man tranen in zijn ogen heeft, achteraf verteld hij dat dat was omdat hij het vreselijk vond dat ik echt in paniek begon te raken van de pijn enz. Ik kan me niet alles hiervan herinneren maar wel dat ik inderdaad paniek voelde en bang was, bang voor de volgende wee.

Omdat er steeds een randje vlies blijft staan krijg ik een katheter om dit laatste stukje weg te krijgen en dan mag ik eindelijk mee gaan persen. 

Mijn eigen verloskundige is net op tijd terug om erbij te zijn. ( ivm medisch worden mocht zij de bevalling niet meer leiden ) Ik krijg er niet echt grip op voor mijn gevoel en het gaat allemaal maar snel. Ik heb het idee dat ik het niet kan bij benen en maar wat doe. 

Dan doet het volgende probleem zich voor want de baby’s conditie word minder. Ik moet wat persweeen ophouden(ook ellende) en er wordt weer een andere dokter bij gehaald. Ik hoor ze praten over tien min en dat de baby snel geboren moet worden. Ze leggen mij uit dat de baby het moeilijk heeft. Ik mag nog een aantal keer persen maar het gaat niet snel genoeg voor de baby en er is geen tijd meer om het verder zelf te blijven proberen. Er is sprake van foetale nood; gelukkig blijk ik haar met persen laag genoeg te hebben gekregen om haar met een knip en vacuümpomp geboren te laten worden en is een keizersnede niet nodig. Na 1 tractie met de vacuüm is ze daar ons zo gewenste meisje Saar. Het is dan 17.47 uur. De vacuüm vond ik enorm heftig je voelt letterlijk een kind door je heen getrokken worden maar aan de andere kant voelde ik heel goed waar ik heen moest persen en kon ik niet anders dan al mijn kracht geven. 

Ik ben opgelucht maar nog vol adrenaline als er weer rumoer om me heen ontstaat en ik vraag of alles wel goed gaat. De placenta blijkt niet los te komen. 

Ik roep dat er nog lang geen uur voorbij is en dat vanzelf wel komt. Waarom die haast? En dan blijkt dat ik veel te veel bloed verlies en geen tijd heb om te wachten. De arts die Saar met de vacuüm heeft gehaald komt er weer bij kijkt me aan en zegt “ wij gaan geen vrienden worden mevrouw” hij begin te duwen en te trekken met al zijn kracht. 

Hij bereid me voor op een ritje naarvde OK en aangezien ik dat niet wil proberen ze me blij te maken met het nieuws dat ze me dan ook daar hechten en ik daar dan niks van zal voelen.

De arts is net weg om de OK te regelen wanneer ik ineens een perswee heb en de placenta toch in zijn geheel geboren wordt. 

Dat hechten zonder het te voelen ging dus niet door....maar eerlijk gezegd vond ik dat peanuts vergelijken bij de rest. Ik bel ondertussen eindelijk mijn moeder om te vertellen dat haar kleindochter geboren is.

Uit de bloedwaarden van Saar blijkt dat ze inderdaad in foetale nood zat en ik blijk last te hebben van een fluxus post partum. Gelukkig is het bloeden wel op tijd gestopt en hoef ik geen bloedtransfusie.

Ik vind het enorm bijzonder dat mijn verloskundige er toch was tijdens het persen en bij de geboorte. Ze moedigde me op de juiste manier aan en gaf me kracht.

De eerste periode keek ik heel negatief terug op de bevalling. Ik heb veel gesprekken gehad met verloskundige enz en die hebben me heel goed gedaan. Ze namen het gevoel dat ik me aan zou hebben gesteld bij me weg en bevestigde dat dit wel degelijk een gecompliceerde bevalling was.

Inmiddels kijk ik er met een beter gevoel op terug maar ik blijf sommige opmerkingen over bevallingen pijnlijk vinden  en bedenk ik vooral dat ik zoveel steun aan mijn man heb gehad en kan ik ervan genieten dat mijn man en de verloskundige toen zeiden dat het heel mooi was dat ik zelf naar voren kwam toen ik hoorde dat ze er bijna was om haar zo snel mogelijk in mijn armen te sluiten....