Snap
  • Bevallingsverhalen
  • bevallen
  • moeder
  • #tweeling
  • natuurlijkebevalling
  • worden

Bevallen met 34+6

De grote grote verandering! ♥

De gehele zwangerschap heb ik 0,0 klachten gehad,  alles liep voorspoedig.. 

Met 33 weken zijn wij even er samen tussen uit geweest, alles was goed en hadden groen licht van het ziekenhuis. Dus lekker er even paar dagen tussen uit.  Waar iedereen om ons heen ons voor gek verklaarde, trokken wij ons er niks van aan. 

Eenmaal op bestemming gingen we ook even de omgeving checken..  Rondleiding hier, stukje wandelen daar.  Om me heen benauwde gezichten van toeristen en andere, want ja ik liep met een buik die elk moment kon zeggen go!  Kwa voor maat dan.  Prachtige hotel kamer met heerlijk bed, badkamer zag er mooi uit.  Helaas paste mijn vol zwangere lijf niet in douchecabine (?) dus heerlijk relaxed in bad dan maar...  Er in was piece of cake, eruit was anders.  Als een walvis op droge probeerde ik mijn lijf er uit te krijgen,  verwoede pogingen om mijn vriend te roepen hielp niet.  Damn!  Heb er echt 1,5 uur over gedaan er uit te komen, natter door zweet als wat anders. Heerlijke terug blik!  

We hebben 4 dagen rust gehad, vroeg in de ochtend terug.  Buiten mijn dikkw buik om even nergens aan gedacht, tot bij thuis komst de bed klossen al bij de buren klaar stonden en mijn douche kruk.  Bam werkelijkheid, over 6 weken is zover!  Hebben 3 dagen gewacht met bed ophogen.  Smurfenkrukje aan mijn kant want in en uit gaan, het was voor mij een mount Everest beklimmen. 

Vaal voor dat ik ging slapen lag ik nog TV te kijken, want ja verlof en geen f doen, is niet stimulerend voor vermoeidheid.  

Zo dus ook op 17 mei... 

De 34 weken waren wij in, ziekenhuis had verteld dat als er hij die week iets zou gebeuren. Ze het gewoon lieten gaan, niks remmen. 

Op donderdag 17 mei lag ik lekker in mijn verhoogde bed te netflixen, mijn vriend was al in slaap gevallen want hij moest vroeg op.  Om half 12 werd het een ja beetje nat van onder, nouja beetje beetje zeg maar erg nat!  Ik van geen kwaad bewust dacht dat ik aan het plassen was, want af en toe duwde er 1 even tegen mijn blaas en ja bingo.  Ik probeer op te houden maar te vergeefs het bleef lopen..  Zachtjea stoot ik mijn vriend aan "schatje" en nog een keer.  Geen reactie dus de stoot werd een fikse por...  "Schat, volgens mij zijn mijn vliezen gebroken". Een zachte mompel en beweging..  "Is het erg nat?" was zijn 100 punten vraag..  "Uhm gast!  Erg nat!  Ik loop leeg!!!!" redelijk wakker als dat hij kon worden kwam hij bed uit..  "Wat nu?  Moeten we ziekenhuis bellen" vroeg ik hem, mijn hoofs begon met kortsluiting.  "Ja,  tuurlijk moeten we bellen" hij zijn telefoon bij de hand en begon verhaal te vertellen aan verpleegster.  Enige wat ik toen nog kon was half hysterisch lachen, ik was nerveus, een en al zenuwen, maar meeste van alles..  Ik was bang, bang voor wat er ging komen. 

Het ziekenhuis verzocht ons te komen en via de spoed naar binnen te gaan, in de tussen tijd was ik snel me eigen aan het omkleden.  Ik vroeg mijn vriend om een maand verband, want het vocht bleef uit me lopen.  Hij kwam aan met een inleg kruisje?. Owja!  We moesten ook vocht opvangen, darn waar in ik heb geen potje of iets.  Ow wacht op nachtkastje stond leeg kokertje van de jelly beans, die er onder, klaar dicht en in de zak.  Ondertussen inlegkruisje in broek, wachten tot auto voor de deur stond.  Er in en gaan met die banaan. 

Ik had nergens last van, alleen een zeik en zeik natte broek, de beveiliging hoefde niet te vragen waar we voor kwamen.  De met vocht doordrenkte jogging broek did the talking!  Eenmaal bij afdeling gynaecologie werden we naar kamer gebracht.  Het opgevangen vocht was inderdaad vruchtwater, mooi helder.  Ze gingen niet kijken voor ontsluiting, dit ivm infectie gevaar.  Werd aan ctg gehangen maar ook geen weeën activiteit.  Uit eindelijk moest ik blijven en werd door verpleegkundige en mijn vriend om half 3 naar zaalgebracht. We namen afscheid en ik ging naar bed.  

Wat eeb k nacht, ik kon niet slapen.  Miste mijn omgeving en de spanning van wat er zou gebeuren vrat aan mij.  Om half 5 begon ik last te krijgen van menstruatieachtigw krampen,  erg vervelend. Vooral als je toch niet kon slapen. Ze bleven irritant op de achtergrond aanwezig tot ontbijt, vanaf dat moment was mijn schema vooral linker zij, rechter zij, rug, zitten op bed en stukje lopen herhaaldelijk.  Mijn vriend kwam terug om tw kijken hoe het er voorstond, werd gewisseld door mijn ouders en mijn routine bleef voort gaan.  Lunch was half broodje wat ik op kreeg.  Mijn moeder begon al je hebt weeën.  "Nee mam, ik heb geen weeën. Dat zeggen ze steeds" om half 6 werd het me teveel, ik wilde een ctg.  Helaas wimpelde ze die af...  Om half 8 eiste ik het "ik wil nu een ctg, want dit is niet normaal". Eindelijk om 8 uur waren ze er, 15 min bezig om de hartjes te vinden en uit eindelijk!  15 min hing ik aan het apparaat, toen ze aardig vlot kamer op kwamen.  "De gynaecoloog wil toch even kijken voor ontsluiting" dus de verhuizing naar de verloskamer kon beginnen...  "5 cm mevrouw, het kan nog even duren" mijn vriend was bij me en mijn ouders waren naar restaurant.  Die mochten nog terug komen dus we waren met zijn alle..  

En toen ging het snel, om 10uur was het 9 cm en om kwart over 10 kreeg ik pers drang.  Groen licht en ivm het vlotte verloop geen pijnstilling, is om kwart voor 11 onze eerste dochter geboren.  Opa en oma en mijn vriend waren er bij (het ging zo snel dat mijn ouders niet meer weg konden). Samen met papa ging ons meisje voor conteles weg, opa ging ook mee en oma bleef bij mij. Want nummer 2 moest nog komen, alleen had ik geen weeën meer.  Dus aan de opwekkers, nummer 2 vond het prima al die ruimte, dus geen paniek of iets.  Weer meer opwekkers, nog steeds niks.  Na het pompje op max te zetten en na persen tegen vingers daalde kindje 2 in eindelijk, hup vliezem breken en omg weeënstorm...  Met 3 min en verwoede pogingen te luisteren is onze tweede dochter geboren, om 3 seconden voor middernacht (alles begon in de avond).  Waar meisje 1 rustig en met 30 min was geboren, schoot meisje 2 er als een kogel uit.  Alles spatte in ronde gyn zat onder en ik zweer dat ik mijn vader ook vol had gekregen aan einde van de kamer.. 

Op 18 mei zijn (ondanks de spanning of nummer 2 de 19e kwam)  onze prachtige dochters geboren...  En starte ons avontuur pas echt!