Bevalling Lauren

Op 9 december 2017 zijn wij de enorm trotse ouders geworden van onze eerste dochter. Lauren Juliëtte werd geboren na een zwangerschap van precies 40 weken en een bevalling van 6,5 uur.

Bij een termijn van 39+6 had ik bij de vk een controleafspraak staan. Omdat ik de laatste weken nogal wat last had van mijn bekken en daardoor ook amper sliep, was ik eerlijk gezegd wel redelijk klaar met het zwanger zijn. Ook mijn nieuwsgierigheid naar dat kleine wonder in mij groeide met de dag en mijn geduld werd flink op de proef gesteld. Gekscherend vroeg ik aan mijn vk of ze niet kon kijken of ik al wat ontsluiting had en me misschien zelfs kon strippen. Ze zei dat ze dat bij een dergelijke termijn eigenlijk nooit doen, maar als ik graag wilde, wou ze wel kijken hoe de zaak er voor stond. Nou, 1 à 2 cm ontsluiting was het bericht dus ze zou kunnen strippen. Ze drukte me op het hart dat het zeer waarschijnlijk niets uit zou halen en dat ik met wat pech enkel last zou krijgen van krampen. Aangezien ik toch al niet sliep, was mijn insteek “niet geschoten is altijd mis”, dus we gaan er voor. Zo gezegd zo gedaan en vol goede moed ging ik naar huis om lekker om te bank te ploffen met een warme kruik en een slechte film.

’s Avonds rond een uur of half 10 begon het ineens keihard te sneeuwen en opperde ik om buiten een rondje door het witte sneeuwdek te lopen met de hond (nu denk ik, ik lijk wel niet wijs, haha). Na een flinke wandeling en een klein sneeuwgevechtje keerden we terug richting huis en was het tijd om lekker onder de wol te kruipen. Ik heb die nacht waanzinnig goed geslapen. Achteraf denk ik dat mijn lichaam zich voorbereidde op het zware werk dat nog komen ging. ’s Ochtend om 6 uur werd ik wakker omdat ik moest plassen. Mijn man werd wakker van mij en vroeg wat er was. Ik gaf aan dat ik naar de wc moest en dat ik me even om ging draaien (dit ging niet zo soepel meer in verband met mijn grote buik en bekkenpijn). Ik draaide me om en splashh, daar braken mijn vliezen. Ik ging naar de badkamer om me schoon te maken en op de wc te gaan zitten, manlief verschoonde ondertussen het bed en maakte alles weer netjes schoon. Omdat ik per direct wat krampen (bleken weeën) kreeg, vroeg ik of mijn man een weeëntimer wilde aanzetten (deze moest nog even geïnstalleerd worden, oeps!). Ja hoor, ze duurden direct +/- 1 minuut en kwamen regelmatig. Toch maar direct de vk gebeld en om kwart voor 7 stond ze al op de stoep. Ik kon het goed opvangen en had nog niet erg veel pijn, ik vond het nog prima te doen. Ze toucheerde me tussen de weeën door om te bekijken hoeveel ontsluiting ik had. Ik zat om 7 uur al op 4 cm en mocht onze spullen bij elkaar rapen om naar het ziekenhuis te gaan. Mijn man belde met mijn schoonzusje om haar te alarmeren, zij heeft namelijk de bevalling gefotografeerd.

De vk moest nog op ander huisbezoek en kwam ons vervolgens achterna richting het ziekenhuis. Aangekomen in het ziekenhuis wilde ik onder geen voorwaarde (tot frustratie van mijn man) in een rolstoel. Ik wilde liever lopen dan nog meer zitten, dat had ik immers in de auto ook al 20 minuten moeten doen en ik vond dat geen prettige combinatie met weeën. Op de verloskamer aangekomen kreeg ik enorm last van druk en drang om te persen. Ik gaf aan dat ik het niet meer trok en écht moest gaan persen. Mijn eigen vk was nog niet in het ziekenhuis aangekomen dus mijn man probeerde mij nog enigszins rustig te houden en wat tijd te rekken. Na wat voor mij als uren voelde, kwam eindelijk mijn eigen vk binnen en ze onderzocht me direct. Ondertussen was ook mijn schoonzusje aangekomen op de verloskamer en begon met fotograferen (al heb ik daar amper wat van mee gekregen). De vk constateerde dat er ontlasting verstopt zat wat het drukgevoel veroorzaakte. Ze heeft een klysma gedaan en binnen een paar minuten was ik dat kwijt. De druk was eraf, halleluja! Ik kon het weer even aan. Ik zat op dat moment, om 9.15 uur, op 7 cm ontsluiting.

Ik wisselde van bed, naar de douche, even op de wc en weer terug in bed. Zo ging het een tijdje door en om 10.35 uur had ik 8 cm ontsluiting. Die laatste paar cm duurde voor mijn gevoel behoorlijk lang, zeker als je kijkt hoe snel dit in het begin ging. Echter kon ik het nog steeds handelen en zat ik voornamelijk in mijn eigen bubbel. Mijn man stond mij gigantisch goed bij en deed precies wat ik had gehoopt en had verwacht. Hij liet mij zijn hand fijn knijpen, ging mee met me naar de douche, naar de wc, terug naar bed en repeat. Kortom, hij volgde mij nauwlettend en liet me niet los. Ik kan me geen betere steun bedenken, we waren echt en topteam. Ik in mijn eigen bubbel, waar hij voor een groot deel ook bij in zat en ondertussen zorgde hij ervoor dat ik voorzien werd door de kraamhulp van drinken, dat de vk aan het bed stond als dit nodig was en hij had precies door toen ik persdrang kreeg.

Op dat moment was de vk op een andere verloskamer bezig met een bevalling die ineens super snel ging, waardoor ze 2 bevallingen tegelijk moest assisteren. Ik kreeg er op dat moment weinig van mee, was vooral met mijzelf bezig maar mijn man was er wel drukker mee dan je eigenlijk zou willen. Hij liep elke keer de gang op, op zoek naar onze vk en vroeg om assistentie want ik was nu écht toe aan persen. Na wat voor mij echt voelde als uren (dit waren vast maar enkele minuten) kwam eindelijk de vk. Ze keek naar mij en keek naar wat mijn lichaam deed. En mijn lichaam zei maar één ding: ‘dit kindje moet er NU uit!’. Ze zei dat ik mocht doen wat mijn lichaam van mij vroeg, en dat was persen. Ondertussen spiekte ze nog 1 keer en kreeg ik de bevestiging dat ik op volledige ontsluiting zat. Rond de klok van 12 uur mocht ik dan eindelijk beginnen met persen, wat een opluchting was dat!

Na een kleine 3 kwartier persen, werden wij op 9 december 2017 om 12.41 uur de trotse ouders van ons eerste kindje; Lauren Juliëtte.