Bevalling deel 1: De droombevalling

Zondag 27 oktober 2019, 40 + 2 weken

Ik had er al ongeveer een week de balen van om nog zwanger te zijn. Het was wel leuk geweest, vol is vol! Je kon inmiddels het gelaat van mijn baby in mijn buik zien staan en mijn nieuwsgierigheid naar haar was niet meer te houden. Vooral nu het een week geleden ook was begonnen met “rommelen”. Mijn lichaam en geest waren precies op het laatste station ter voorbereiding van het moederschap (hier kom ik nog een keer op terug). De afgelopen 9 maanden heb ik wel 100.000 vragen aan google gesteld, inmiddels was ik de alles weter!

Samen met Michel gingen we op zolder, zoals alle afgelopen dagen, verder met het schilderen en timmeren van Esmée haar kamer. ‪Om 11:30‬ ontstond dan ook daar mijn eerste wee. De enige vraag die google mij nooit echt heeft kunnen beantwoorden: Hoe voelt een wee? Hoe weet je of je weeën hebt? En zoals mijn moeder, de verloskundige en google mij beloofd hadden; zodra hij er is weet je meteen dat het een wee is. Omg she’s comming! Vreugde en spanning tegelijk. Tot dat hij ‪om 11:36‬ er alweer was, gevolgd door ‪11:46‬, ‪11:50‬, ‪11:56‬; ‪12:00‬… om de 5 minuten, dus dan moet je ze verloskundige bellen? “Zolang je er nog niet bij moet zuchten hoef je niks te doen. Neem lekker en douche en ga nog even slapen. Er wacht je nog lange nacht”.

‪12:04, 12:08, 12:11, 12:16, 12:20, 12:26, 12:28, 12:31, 12:35… kwamen de volgende weeën. Ja ja, Ash heeft ze allemaal genoteerd. Dus ik ging op bed hangen met mijn telefoon, onder de douche op mijn bejaarde douchekruk ontspannen en er maar weer uit dan. Als ik me afdroog beginnen ze écht pijn te doen: Michel! Terwijl ik tegen hem praat huil ik als er een wee komt. De weeën kwamen inmiddels om de 3 minuten. Ik kan alleen nog maar Auwww achtig huilen als er een wee komt en roepen dat ik moet overgeven (gebeurde niet) in de tijd ertussen. “Michel bel alsjeblieft de verloskundige en vraag of huilen telt als zuchten”. Ze komt eraan.‬

10 minuten later is ze bij ons thuis en geeft me een snelcursus weeën wegzuchten, want ik was zo eigenwijs om die “stomme cursussen” niet te volgen (het hielp!).  Ze wilt ook de ontsluiting meten; 6 cm, we moeten al naar het ziekenhuis. Beneden het nieuws aan Michel vertellen die Harley nog even snel uit wil laten, maar volgens de verloskundige kunnen we beter nu meteen vertrekken (wow oké?). We kunnen zo de auto in, want mijn vluchttassen (TASSEN JA…) stonden al eeuwig klaar en had Michel inmiddels naar de gang beneden gebracht. ‪Om 14:30‬ waren we in het ziekenhuis en moest ik de rolstoel in, want ik kon geen stap verzetten tijdens een wee. Puffend door het ziekenhuis worden er deuren voor ons geopend om met de kortste route naar de afdeling te gaan. Tussendoor heeft Michel mijn ouders ingelicht die even later ook aankomen.

Ik ben daar een half uur bezig met weeën opvangen op de wc, want ik roep alleen maar dat ik moet poepen (gebeurde ook niet). Omdat het van de verloskundige moest kwam ik maar van die wc af en aangezien ik die houding prettig vond werd voor mij de baarkruk vast gehaald. Als ik op bed lig zeg ik tegen iedereen “ik hou het niet meeeerrrrr”. Ja iedereen, want ze stonden allemaal letterlijk in dienst van mij. Er komt meteen een nieuw team met nog meer voornamen die ik niet onthoud en alle mogelijkheden van pijnmedicatie worden benoemd (die ik al kende, duhhh). De ruggenprik ga ik niet aan beginnen, het pompje staat me wel aan. Nog even kijken naar de ontsluiting die inmiddels op 7 cm zit en ze ontdekken dat de kleine smurf een sterrenkijker is. Met andere woorden; dat wordt extra hard persen mevrouw.

