Bevallen met 34.4 weken

In mijn vorige blog heb ik verteld dat met 34 weken mijn vliezen braken en dat ik naar het ziekenhuis ging.

Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen werden we direct opgevangen. Ik werd aan de ctg gelegd en er volgden nog meer onderzoeken. Ze bevestigen al snel dat inderdaad mijn vliezen gebroken zijn maar ze konden gelukkig ook vertellen dat het met onze dochter goed ging.

Ik moet opgenomen worden en sowieso in het ziekenhuis blijven tot onze dochter geboren wordt.  Er volgen diverse gesprekken met de verloskundige, de gynaecoloog en met de kinderarts. Ze vertellen ons welke risico's er aan verbonden zitten als ik nu zou gaan bevallen. Daar schrikken we nogal van we hadden niet verwacht dat (even kort door de bocht gezegd) het leven van onze dochter in gevaar was. Met 34 weken is je kindje toch gewoon volgroeid en levensvatbaar? Dat klopt maar het kindje is nog niet zover met de ontwikkeling dat ze alles (ademen, voedsel verteren, zelfstandig drinken etc.) tegelijk kunnen. 

Ik dacht dat je binnen 24 uur moet bevallen als je vliezen zijn gebroken. Als je vliezen dus te vroeg breken is dit niet het geval, dan is elk uur dat de baby in je buik blijft zitten mooi meegenomen. Het was dus hopen dat onze dochter nog zo lang mogelijk bleef zitten, dat betekende voor mij vooral veel blijven liggen zodat ik de bevalling niet zou opwekken.

De 2e nacht in het ziekenhuis sliep ik niet zo lekker ik was veel wakker en had last van mijn rug. Ik geef dit de volgende dag aan bij de zusters en zij bespreken dit met de gynaecoloog. Deze man komt bij mij langs en zegt op een ontzettend denigrerende manier "o jij hebt zo'n last van je rug? Dan kun je beter thuis gaan slapen dan slaap je beter. Dan kom je maar terug als de weeën beginnen."  Ik was totaal overdondert, 2 dagen geleden vertellen ze mij wat voor risico's er aan verbonden zitten als ik nu zou gaan bevallen en deze man zegt doodleuk dat ik beter thuis kan slapen? Ik wist echt niet wat ik nu moest doen, mijn gevoel zei dat ik in het ziekenhuis moest blijven maar ik voelde me daar niet echt welkom meer. Gelukkig was er een hele lieve zuster die zei "goh Jerica, slaap er anders een nachtje over en dan kunnen we morgen nog kijken". Dat vonden mijn man en ik een goed idee.

Die nacht die volgde was echt de ergste nacht uit mijn leven. Ik deed geen oog dicht ik had zo ontzettend veel rugpijn. Ik heb verschillende keren op de bel gedrukt en gevraagd of ze iets aan mijn rugpijn konden doen en of dit weeën waren. De nachtzuster gaf me een paracetamolletje, ik moest maar onder de douche gaan staan en het waren sowieso geen weeën want ik had geen harde buiken. Als ik twijfelde moest ik zelf maar mijn "weeën"  gaan timen. Ik voelde me niet serieus genomen en ontzettend eenzaam, ik lag alleen op de kamer en mijn man was thuis omdat ik toch geen weeën had.  

