Bevalling van mijn eerste

De laatste weken van mijn zwangerschap was ik echt flauw van mijn dikke buik, flauw van mijn olifantenpoten en flauw van al dat maagzuur wat constant omhoog kwam! Ik wou gewoon mijn baby vast houden en wel nu!! Maar deze weken kon ik slapen als Doornroosje! Ook de nesteldrang had zijn werk goed gedaan want alles was tot in de puntjes klaar. Of... dit stond eigenlijk al maanden helemaal klaar... ook de laatste dingen zoals het wiegje in de slaapkamer was ook al lang gedaan al voor dat ik 37 weken zwanger was!

Tot de nacht van 4 op 5 september. Deze nacht moeilijk geslapen, 5 september was ik al vrij vroeg wakker. Ik voelde me anders dan normaal en dit was iets om te delen op de Facebookpagina natuurlijk! Ik had een berichtje gepost met de mededeling dat het vandaag toch maar zo eens kon gaan gebeuren! Wat een moederinstinct!!

Als je mij vroeg of ik bang was voor mijn bevalling? Geen moment. Tuurlijk deed het zeer, dat wist je al van te voren. Maar van iedereen hoor je “het is de moeite waard”. Mijn moeder vertelde me dat ze het amper voelde en alles wat je op TLC ziet dikke onzin is. Dat geschreeuw en dat gekat was echt grote show en aanstellerij. Ook op de centering pregnancy hadden we het over de bevalling gehad. Goed voorbereid en wetende dat de eerste bevalling gemiddeld 10 uur duurt. Dus met die gedachte leefde ik naar mijn bevalling. Niet wetende wat mij natuurlijk ECHT te wachten stond...

Na het avond eten ben ik vrij snel op bed gaan liggen. Lichte buikkrampen die weer verdwenen, dat had ik onthouden en ik ben ze maar gaan klokken. Elke 8 minuten had ik schijnbaar een lichte wee. Hier was nog om te lachen en appte nog wat met mensen. Tegen half 9 kwam mijn man even op de slaapkamer kijken waarom ik was gaan slapen. Schat, volgens mij heb ik lichte weeën. Volgens mij dacht hij dat ik eerst een grapje maakte en vroeg of het echt zo was. Ja tuurlijk is het echt zo! Rond 9 uur moest ik naar de toilet om te plassen, en ja hoor..... ik was één van de zo weinig procent waarbij de vliezen uit zichzelf braken. Hier had ik net niet op gerekend.... met een natte broek gelukkig al uit bed gestapt naar de toilet waar ik nog meer vruchtwater verloor. Mijn weeën werden erger en kwam het punt dat ik de verloskundige opbelde dat het was begonnen. Na wat overleg samen zou ze ergens voor de nacht nog even komen kijken naar de ontsluiting. Mocht het erger worden moest ik direct terug bellen!

Nou en of het erger werd.... om 22:00 belde ik weer dat het echt niet meer ging! Ik had elke 4 minuten heftige weeën waar niet meer tussendoor te appen viel! Rond half 11 was de verloskundige er en mijn weeën waren om de 2 minuten!! Dit ging echt veeeeeeel te snel.... Ik hoor toch tijdens de weeën nog te kunnen slapen? En dan net na z’n verschrikkelijke nacht en overdag niet geslapen te hebben begint mijn bevalling.... maar goed, op dat moment was mijn ontsluiting al 5cm en moesten we naar het ziekenhuis toe, denk alleen maar niet dat ik in de benen kon komen tijdens mijn weeën! Na een uur stapten we in de auto en reden met elke 1,5 minuut een wee over de snelweg! Vanaf de snelweg moest je naar rechts en dan nog een keer rechts en je was er!! Maar mijn man ging van de snelweg af naar links, vragend wat hij ging doen en ik had het antwoord wel verwacht.... sigaretten halen natuurlijk want dat werd een nachtje doorhalen... zit je met je weeën voor een benzinestation te wachten tot je man weer terug is. Ja, ik was op dat moment ook absoluut niet blij, maar ik kon wel boos worden maar had toch ook geen zin. Achteraf is het wel weer iets niet normaals wat dan ook zijn charme heeft. Bij het ziekenhuis gekomen stond mijn verloskundige al klaar met een rolstoel, mijn vluchtkoffertje nog mee uit de kofferbak en ik was klaar om te gaan!

Iets na 23:00 op mijn kamertje te zijn werd me aangeraden om even in bad te gaan liggen. Dit zouden de weeën verzachten en zou ik ze überhaupt moeten kunnen opvangen. Wat tot nu toe niet meer ging... maar ook het bad was drama! Mijn man was ook al een tijdje weg de auto aan het parkeren, ik had geen benul van tijd en de verloskundige die vroeg waar mijn man toch bleef. Niet beseffend van de tijd gokte ik op een sigaret roken. De verloskundige keek nog eens bedenkelijk op haar horloge en dacht waarschijnlijk het zal wel. Nou mijn man had zich in ieder geval goed voorbereid want die was in plaats van de auto parkeren even een rondje Mac Drive aan het rijden aangezien een eerste bevalling vaak 10 uur duurde en we nog niet eens op 1/4 zaten. De weeën bleven maar erger worden en sneller terug komen. Rond middernacht had ik de ene wee nog niet weg en kwam de ander weer terug. Wat een hel! Nou sorry mam, maar ik heb toch echt wel geschreeuwd van de pijn tijdens mijn weeën, en nee ik overdreef niet!!! Aangezien ik mijn weeën niet weggepuft kreeg mocht ik licht gaan persen. Eindelijk had ik mijn 10 cm ontsluiting! En toen...... onvoorstelbaar..... na alle weeënstormen die ik heb gehad had ik geen persweeën meer! Mijn weeën waren niet meer sterk genoeg of abten direct weg.... snap jij het?? Nou ik snapte het al helemaal niet meer.... volgens alle verhalen waren die juist het minst erg en luchtte het op om te mogen persen dan. Gelukkig na driekwartier op eigen kracht persen, veel steun van mijn man en de bemoedigde woorden van de verloskundige kwam ons prachtige jongetje Joël! Ik had in mijn bevallingsplan eigenlijk niet nagedacht over het zelf opvangen van ons kindje, of over dat de verloskundige hem aangaf of dat misschien mijn man ons kindje zou pakken. Maar de verloskundige heeft natuurlijk zo veel ervaring en van haar moest ik ons zoontje zelf pakken. Wat een ervaring! Zo glibberig, snel tegen me aangedrukt en ja hoor, hij begon vrijwel direct te huilen, wat een wonder, wat een geschenk! Om 02:13 was ons wondertje ter wereld gekomen, en hij zou de rest van ons leven ons maken zoals wij oud gaan worden.

Ik had verwacht dat ik zou gaan huilen van alle emoties, werkelijkheid... niet huilen.... Maar geloof me, ook als je niet hoeft te huilen zoals in films of op TLC is het net zo bijzonder!

Deze nacht heb ik alleen maar kunnen kijken naar dat kleine mooie baby’tje wat naast mij lag. Helemaal verliefd en uitgeput had ik toch nog te veel puf om te kunnen slapen terwijl ik naar een slapende man en baby keek voelde ik mij de gelukkigste op aarde.