Bevallen van een engeltje - bevalling 23 weken Deel 2

Na een lange dag, met veel prikkels, veel gevoelens en emoties, zijn allemaal gaan eten en na het eten werd ik gebeld dat Rosa-Lynn ons toch wel erg miste en ze graag naar mama wilde. Ik had zoals heel de dag alleen nog maar lichte krampen, dus ach waarom ook niet? Kom maar hoor, even een halfuurtje dat leek mij voldoende, want ik was echt helemaal op, zo moe en alles ging langs mij heen.

De gynaecoloog kwam nog even binnen en gaf aan dat hij om 19:30 toch nog tabletten wilde inbrengen. Maar opeens bleek dit niet meer nodig, mijn ouders en de kinderen stonden op de parkeerplaats en ik kreeg heftige weeën, ik kreeg ze bijna niet meer weg gepuft. Het was 18:05, ik belde voor pijnstilling, de verpleegkundige ging overleggen en kwam terug met de gynaecoloog, het leek dat de pijn wegtrok en ik mocht bellen zodra dit wel nodig was, dan zal ik gelijk de morfine spuit krijgen.

De kinderen kwamen, ik bleef staan want zodra ik zou gaan zitten had ik vreselijke pijn in mijn onderrug. Ze gaven mij knuffels, kusjes, tekeningen en vertelde over de dag. Ik luisterde, lachte en deed vrolijk mee, maar de pijn kwam weer opzetten, weeën? Ik gaf aan even naar het toilet te moeten, “mama moet eventjes plassen” zei ik, maar ik dacht “Holychipsss, ik heb weeeeenennnn!”. Voorzichtig riep ik mijn moeder en vroeg of zij met de kinderen even op de gang bij de speelhoek konden gaan spelen en of mijn vriend de verpleegkundige kon vragen voor morfine. Toevallig was de arts op de afdeling en keek gelijk even mee. Hij zei “Jij krijgt helemaal geen prik meer, jij gaan NU liggen want je bent aan het bevallen”. Ik kon toen alleen nog maar huilen, van verdriet en pijn, want wat deed het vreselijk veel pijn die weeën, maar ook het feit dat we ons meisje zouden verliezen.

Toen ik eenmaal op het bed lag was het 18:30 en kon ik al gaan persen omdat ik volledige ontsluiting had. Ons dochtertje werd geboren, eerst met haar billetjes en beentjes. En toen moest eigenlijk de rest komen maar dit gebeurde niet, ons meisje zat vast met haar hoofdje. Ze zat nog in het vruchtzakje, deze prikte de arts na en tijdje door en constateerde dat ons dochter was overleden, haar hoofdje zat te lang vast. Ik huilde, perste, huilde en perste, het leek zo snel te gaan in het begin, maar uiteindelijk stond alles helemaal stil, haar hoofdje wilde echt niet. De arts gaf aan “Ik kan je niet helpen, je moet dit zelf doen, als ik trek dan trek ik haar hoofdje eraf”. Die kwam binnen, ik brak, ik begon te gillen en riep!! “Dit wil ik niet, blijf van haar af, ik doe dit zelf”. Opeens voelde ik een sprankeltje geluk, onze kinderen zijn er! Ze kunnen gelijk hun zusje zien en op de foto’s, die gemaakt zouden worden door Stichting Still. Mijn vriend gaf voorzichtig aan dat mijn ouders weg waren gegaan, en toen werd ik gek, ja echt letterlijk gek, mijn hoofd en hart kon dit niet meer aan, ze moesten terug komen en wel nu!

Er werd gelijk gebeld en mijn ouders kwamen rechts om keer. Zij waren op de gang, ik hoorde mijn kindjes weer en ja hoor ons derde kindje werd geboren. Daar was ze dan, ons engeltje, daar lag ze levenloos op mijn buik. Mijn vriend knipte de navelstreng door, met trillende vingers. Ik was zo gelukkig en trots, wat is ze mooi! Zo klein en al helemaal af, ik zag geen waterhoofdje of dubbele schisis, dat er wel degelijk was, nee ik zag een prachtige baby op mijn borst liggen! Groter als ze dachten was ze, wel 10cm langer zelfs, als op de echo was gezien. Onze dochter is 31cm lang, weegt 580 gram en is om 18:52 geboren.

Féline Sophie 🦋

Ik heb Féline gesust, gekust, geknuffeld, met haar gehuild en uiteindelijk kwam mijn placenta los, deze kwam er vloeiend uit en leek compleet. Het bed werd schoongemaakt, er werd een handdoek op mij gelegd met Féline erop, mijn ouders en de kinderen kwamen kijken. Het eerste wat ik tegen mij ouders zei was “papa, mama, ze is zo mooi!!” en toen hebben we alleen maar gehuild en haar bewonderd. Na een tijdje moest ik haar “weg geven”, ik wilde graag zo snel mogelijk douchen voor Rosa-Lynn en Nathan, zodat zij geen bloed en andere viezigheid hoefde te zien als ik zal opstaan, zij zijn dus naar de hal gegaan en hebben lekker gespeeld. Rosa-Lynn was erg ongeduldig, ze wilde zo graag terug naar haar kleine zusje.

Tijdens het douchen werd Féline schoongemaakt en in haar wikkeldoekje gewikkeld, gefotografeerd door Stichting Still. Toen ik uit de douche kwam waren de kinderen alweer in de kamer, ze hielden het niet meer, ze wilde echt naar hun zusje. Onze kinderen wilde niks anders als met haar op de foto, knuffelen en aanraken. Het was zo bijzonder en mooi. Ik voelde mij ontzettend trots met onze 3 prachtige kindjes.

Tegen een uurtje of 21:00 ging iedereen weer naar huis, wij hebben onze dochter nog gedoopt en later liet mijn vriend mij even alleen met onze dochter. Ik heb haar helemaal bekeken, haar mini teennageltjes, vingertjes, tepeltjes, neusje, oortjes, zelfs haartjes had ze al, zwarte mooie haartjes op haar hoofdje en mooie donshaartjes over haar hele lichaam. Ik ruik haar geur nog iedere dag, die ik op dat moment helemaal in mij op heb genomen. Zoet en zacht, mooi en bijzonder!

Zo klein, zo kwetsbaar, zo van ons. Niet sterk genoeg voor een aards bestaan. Uit liefde ben je geboren en in liefde hebben we je laten gaan.

-Klein stukje tekst dat op haar geboorte kaartje staat-