De volgende ochtend komt mijn man omdat we een afspraak hebben met de gynaecoloog om te bespreken of ik naar huis zou gaan. Ik geef aan dat ik die nacht niet heb geslapen van de pijn en dus niet naar huis wil. Ze stellen voor dat ik in de avond slaapmiddel en pijnmedicatie krijg zodat ik goed zou kunnen slapen en dan de volgende dag naar huis zou gaan. Mijn man gaat weer naar zijn werk want niets lijkt erop dat ik zou gaan bevallen. De rest van de dag wordt de pijn in mijn rug alleen maar erger. Ik wordt nog steeds niet erg serieus genomen, mijn moeder vraagt of ze op bezoek mag komen, ik zeg nee omdat ik zoveel pijn heb ik kan toch niet praten als ze zou komen. Mijn schoonmoeder en haar moeder komen onverwacht op bezoek en zien hoeveel pijn ik heb. Ze vragen of er een zuster kan komen omdat ze denken dat ik weeën heb. De zuster heeft nu geen tijd en ik moet maar even wachten. Na nog een keer roepen komt er een zuster, die voelt even aan mijn buik en zegt "nee hoor, geen weeën want je hebt geen harde buiken". Ik vraag of ik alsjeblieft aan de ctg mag omdat ik het gevoel heb dat dit wel degelijk weeën zijn. Met een diepe zucht brengt ze maar de ruimte voor de ctg, ze legt me eraan en gaat weer weg daar lig ik dan alleen. Na een paar minuutjes komt mijn schoonmoeder bij me kijken en zegt dat ze mijn man heeft gebeld omdat ik zoveel pijn heb. Na nog eens 10 minuutjes komt de verloskundige van de praktijk waar ik onder controle was eens bij mij kijken. Ze was toevallig in het ziekenhuis en was benieuwd hoe het mij ging, dus kwam ze even een kijkje nemen. Wat was ik blij om haar te zien en ik ben haar tot de dag van vandaag dankbaar voor wat ze heeft gedaan. Ze stapt binnen en zegt direct, "waar is de verloskundige van het ziekenhuis en waar is het andere medische personeel?". Ik geef aan dat ik heel de dag al rugpijn heb en dat het wordt weggewimpeld en dat ik ondanks de pijn al 2 dagen geen verloskundige van het ziekenhuis heb gezien. Ze schrikt hiervan en zegt "meid jij bent al hevig aan het bevallen ik ga nu de verloskundige van het ziekenhuis zoeken". Nog geen minuut later is de verloskundige van het ziekenhuis en toucheert mij voor de eerste keer ..... volledige ontsluiting. Ik lag al met persweeën aan de ctg! Direct paniek in de tent, met spoed naar een verloskamer, kinderarts moet komen en waar is je man? De verloskundige van de praktijk heeft ondertussen al mijn man gebeld om te zeggen dat hij echt moet opschieten. Ondertussen ben ik in een verloskamer en begin al met persen met aan mijn rechterzijde mijn schoonmoeder en aan mijn linkerzijde de oma van mijn man. Dit was niet hoe ik mijn bevalling voor ogen had maar wat was ik blij dat er in ieder geval iemand vertrouwds bij me was.  Na 5 minuten in de verloskamer komt mijn man binnen rennen hij ziet het hoofdje al zitten! Manlief neemt het over van schoonmoeder en oma, er valt direct een flinke last van mijn schouders wat een opluchting dat mijn man er is. Mijn man verbaasd zich erover dat ik zo rustig ben en gewoon aardig om dingen kan vragen. Hij heeft natuurlijk niet gezien wat voor pijn ik hiervoor heb gehad en denkt nou als dit nou bevallen is dan valt het wel mee. Dat persen was zo fijn na al die rugpijn echt een opluchting gewoon vandaar dat ik zo aardig kon zijn haha. Na ongeveer een kwartier persen gaan de monitors waarop mijn man kan kijken uit, er wordt in medische termen gepraat en er worden mensen opgepiept. Foute boel, de hartslag van onze dochter viel weg, alles gaat heel snel er wordt een knip gezet en 1 seconde later is onze dochter JILL geboren. Gelukkig was haar hartslag meteen weer terug en werd ze zelf even bij mij gelegd. Van tevoren was ons verteld dat Jill direct na de bevalling meegenomen zou worden door de kinderarts naar een andere ruimte, dit om te onderzoeken hoe het met haar ging. Doordat Jill even bij mij werd gelegd wist ik direct dat het goed met haar ging want anders zou dit niet mogen. Dit momentje heeft mij zoveel moed en kracht gegeven ik had er meteen alle vertrouwen in dat alles goed zou komen. Onze dochter is een kanjer en dat gaat ze bewijzen ook!