Bevallen met dummies deel 3

Zo, die ruggenprik zat er dus in. De pijn van de weeën werden minder en ik kon weer ontspannen. Er werd me gevraagd of ik wat wilde eten en ik had mega honger. Ik wist dat die baby er nog uit moest dus kon ik maar beter even een goeie maaltijd nuttigen. Bietjes met een ei en aardappelen it was. Love it. Not. Maar oke. Je mag nooit een gegeven paard in de bek kijken toch?

Na een kleine 4 uur werd ik getoucheerd en had ik 5 cm ontsluiting. Dit was om 8 uur in de avond. Het betekende dat ik dus welgeteld 2cm ontsluiting had gecreeerd in 12 uur. Het voelde als een mega godsgeschenk toen de gynaecoloog er een cm bij kon strippen. We zaten dus op 6 cm. Ik was klaar voor het echte werk! 

Maar het duurde en duurde. Elke 2 uur kwam er een halve cm of een hele bij. En inmiddels was het 12.30 en zat ik op 7 cm ontsluiting. Om 1 uur kwam dokter B. De gynaecoloog binnen met de mededeling dat het te langzaam ging. Ze gingen de ok voor me klaar maken voor het geval dat de baby haar conditie ging verslechteren. Al die tijd heeft ze zich heel steady gehouden in die buik.  Mijn lichaam voelde zich net iets te ontspannen met de ruggenprik en ik had 8cm ontsluiting. Ik was kapot. Klaar. Ik wilde naar de ok en ik wilde het liever nu dan straks. Ondertussen vielen Valeska en Joey bijna in slaap. 

Na een half uur kwam dokter W. De arts gynaecoloog samen met Monique. Ja, diezelfde Monique van de ochtend. Ik had alle shifts verslonden en was nu weer bij de nachtdienst beland. Ze toucheerde me op 9 cm en ik smeekte om me naar de ok te brengen. Dokter W. Ging met me in gesprek en vond dat ik het nog even moest proberen. Na heel veel gesteiger vroeg ik of ze er echt vertrouwen in had, als ik dan kon persen werd ik dan niet alsnog naar de ok gebracht? Ze kon me niks beloven maar de kans was groot dat het op de natuurlijke manier gedaan kon worden. Ik vroeg of ze niet nog eens dat randje kon wegduwen zoals eerder. Dokter B kwam weer binnen en de grabbeldoos werd weer bekeken. Ik had mazzel.  De 10 cm was bereikt met een klein beetje hulp. Het was tijd om te persen. 

Om 2.10 was het zo ver. Het startsein werd gegeven. De epidurale ging uit en we wachtten op de weeën. Niks, noppes, nada. Een harde buik, dat is wat ik ervan kreeg. Maar daar moest ik het echt mee doen. Monique hield het scherp in de gaten. Die harde buiken betekende 3x persen. Ik gaf alles. Maar dan ook echt alles wat ik in me had. 

Een uur later kon ik haar hoofdje voelen, ze zakte steeds een flink stuk terug. En ondanks dat ik geen kunstverlossing wilde was het mn laatste hulpmiddel om haar op de natuurlijke manier eruit te krijgen.

Ik was letterlijk 2 keer persen verwijderd van mijn baby. De vacuumpomp werd geplaatst, en dokter B begon als een bezetenen te trekken.  We schrokken van hoe veel kracht ze moest zetten. (Stel je een 1 meter hoge arts voor die nog net niet met 2 voeten tegen het bed zich afzet. Oke, zo was het in mijn beleving. Ik denk dat het allemaal wel wat subtieler ging.  

Ik mocht dus mee persen. Alleen zaten er echt veel minuten tussen de persween. Gemiddeld 5. Dus ik gaf alles. Hij kwam uit mn tenen. Er werd een kleine knip gezet en ik kon mijn mooie meisje zelf aanpakken. 3.19.59 uur was het en enthousiast trok ik haar naar me toe toen ik een kreet hoorde van iemand in de kamer. AFNAVELEN NU!!! De navelstreng scheurde. Het bloed spoot alle kanten op. Gelukkig gebeurde dit buiten mijn buik. Ik kreeg niet de bevalling die ik voor ogen had. Mijn laatste hoop op een mooie lotus bevalling ging in rook op. Maar onze mooie dochter was gezond en wel geboren. Met de prachtige Apgar score van 10. En wat rook ze heerlijk! 

Zij kreeg de naam Viènna Lena.