Bevalling 1: 48 uur verder en 2,5 liter armer

Donderdag avond 17 mei 19.00 begon het wat te rommelen in mijn buik. Ik besloot bijtijds naar bed te gaan na een uitgebreid bad. KAPOT was ik! De hele dag had in het teken gestaan van mijn bizarre nesteldrang. Maar als ik zeg bizar dan bedoel ik dat ook echt. Je kan het zo gek niet bedenken of ik had het gepoetst. En ja hoor, mijn gevoel werd bevestigd en de weeën kwamen in de nacht al met enige regelmaat.

Vrijdagochtend hingen wij dan ook al om 07.00 aan de telefoon met de verloskundige en na overleg wilde ze mij eventjes aan de CTG hebben. Ik voelde weinig leven sinds de weeën en we wilde eventuele problemen uitsluiten. Na de CTG volgende een inwendig onderzoek. Bijna iedere vrouw heeft zoals ik wel eens eerder inwendig onderzoek gehad. Altijd zonder problemen. Maar om het aantal centimeters te bepalen was wel meer nodig. Zonder dat ik ook maar iets voelde aankomen zat ik tegen het plafond. Sh*t wat pijnlijk en mijn lijf sprong in een fractie van een seconde op slot. Ik verstijfde en kon niet meer ontspannen waardoor het praktisch onmogelijk was te bepalen hoeveel centimeter ontsluiting ik had. Aangezien ik de weeën nog goed op kon vangen en ze niet regelmatig genoeg waren om te mogen blijven in het ziekenhuis mochten we thuis het verloop afwachten.

Thuis kruipen de minuten natuurlijk voorbij wanneer het op en af gaat betreft de weeën. Na wederom een warm bad in de avond maar weer vroeg naar bed, zoveel mogelijk slaap proberen te pakken. Rond middernacht merk ik dat ik me moet concentreren tijdens de weeën om ze op te vangen. Yes! Het zet dus door, het is zover. Na een uurtje timen in de ochtend (07.00) hebben we samen met de verloskundige besloten naar het ziekenhuis te komen. Hier bleek (na nog een grotere strijdt dan poging 1) ik 4 centimeter ontsluiting te hebben. Jeetje, bijna 36 uur weeën en pas 4 centimeter. Tijd voor pijnbestrijding want anders ben ik op voor het echte werk moet beginnen. Na een tijd twijfelen koos ik voor het remifentanil pompje. De verloskundige verwachte dat ik na de lunch wel een kindje in mijn armen zou hebben en een ruggenprik kon later eventueel ook nog.

Maar eerst moesten mijn vliezen gebroken worden en een sensor op het knappe hoofdje van mijn kleine meid worden geplaatst. Dit heeft iedereen in de kamer geweten want omdat ik ondertussen zo gespannen was bij iedere inwendige handeling verzette ik me aan alle kanten. Nog steeds had ik geen idee waar dit vandaan kwam maar veel tijd om hier over na te denken had ik nu niet. Na veel gedoe had ik eindelijk de pijnbestrijding en MIJN GOD! Wat een verademing is dat eerste shot. Ik denk dat ik het kastje praktisch kapot heb gedrukt want er zit voor je gevoel natuurlijk veelste veel tijd tussen de shotjes die je jezelf kunt toedienen.

De uren verstreken maar mijn centimeters helaas niet. Het was 18.00 en ik zat pas op 8 centimeter. De maximale tijd van het remifentanil pompje zat erop en tijdens het uitwerken hiervan kreeg ik ook nog eens ontzettende persdrang. Aangezien het er niet naar uitzag dat de laatste 2 centimeters snel gingen komen en ik echt, echt, echt mijn persdrang niet meer kon beheersen is er alsnog besloten een ruggenprik te zetten. Mijn hoofd en mijn lijf hadden deze rust nodig want binnen 1 uur zat ik op volledige ontsluiting en kon ik eindelijk iets met de oerkracht in mijn lijf. Na ruim een uur persen is op 19 mei om 19.42 onze dochter Nimm Alisa geboren.

De rust was maar van korte duur in de verloskamer. Met Nimm ging alles uitstekend maar met mijzelf toch echt een stuk minder dan dat. Mijn placenta wilde niet komen en daardoor bleef ik in record tempo bloed verliezen. Extra infuus, medicatie in het andere, zuurstof masker en een persoonlijke buik massage van de gynaecoloog maakt het er niet prettiger op. Maar alles om het bloeden te stoppen. En toen net op het moment dat het cruciaal werd kwam de placenta en nam het bloeden af.

Een bevalling van 48 uur en 2,5 liter bloed armer. Ik was een met de lakens van mijn bed. Bijna transparant als ik de foto's terug kijk. Door het vele bloedverlies en mijn lage Hb gehalte heb ik 2 bloedtransfusies gehad. De eerste was top! Eentje waarvan ik meteen een stuk opknapte. Van de tweede werd ik helaas ontzettend ziek en deze is dan ook binnen 1 minuut weer afgekoppeld. Na 3 dagen mochten we gelukkig naar huis en kon ons avontuur met zijn 3tjes echt beginnen. 

Hebben jullie ook te maken gehad met een lange bevalling en zijn er meer mama's die het inwendig onderzoek tijdens een bevalling zo heftig vonden? Ik hoor het graag in de comments.

Mijn 2e bevalling was een feestje, vindt je het leuk om ook deze te lezen volg me gerust want deze schrijf ik volgende week. 

Liefs Mama.Nimm&Fië