Bevallen van een prematuurtje

18 juni Vaderdag 2017, ik verraste Rick met een mok. Op de mok stond een afbeelding van de 3D echo van ons eerste kindje met de tekst tot snel lieve papa. Die avond zaten we in het ziekenhuis met weeën, en lachte we nog om die mok. Maar het werd echt serieus, ik had al 3cm ontsluiting ons kindje zou geboren kunnen worden. En dat was natuurlijk nog niet de bedoeling, had het gevoel net zwanger te zijn was 28+6weken.

Ik kreeg weenremmers longrijping magnesium, we waren nog in het streekziekenhuis maar voor we er over konden na denken stonden 2 ambulance broeders aan me bed en we gingen naar een acedemische ziekenhuis. Gelukkig konden me man mee, wat nog niet me man was we zouden 12 juli onze geregistreerd partnerschap tekenen en een feestelijke dag van maken.

Nu zaten we Leiden in het LUMC, je krijg allemaal arten aan je bed. Ik had werkelijk geen idee waar ze het over hadden. Kinderarten/neonatologen vertelde wat de kansen waren, er zou een kans zijn dat ons kindje het niet zou overleven. Dat is het enige wat was blijven hangen. Maar nog steeds dacht ik nee dat kan niet,leek een soort droom en hoopte dat ik zo wakker zou worden. Rick en ik hadden het nog over, we huren een ziekehuisbed als we thuis zijn dan hoef ik de trappen niet op. We dachten dat we met rust advies wel naar huis zouden gaan. de laatste weeremmers gingen erin en nog een injectie voor de lobgrijping. Ik rekende uit 4 uur snachts zijn de weeremmers uitgewerkt. Dit was best een spannend moment, want ze zouden niks meer doen daarna.

En die nacht om 4 uur werd ik wakker. Rick sliep nog, ik ging naar de wc, en ik zag al wat bloed op me bed. Eenmaal in de badkamer, kletterde allemaal bloed op de vloer. Ik schrok me kapot, ik heb rick geroepen en hij kwam naar de badkamer en ook hij schrok. Alarm ingedrukt, en er kwam nog meer bloed. Het was allemaal gestold bloed, het leek wel stukken vlees. En dacht alleen me kind. De gynaecoloog kwam binnen gerend en toen ze zag wat er op de grond zagen we bij haar paniek. Wij waren er nog rustig onder, ik had geen pijn en voelde ons kindje nog. Maar door die reactie raakte wij ook in paniek. Ineens stond de ambulance broerder in de kamer, we konden niet blijven en moesten naar een ander ziekenhuis het lag vol op de NICU de kinder ic. Er werd gezegd tegen rick rij maar achter de ambulance aan, maar hij was niet in staat om te rijden,ik riep ik ga niet alleen in die ambulace. Al onze spullen hebbe  we laten liggen en rick kon toch mee. We gingen naar Amsterdam, en gelukkig want er werd gezegd het kan ook Antwerpen worden. Het was momenteel erg druk op de NiCUs.

Ik lag helemaal te trillen in de ambulace, er was een hittegolf aan de gang. Maar dit was gewoon spanning en adrenaline. Toen we in Amsterdam kwamen bloede ik niet meer, weeën waren weer gezakt. Alle controlles waren goed, ons kindje zat nog prima. Familie ging de spullen in Leiden halen en kwamen allemaal naar Amsterdam. Heel de dag was alles rustig, we kregen einde van de dag een andere kamer. Waar we even lekker samen konden liggen, even lekker tv konden kijken samen en even goed konden slapen. Rick was blij met een normaal bed en niet een slaapbank. Het duurde nog geen uur en ik kreeg weer weeën, deze waren echt heel heftig. We verhuisde weer naar de verloskamers. 

Ik had al wel weer meer ontsluiting het was gewoon afwachten. Toen kwam er een momnet dat ik niet meer kon, ik was zo moe. Al 3 nachten bijna niet geslapen. 

Ik kreeg een morfine spuit en even te kunnen slapen. Dit was heel fijn, na een paar uurtjes was het weer ochtend, ik kan niet goed tegen morfine dus spuugde alles onder. De weeën waren weer minder maar nog wel aanwezig. Tegen einde van de dag werden deze weer heel heftig. De gynaecoloog kwam langs en begon voorzichtig te vertellen dat de NICU vol lag we moesten weer verhuizen. Weer inpakken en ambulance stond al klaar, eenmaal in de ambulace gingen de sirenes aan en 2 politie motors begeleiden ons weer naar Leiden. We waren wel blij dat we terug naar Leiden konden. Door het achter raampje van de ambulance zag ik de politiemotor, en dacht wat overdreven. Wel merkte ik dat de weeën om de minuten kwamen.

En toen zaten we weer in Leiden, de weeën namen toe. We waren allebei zo ontzettend moe, dit was het moment dat we allebei er aan toe gaven ons kindje word geboren. 

Toen ging het heel erg snel. Ze zeiden ineens je mag gaan persen, toen sloeg wel de angst toe. Hoe gaat hij er uit zien, moeten ze hem helpen. Ergens wilde ik niet persen, andere kant wilde ik dat hij zosnel mogelijk kwam zodat het voor hem niet te lang zou duren. Met 3x persen werd hij gelanceerd in de armen van de arts. We kozen voor een bevaltafel, dit kon worden in gezet bij vroeg geboorte. Een tafel die boven je buik word geschoven en je toch het gevoel heb dat je kindje bij je lig, anders zou hij naar een andere kamer gaan. Ze onderzochten hem op die tafel, kreeg zuurstof. Hij huilde, en wij ook. Hij was perfect! Klein met alles er op en eraan. 

Sebas werd geboren en was 1520 gram op 23 juni 2017. Na alle onderzoeken, gingen Sebas en Rick naar de afdeling NiCU. Ik ging even douche en opfrissen, de vermoeidheid was gelijk weg.

Ik werd in de roelstoel naar Sebas gereden, daar is de kamer. Sebas zn nieuwe huisje was voorlopig een glaze huisje. Veel snoeren slangen gingen naar hem toe, piepjes van de monitor de geur van hand alcohol kwam bij me binnen. Dit is pas het begin dacht ik..

Ik had die mok nooit moeten geven!