Bevallen, wat een feest?!

Vanaf het moment dat ik wist dat ik 29 december uitgerekend was heb ik tegen iedereen verkondigd dat ik ging puffen op de Top 2000. Ook heb ik de samenhang van volle maan en bevallen altijd magisch gevonden. Dat dit allemaal samen mocht komen was iets wat ik van tevoren niet had kunnen bedenken & toch was het zo.

In de nacht van 30 op 31 december is het volle maan en word ik wakker met het gevoel dat ik moet plassen. Echter verraadt het warme vocht tussen mijn benen iets anders. Dit ruikt anders, zoet..shit..ik ga bevallen en dat op Oudjaarsdag! Ik maak vriendlief wakker, die gelooft mij nog heel even niet en draait zich eerst weer om. Maar al snel komen de weeën om de 5 minuten en slapen lukt bij ons beide niet meer. Als deze pittiger worden stap ik onder de douche, heerlijk. Ik doe mijn spotify afspeellijst op en met name de liedjes van Agnes Obel en de liedjes van zwangerschapsyoga helpen mij te ontspannen. Om 5 uur belt vriendlief de verloskundige en zij komt om 9.00. Tussendoor vang ik mijn weeën op met de Top2000.. Ik dans en adem op Deurdonderen van Normaal en de Pokémon themesong ( serieus waarom staat die in Top 2000 zó hoog ?!?!) - Ik heb in de loop van de dag ook nog al puffend een aflevering van Temptation gezien, ik móest zien hoe het ging met Sonny ;)- 

Als mijn verloskundige mij toucheert gaat dit lastig, de baarmoedermond is gekanteld naar achter...naar even wrikken komen we uit op een 1 cm. Een kleine teleurstelling, maar ik vind mijn berusting in het vertrouwen op mijn lijf. 

Dat heb ik steeds gedaan gedurende mijn zwangerschap en grotendeels in mijn bevalling. In mijn geboorteplan stond dan ook dat ik het niet over pijn wilde hebben maar over kracht. Ik heb thuis gedurende de bevalling ook steeds gezegd 'wauw, wat een krachtige wee' in plaats van 'tering wat een pijn', dit heeft mij écht ontzettend geholpen. (Net zoals het volgen van zwangerschapsyoga bij ClubYoga en het boek Mama'en van Nina Pierson.)

Om 13.00 komt de verloskundige weer en is de ontsluiting 1,5 - 2cm...maar met fantastisch krachtige weeën, ze stript me en gaat die kant weer op...om rond 16.00 terug te komen. Intuïtief voel ik al dat het niet is opgeschoten, na inmiddels 16 uur weeën weet ik dat ik straks moest beslissen, thuis doorgaan of naar het ziekenhuis om mijn lichaam extra hulp te gunnen. 

Dit blijkt te kloppen, ik zit nog altijd op 2 cm. Ik wist het, direct ik wil naar het ziekenhuis, dat uitgesproken te hebben kwamen er tranen. Tranen van teleurstelling, vermoeidheid en verwachtingen bijstellen. Het mag, en ik laat ze gaan. 

In de auto naar Leeuwarden toe bellen we mijn ouders om de hond op te halen én ik smeek ze om oliebollen voor na de bevalling. Want een Oudjaarsdag zonder oliebollen is 3x niks natuurlijk...

Aangekomen in het ziekenhuis word ik gekoppeld aan de wee-opwekkers. Ondertussen hebben we lol om liedjes zoals 'You can go your own WEEEEE' van Fleetwood Mac en 'Hurt' van Johnny Cash die we horen op via radioapp, we maken er in het ziekenhuis het beste van.

Mentaal vind ik de wee opwekkers en het 'in ziekenhuis zijn' lastig en dat zorgt onbewust voor weerstand. Ik wil controle...maar die heb ik niet..wat een rot weeën..wat een pijn die synthetische weeën...en wat ben ik moe... Ik vang de weeën op onder de douche en tel elke wee de ademhaling met behulp van tegeltjes..uren staar ik naar de blauwe tegels...12 ademhalingen..12 tegeltjes..het wordt een mantra. Tussendoor heb ik een fase waarin ik zo stoned als een garnaal van de endorfine ben en rock ik op de top 2000 met Nirvana en AC/DC...

Als ik blijf steken op 4 cm. na ruim 21 uur weeën wil ik dat ze me opensnijden, ik wil een ruggenprik of ik wil dood..de drama queen in mij wordt wakker en hoe! Ik ben vermoeid, verdrietig en zit in een totaal verkeerde flow waarin ik de weeën even niet meer kan opvangen.

(De gynaecoloog vertelde achteraf dat Janne in kruinligging lag, hierdoor kwam de ontsluiting niet op gang ondanks de kracht van de weeën.)

We gaan uiteindelijk voor de ruggenprik, en ik ervaar dit niet als falen maar als een cadeau voor mijzelf. Iets wat ik van tevoren nooit had gedacht, maar voor even rust, even geen pijn klinkt als dat wat ik nu nodig heb. 

Maar man, wat heb ik een sterke weeën en wat duurt het lang voordat ze me komen halen voor de ruggenprik?! Ik vraag of de wee opwekkers even naar beneden mogen, omdat ik het nu gewoon niet trek en daarvoor tenslotte een ruggenprik krijg, dit mag en geeft een beetje lucht.

Als ze mij komen halen voor de ruggenprik sta ik erop dat ik getoucheerd wordt, en YES!! 7 cm. Dikke doei ruggenprik, dit ga ik zelf fixen met vriendlief aan mij zijde.

Bam, daar is het vertrouwen weer in mijn lijf. Daar is de kracht weer in plaats van pijn. Ik ga onder de douche waar ik het vuurwerk om 0.00 hoor. Maar ik krijg het amper mee, ik moet naar die 10 cm. Iets wat snel lukt, ik ervaar persdrang en wanneer ze weer toucheren rond half 1 is het volledige ontsluiting. 

Alsof het feest is, pure euforie..ik heb het gehaald die 10 cm. en mag gaan werken in plaats van weeën opvangen. Hier heb ik zin in, dit ga ik doen. En ik doe het...na zo'n 3 kwartier werken is ons meisje om 1.36 op mijn borst, zo'n 24 uur na mijn eerste wee. 

Janne. Het mooiste begin van 2021.