Er is inmiddels een nieuw half uur verstreken als het infuus is geprikt en ik persgeluiden begin te maken. Tóch nog een keer kijken naar de ontsluiting die nu op 9,5 cm zit; pijnmedicatie is niet meer mogelijk. Er gaat nog een kwartier voorbij waarin mijn vliezen worden doorgeprikt (“Doe je dat gewoon met een stokje?”), ik op de 10 cm zit en mag verhuizen van het bed naar de baarkruk. Het medische bevallingsteam weer weg, mijn ouders naar de gang, twee kraamverzorgsters aan de zijlijn, de verloskundige op ooghoogte voor me, Michel zittend achter mij en houdt mijn beide handen vast; we gaan beginnen.

Ik zet nu voor het eerst echte druk en ik voel meteen mijn kind in het geboortekanaal zitten. Dit moment is eigenlijk onbeschrijflijk. Geestelijk was mijn motivatie groter dan voor wat dan ook ooit tevoren. Mijn kind móét eruit. Mijn kind mag geen zuurstofgebrek oplopen. Ik geef álles wat ik kan! De lichamelijke motivatie daarbij was dat ik haar omlaag voelde glijden in die pers, maar ook voelde dat ze iets terug naar boven ging, omdat ik niet genoeg kracht zette (zoals met een harde drol you know?). Deze shit is serieus, dit gevoel moet ik zo snel mogelijk kwijt. Ik wil haar niet steeds hélemaal opnieuw naar beneden moeten drukken (want dat doet pijn snap je, een kind in je geboortekanaal doet pijn!). Ik begin allemaal verschillende oer geluiden door elkaar te maken en als een soort sumoworstelaar of zo om me heen te persen. Nee dit is niet de bedoeling want de verloskundige probeert me te sturen, maar ik ben onbestuurbaar. Michel haalt me bij de les en zegt me dat ik moet luisteren. Dus ik pers op mijn aller hardst op haar commando nog een keer. “Heel goed, probeer geen geluid te maken. Ga dooorrr… stop…hou vast… en haal adem”. Oké oké ik snap hem… Daar ga ik nog een keer, onder begeleiding van de verloskundige die kijkt wanneer ik weer moet stoppen. Er klinkt en ik voel een soort klak in mijn bekken, die Michel overduidelijk met mij mee beleefd, aan zijn reactie te merken, en die “stop” kan al niet meer komen. Daar is ze dan, ‪om 16:27‬; onze Jazz!

Ook nu ontstaat er een nieuw onbeschrijflijk moment aan geestelijke en fysieke belevenis. Ik heb oor voor twee dingen; het horen huilen van mijn baby en de euforie in Michel zijn stem zoals ik die nog nooit gehoord heb. Oog voor maar één ding; het aannemen van mijn baby. Je had er een orkest en circus naast kunnen zetten, maar mijn oren en ogen zouden niet afgeleid raken. De tranen rollen over mijn wangen door het uiterste gevoel van geluk en de ontlading van het volledig in het instinkt verkeren. Terwijl ik dit schrijf komt de brok meteen weer in mijn keel. Michel geeft kusjes op mijn wang en kijkt over mijn linker schouder mee naar ons kind; die we samen verwelkomen met liefdevolle begroetingen en het lichamelijke contact dat we maken.

Jup… je bent de pijn meteen vergeten en onder volledige verdoving van je eigen aangemaakte XTC pil. Dit is ook het punt dat de rest van het volgende uur als een soort zachte waas in mijn geheugen staat. Ik verhuis met Jazz in mijn armen terug naar het bed (want uhh… ze zit nog vast aan me snapje?). Ik krijg een spuit in mijn been en dan beval ik nog even snel van de placenta. Ook zoiets waar ik van te voren veel vragen over had, maar het stelt echt heel weinig voor en er gaat weinig van je aandacht naar uit. Ik word een beetje knap neergelegd en dan komt mijn vader de navelstreng doorknippen. Michel en ik knuffelen met Jazz en ik geef haar een flesje. Even later komen ook Björn en Esmée hun zusje bekijken. Ik kijk vanuit mijn bed trots naar hoe Michel Jazz aan ze laat zien en zij met roze wangetjes naar haar kijken.

Ik word de hemel in geprezen door de verloskundige en de kraamverzorgsters. Jazz was een sterrenkijker en hield haar handje voor haar gezicht met de geboorte. Beide bemoeilijken de uitdrijving en Jazz had haar sleutelbeen kunnen breken (haar neusje stond wel scheef hihi). Ik heb er 5 minuten over gedaan en 3 keer voor moeten persen. Ik ben ook ontzettend trots op mezelf. De kracht in mij om mijn kind geboren te laten worden deed mij voelen als een koningin. Dit kan ik best nog een keer!